16 ธันวาคม 2547 22:27 น.
เถ้าธุลี
มาหลอกกันทำไม...
เมื่อไม่รัก..ไม่ใส่ใจ..ไม่เคยห่วงหา
มาหลอกให้ฉันรักทำไมให้..เสียเวลา
แล้วมาหาว่าฉัน..ช่างโง่งม
มาหลอกกันทำไม...
สนุกนักหรือไง..ที่ทำให้ฉันขื่นขม
มาทำดีให้หลงรัก..แล้วทิ้ง..ให้ฉันตรม
มันสมใจเธอใช่ไหม..เมื่อเห็นฉัน..เสียน้ำตา
มาหลอกกันทำไม...
มาด่าว่า..ไล่ฉันไป..ให้พ้นหน้า
ไม่มีเอ่ย..ไม่มีเลยแม้แต่..คำบอกลา
มีเพียงแววตาอันเฉยชา..ที่คอย..กรีดลงไป
คนหลอกลวง...
เธอเห็นความรัก ความห่วงใย..เป็นของเล่น..ใช่ไหม
ทำให้ฝัน..ทำให้หลง..แล้วเหยียบย่ำ..ทำได้ไง
เอาเปรียบหัวใจฉัน..แล้วทิ้งไป..เธอมันเลว!!!
15 ธันวาคม 2547 11:52 น.
เถ้าธุลี
พื้นที่ว่าง...
หยุดยืนอยู่กลางทางเดินต่อไปไม่ได้
พื้นที่ว่างสร้างระยะห่างระหว่างเราไว้
สร้างกำแพงจิตใจที่มองไม่เห็นได้ด้วยตา
ว่างเปล่า...
อยากเข้าถึงอยากเดินเข้าไปหา
แต่ถูกขัดขวางให้เดินถอยหลังมา
ไม่สามารถรู้ว่าเธอ..คิดอะไร
ไม่รู้...
ติดต่อสัมพันธ์กับผู้ใดก็ไม่ได้
กำแพงว่างเปล่ามากมายกั้นเอาไว้
กำแพงที่หัวใจเธอสร้างมันขึ้นมา
สร้างโลกส่วนตัว...
ไม่ยอมให้ตัวฉันเดินเข้าไปหา
หรือเธอคิดว่าฉันไม่มีค่า
คิดว่าความห่วงหาที่มีให้มัน..น้อยเกินไป
ความว่าง...
จะสร้างความว่างตรงกลางไว้ไปถึงไหน
ลดพื้นที่ว่างแล้วมองหน้ากันบ้างเป็นไง
เผื่ออะไรอะไรจะดีขึ้นถ้าเราได้ใกล้ชิดกัน
12 ธันวาคม 2547 10:36 น.
เถ้าธุลี
ใกล้ตัวไกลใจ..
แม้ใกล้เท่าไหร่ใจไหวหวั่น
ตัวใกล้แต่ใจยิ่งห่างกัน
แต่ละวันผ่านไปไม่ใกล้เลย
ใกล้กันเท่าไหร่..
ยิ่งเข้าใกล้ก็ยิ่งเห็น..ความเมินเฉย
ยิ่งชิดใกล้ยิ่งรู้สึกไม่คุ้นเคย
ดูเฉยเมยเย็นชา..ดูเปลี่ยนไป
ยิ่งใกล้ยิ่งเจ็บ..
มันเหน็บหนาวจนแทบ..ทนไม่ไหว
ยิ่งเข้าใกล้ยิ่งเกิดแผลลึกข้างใน
ทุกทุกวันใจสั่นไหว..ทรมาน
หน้าส่วนตัว
2614
