27 ธันวาคม 2547 20:11 น.
เถ้าธุลี
กำเนิดจากดิน....
สักวันก็คงดับสิ้นกลับสู่พื้นดินเหมือนก่อนเก่า
แต่วันนี้สิ่งที่เห็นคือความมัวเมา
กับสิ่งที่เราสร้างขึ้นมาจากกิเลสในใจ
กำเนิดจากดิน..
แต่ดูหมิ่นสิ่งต้อยต่ำทำเป็นรับไม่ได้
ดัดจริตทั้งที่จริงก็น่าจะรู้สิ่งที่จะเป็นไป
ถึงอย่างไรเราก็กลายเป็นแค่เศษดินสกปรกเหมือนกัน
ยอมรับ..
รับให้ได้กับความจริงอย่าดื้อดึงดัน
อย่าหยิ่งผยองกับความสามารถที่อาจเหนือใครนั่น
เพราะปลายทางของทุกอย่างนั้นคือสิ่งเดียว..ความตาย
27 ธันวาคม 2547 11:18 น.
เถ้าธุลี
มีของเหลวสีอำพันในขวดใหญ่
มีแก้วหนึ่งใบอยู่ข้างข้าง
มีตัวเราในคืนอันอ้างว้าง
ในที่ที่ความฝันไม่จางไป
ดึกดื่นคืนนี้ช่างเหว่ว้า
จะหาที่พักพิงแห่งหนไหน
เหม่อมองทอดสายตาไปไกลไกล
ถอนหายใจหันกลับมาตรงหน้าเรา
สายน้ำรินไหลลงเบื้องล่าง
ลงสู่แก้วเคยวางอย่างว่างเปล่า
ยกขึ้นมาจรดริมปากเรา
ไหลลงล้างความเศร้าให้จางไป
แก้วต่อแก้วผ่านไปในคืนค่ำ
มันช่วยทำให้ลืมความหลังได้
ลืมอดีตเจ็บช้ำในหัวใจ
ลืมทุกสิ่งทิ้งไปไม่สนมัน
ลืมน้ำตาเคยพรั่งพรูดั่งสายฝน
ลืมแล้วคนเคยรังเกียจเดียดฉันท์
ลืมความทุกข์ที่สะสมทุกทุกวัน
ต่อแต่นี้จะฝันดีตลอดคืน
22 ธันวาคม 2547 22:37 น.
เถ้าธุลี
ไม่รู้จะทำไง...
ทำไมเหตุการณ์ในหัวใจ..มันสับสน
ทำไมอยากลืมแต่ใจกลับ..ยังเวียนวน
ความทรงจำเกี่ยวกับเธอ..มันมากจนล้น..ไม่รู้ทำไง
อยากลืม...ให้หมด
แต่ทำยังไงก็ลดความคิดถึงไม่ได้
ไม่ว่าจะทำตัวให้ยุ่งวุ่นวายซักแค่ไหน
แต่ก็ยังมีเสี้ยวนาทีที่ใจ..หวนนึกถึงเธอ
ทำไมนะ...
ทั้งที่เธอก็ละเลยไม่เคยสนใจกันเสมอ
ทั้งที่รู้ทั้งรู้มีแต่ฉันที่บ้ายังฝันเพ้อ
ทั้งที่เคยน้ำตาเอ่อกี่พันครั้งไม่เคยจดจำ
ฉันมันโง่..
ปากก็โอ้อวดไปว่าใจเราต้องไม่ถลำ
แต่เอาเข้าจริงก็มีแต่เราที่งี่เง่าจมอยู่กับความช้ำ
อยู่กับความมืดดำหม่นหมองและฝันร้าย..ทุกทุกคืน
21 ธันวาคม 2547 15:56 น.
เถ้าธุลี
เธออยู่ไหน..ในวันนี้
ไม่เห็นเธอคนดีแล้วใจสั่น
เสียงใสใสเคยได้ยินทุกทุกวัน
เธอหายไปโลกเงียบงัน..พลันเศร้าใจ
คิดถึงเธอ..นะ
เธอจะกลับมาเมื่อไหร่..บอกได้ไหม
ขอโทษที่บางทีฉันเอาแต่ใจ
ขอโทษที่บางทีไม่ใส่ใจ..เหมือนลืมเธอ
ฉันรักเธอนะ..รักมาก
มันคงยากที่จะอภัยให้ฉันเสมอ
แต่เชื่อเถอะที่บอกว่ารัก..ก็คือรักเธอ
นั่นคือความจริง..ไม่ใช่แค่เผลอ..พูดออกไป
18 ธันวาคม 2547 19:42 น.
เถ้าธุลี
เกลียดตัวเองที่หัวใจเป็นอย่างนี้...
เกลียดทุกทีที่เอาแต่เฝ้าคิดถึง
เกลียดตัวเองที่ยังเพ้อยังรำพึง
เกลียดที่ยังคงเฝ้าหึงอยู่เรื่อยไป
เกลียดเสียงนั้นที่เคยฟังเมื่อวันก่อน
เกลียดวาจาออดอ้อนทำใจสั่นไหว
เกลียดรอยยิ้มที่ทำใจล่องลอยไป
เกลียดทุกอย่างที่รวมอยู่ในตัวเธอ
ไปให้พ้นได้ไหมไม่อยากเห็น
ไม่อยากเป็นคนบ้าที่มัวมองเหม่อ
ไม่อยากรับไม่อยากรู้ไม่อยากเจอ
ไม่อยากฝัน..หลงละเมอ..ทุกค่ำคืน
ไม่อยากพบอีกแล้วความเจ็บปวด
ไม่อยากให้ใจรวดร้าว..ไม่อยากฝืน
ใจเจ็บมามากเกินจะกล้ำกลืน
เอาคำลวงกลับคืนไป..พอแล้วพอ
หน้าส่วนตัว
8881
