19 กุมภาพันธ์ 2548 16:17 น.
เด็กเซอร์
ฟ้าแดงด้วยแสงสุดท้าย
ทาทาบอาบระบายไล่สีสัน
เติมแต่งด้วยแสงแห่งตะวัน
ราวภาพฝันในวันที่เป็นจริง
ฟ้างามเมื่อยามตะวันพลบ
เมื่อเวลามาบรรจบสรรพสิ่ง
ดังโมงยามแห่งความไม่ไหวติง
สงบนิ่งอยู่ในความคิดคำนึง
การเดินทางยาวไกลได้หยุดพัก
วางภาระอันหน่วงหนักเมื่อมาถึง
ล่องนาวามาไกลไม่พรั่นพึง
ได้หยุดคิดคำนึงถึงคืนวัน
กี่เส้นทางยาวไกลที่ได้ผ่าน
กี่น่านน้ำตำนานที่ผ่านผัน
กี่ผู้คนพบพานเพียงพรากพลัน
กี่ชั่วคืน กี่ชั่ววัน...จะหวนมา
17 กุมภาพันธ์ 2548 18:53 น.
เด็กเซอร์
....ท้องฟ้าพราวระยับสลับสวย
ทะเลด้วยสวยงามยามต้องแสง
ใยเล่าฟ้ากลับแกล้งกลั่นให้พลันแพลง
ใยดับแสงให้ดับสูญสุดลำเอียง...
ใยสาปส่งสิ่งสาบสางสั่งซัดสาด
เกรียวเกรี้ยวกราดกวาดเก็บโกฏิโกรธเกลียดเกลี้ยง
บั่นบุญบาป บ่ บอกใบ้ใบเบียดเบียน
พบพานเพียงเพี้ยงผันผ่านพรากพลัดพลัน
คลื่นคลั่งแค้นคว่ำครืนโครมขีดครั่นฆ่า
คลื่นคงคาฆ่าคนคร่ำครวญคว่ำขวัญ
ค่ำคืนคาวคราโคตรคลื่นครืนครามคลัน
คลื่นคงขันครั้นฆาตคนควรแค้นใคร ?
เห็นแม่กอดพลอดประคองลูกสองแขน
แม่นับแสนแขนล้าโรยโหยร่ำไห้
โอบกอดรัดร่างลูกรักร้องร่ำไร
ร้องเจียนตายลมหายใจไป่คืนมา
เห็นชายหนุ่มกุมมือเธอเพ้อคลุ้มคลั่ง
เขากำลังค่อยสวมแหวนแทนคำว่า
. นับจากนี้ขอมีเธอเป็นภรรยา .
เธอหลับตาหาเอ่ยมอบตอบคำใด
แม้นผู้ลากมากดีมีทรัพย์สิน
เคยเหม็นกลิ่นคนจนทนไม่ไหว
ถึงคราวสิ้นส่งกลิ่นเหม็นเช่นทั่วไป
นอนหนอนไต่ไชทั่วร่างข้างคนจน
อนิจจาฟากฟ้าเอ๋ยเฉลยเถิด
ให้เราเกิดพร้อมระเบิดและพืชผล
มือบางข้างถือปืนยืนยิงคน
มือบางคนแค่กำเคียวเกี่ยวข้าวกิน
สร้างเราต่างทั้งกั้นเขตเพศชายหญิง
สร้างน้ำปิง วัง ยม น่าน กั้นขีดขิน
สร้างพรมแดนแบ่งฝากฟากแผ่นดิน
สร้างปฏิทินต่างวันเกิดกำเนิดมา
แบ่งให้ต่างให้ห่างเหินให้เดินหลง
แล้วบรรจงค่อยให้ต่างศาสนา
ต่างสายเลือดต่างเชื้อชาติต่างบิดา
แต่ตอนฆ่าล้างหมู่เราเอาปะปน
ร้องเถิดร้องผองเพื่อนข้าจงร้องไห้
ให้น้ำใจในน้ำตาเป็นห่าฝน
ร้องแด่เพื่อนพี่น้องไทยในกมล
หลั่งปะปนฝนน้ำตา...แทนอาลัย...
..........แด่ทุกชีวิตบนสวรรค์...พระเจ้าจะคุ้มครองท่าน....
หน้าส่วนตัว
1128
