18 กรกฎาคม 2548 10:45 น.
เถ้าธุลี
ใช่ว่า นิ่งเงียบ จะเยือกเย็น
ใช่ว่า แค่เห็นแล้ว ตัดสินได้
ใช่ว่า แค่ดู แล้วรู้ ถึงข้างใน
ใช่ว่า อยู่ใกล้ จะรู้ถึงความจริง
ทุกสิ่ง ฤาเห็นได้ด้วยตาเปล่า
ฤาจะคาดเดาเหตุจากทุกสิ่ง
การดำเนินความเป็นไปไม่หยุดนิ่ง
ล้วนไร้ซึ่งความจริงเพียงหลอกลวง
26 มิถุนายน 2548 13:02 น.
เถ้าธุลี
หลังลมผ่านใบไม้สงบนิ่ง
หลังความจริงมีสิ่งใดแอบซ่อนอยู่
หลังกำแพงมีสิ่งใดเฝ้ามองดู
หลังที่ที่เรายืนอยู่นั้นมีใคร
เบื้องหลังสิ่งที่เป็นสิ่งที่เห็น
เบื้องหลังความเยือกเย็นคือสิ่งไหน
จะปล่อยวางหรือร้อนรุ่มลุกเป็นไฟ
ไม่เข้าใจไม่อาจรู้ความเป็นจริง
สวมหน้ากากแสร้งทำเป็นยิ้มร่า
สวมกิริยาเรียบร้อยน่าดูยิ่ง
สวมวาจาระรื่นหูดูเหมือนจริง
สวมทุกสิ่งปิดความจริงน่าละอาย
7 มิถุนายน 2548 11:49 น.
เถ้าธุลี
เอ่ยวาจาในใจไว้ว่ารัก
เอ่ยมาก็นานนักไม่เปิดเผย
เอ่ยคำนี้โดยไม่ให้ใครรู้เลย
ทุกทุกวันได้แต่เอ่ยอยู่ข้างใน
เจ็บปวดทุกครั้งที่มองเห็น
แต่ต้องทำเป็นยิ้มไม่หวั่นไหว
เก็บความรัก..ความเศร้าไว้อยู่ภายใน
ได้เพียงร้องไห้ในใจอย่างกล้ำกลืน
จะยิ้มให้แม้ใจจะเป็นแผล
จะยิ้มให้แม้ว่าจะต้องฝืน
จะยิ้มให้แม้เกือบล้มทั้งยืน
จะยิ้มแล้วฝืนเก็บคำรัก..ไว้ในใจ
4 มิถุนายน 2548 15:25 น.
เถ้าธุลี
ในจินตนาการ...
ความหวานยังติดตรึงอยู่ไม่รู้หาย
ความรู้สึกยังเหมือนเดิมไม่เสื่อมคลาย
แม้ห่างหายหน้าไปนานไม่ลบเลือน
ในจินตนาการ...
ความฝันที่อ่อนหวานยังดูเหมือน
ฝังในความทรงจำไม่บิดเบือน
แม้รางเลือนแต่ยังจำได้ติดตา
แค่จินตนาการ...
แม้จะหวานปนเศร้ามากหนักหนา
คอยย้ำเตือนเสมอด้วยน้ำตา
เตือนตัวเองว่าเรามัน..แค่ฝันไป
21 เมษายน 2548 12:14 น.
เถ้าธุลี
เดินทางบนถนนอันเปล่าเปลี่ยว
เพียงคนเดียวไร้คนรอบข้าง
มองไม่เห็นจุดหมายปลายทาง
ในความรู้สึกอ้างว้าง...เดียวดาย
เดินทางบนถนนอันเงียบเหงา
พร้อมกับความฝันเราที่เคยแตกสลาย
ในเมืองที่ความเงียบงันแผ่กระจาย
ความคิดฝันพังทลาย..แต่ขายังก้าวไป
ฉันเดินคนเดียว...
เพียงคนเดียว...
ไร้ความคิด..ความหวัง..ความฝัน
ปล่อยทุกอย่างให้ผันผ่านดั่งสายน้ำไหล
ปล่อยทุกสิ่งให้เกิดขึ้นและจางหายไป
สิ่งสุดท้ายที่จำได้คือฉัน..เดินคนเดียว
หน้าส่วนตัว
1047
