30 มกราคม 2548 21:36 น.
เถ้าธุลี
ฉันรักเธอน้อยลงหรือ..ก็เปล่า
แล้วเหตุใดความเศร้าไม่มากมาย..เหมือนเก่าก่อน
ในจิตใจยังห่วงหายังอาวรณ์
ใจยังย้อนคิดถึงความหลัง..ไม่เปลี่ยนแปลง
ยังรักเธออยู่..
ในสายตาที่มองดูเธอยังมีความคิดถึงแอบแฝง
แค่เพียงไม่อยากแสดง
ต้องแกล้งเฉยเพราะกลัวเธอลำบากใจ
คงเป็นเพราะไม่อยากรั้ง
อยากปล่อยเธอให้ไปตามใจหวังตามฝันใฝ่
แม้จะเจ็บเมื่อเห็นเธออยู่กับใคร
แต่ก็ยอมให้เธอไปแต่โดยดี
ยอมเป็นห่วงเธอห่างห่าง
ยอมเว้นระยะทาง..ดีกว่ายื้อ..แล้วเธอหนี
ยอมเป็นเพียงเพื่อนดังเดิม..ไปเรื่อยเรื่อย..อย่างนี้
เป็นเพียงที่พักกายใจ..เวลาเธอ..ไม่เห็นใคร
30 มกราคม 2548 10:45 น.
เถ้าธุลี
ไม่รู้เธอเป็นอย่างไรบ้าง
ไม่รู้เธอจะอ้างว้างบ้างไหม
ไม่รู้ยามเธออยู่กับใครใคร
เธอจะคิดถึงฉันไหมนะคนดี
คิดถึงเธอเสมอเธอรู้ไหม
เราห่างไกลไม่พบหน้านานแล้วนี่
ฉันคอยนับวันเวลาทุกนาที
รอวันที่เราจะพบอีกสักครา
ยังคิดถึงยังคะนึงยังเป็นห่วง
ขออย่าให้ใครลวงหลอกเธอเลยหนา
หากวันใดกายใจเธออ่อนล้า
โปรดมองฟ้าแล้วจะเห็นความห่วงใย
26 มกราคม 2548 22:46 น.
เถ้าธุลี
เจ็บกาย ไม่เท่า เจ็บใจนัก
เจ็บหนัก เจ็บเกิน จะทนไหว
เจ็บลึก เป็นแผล อยู่ข้างใน
เจ็บนี้ นานเกินไป ทรมาน
โลกนี้ เหตุใด ช่างเหี้ยมโหด
คนโฉด ได้ดี ถูกกล่าวขาน
คนดี รับโทษ ไม่เว้นกาล
คนพาล บอกว่ารัก ความยุติธรรม
ลิ้นคน แตกเป็น สองแฉก
ดีชั่ว แยกไม่ออก น่าขำ
ทำเพื่อ คนอื่น ข้าไม่ทำ
ชีวิต ดำเนินไป กับคำลวง
มีดปัก หลังเพื่อน ทำได้
เชือดเฉือน หัวใจ ไม่มีห่วง
หักหลัง เพื่อให้ได้ สิ่งทั้งปวง
สมองกลวง ไร้ความคิด ไร้ศีลธรรม
25 มกราคม 2548 15:43 น.
เถ้าธุลี
เมื่อถึงครา ฟ้าพิโรธ จะหาไม่
อันโลกนั้น ใช่เรา เป็นเจ้าของ
ระลึกไว้ ในสำนึก จงตรึกตรอง
เจ้าของโลก เขาจดจ้อง มองดูเรา
มากระทำ ให้โลก นั้นแปดเปื้อน
สักวันจะ ถูกลบเลือน เหมือนภาพเก่า
จะดับสิ้น แล้วร่างกาย ที่มัวเมา
แต่ยังคง โง่เขลา ในจิตใจ
เป็นเพียง ปุถุชน คนบาปหนา
อย่าคิดว่า จะสู้กับ ธรรมชาติได้
อาศัย เขาอยู่ อย่าเหลิงไป
บทลงทัณฑ์ เขาเตรียมไว้...รอเวลา
โง่งี่เง่า แล้วอวดตน ว่าฉลาด
ทำอุบาทว์ จัญไร มากหนักหนา
กระทำ ชำเรา กับโลกา
โลกสวยงาม ดันพา ให้ล่มจม
22 มกราคม 2548 13:15 น.
เถ้าธุลี
ไม่รู้ว่าไกลไหม....
กว่าที่หัวใจจะพบจุดหมาย
กว่าที่ทุกสิ่งจะคลี่คลาย
กว่าที่จะพบความหมายแห่งชีวิตซะที
อีกไกลเท่าไหร่
ที่เราไม่ต้องใช้ชีวิตเหมือนหลบหนี
หนีตัวเองหลอกลวงตัวเองเช่นนี้
ได้รับรู้ว่าแท้จริงคืออะไรที่เราต้องการ
ปล่อยวันเวลาให้ผ่านไป
โดยที่ไม่รู้ว่าต่อไปอยากทำอะไร..มันน่าสงสาร
ถ้าหากเป็นอย่างนี้ต่อไปนานนาน
คุณค่าของการมีชีวิต..คงลดลง
หน้าส่วนตัว
1132
