เหมือนจะไร้สาระ... แต่สำหรับฉันไม่ใช่

เด็กอยากศิลป์

เรื่องของฉันอาจเหมือนเรื่องราวของผู้หญิงที่ถูกแฟนตัวเองเมินเฉยใส่หรือถูกทิ้งอะไรสักอย่าง เพียงแค่เขาห่างหายไปนานก็รู้ตัวแล้วว่าเขาหมดใจ 
   เราก็คงทำอะไรไม่ได้เพราะเราห้ามความคิดของเขาไม่ได้ ทำได้แค่เพียงข่มใจเท่านั้น เวลาเราเจอเขาความรู้สึกคืออยากเข้าไปกอดด้วยความคิดถึงมาก แต่ยังไงก็ตาม เราก็กลายเป็นคนคุ้นเคย เวลาเจอก็แค่ทัก เขาคนนั้นไม่เคยรู้เลยว่าในใจฉันคิดยังไงกัน 
   ส่วนตัวฉัน ฉันเป็นคนอื่น ฉันมันคนเก่า เรื่องของเราไม่เหลืออะไรแล้วหละมั้งตอนนี้ ที่จริงก็อยากลืมๆเรื่องเหล่านี้ไม่ให้เหลือเลยที่ใจเนี่ย แต่มันทำไม่ได้ จะให้ฉันลืมได้ยังไงก็ในเมื่อฉันมีเขาอยู่ทั้งใจ
    เขาก็คงต้องใช้ชีวิตของเขาที่เหลือกับอนาคตของเขาต่อไป... ตัวฉันก็คงต้องคงต้องทำใจ