26 มิถุนายน 2548 15:41 น.
เด็กอยากศิลป์
อย่าพึ่งหวังมากกับตัวฉัน
เพราะว่ามันคงไม่มีอะไรแน่นอน
อยากให้เธอมองความจริงในบางตอน
ความจริงที่อยู่ตรงหน้าที่มองคือความจริง
เธอยังมีอนาคตที่มากมาย
เรื่องนี้คงกลายเป็นเรื่องยาวที่ต้องพูด
ในเมื่อต่างคนต่างทำหน้าที่ที่เหลืออยู่
ฉันก็ไม่รู้ว่าเราต้องเป็นอย่างไรต่อไป
26 มิถุนายน 2548 14:44 น.
เด็กอยากศิลป์
ยามที่สายลมพัดเอื่อ
ฉัยยังคงนั่งเรื่อยๆที่เดิมตรงนั้น
ตรงที่ที่เราเคยผูกพัน
ตรงที่ที่เรานั้นเฝ้าฝันเหมือนเคย
มองผู้คนที่เดินผ่าน
มองดูสับสนอลหม่านจริงนัก
ยิ่งทำให้หัวใจได้สักพัก
เวียนหัวเลยขอนอนพักหัวใบ้งสักนิด
อยากอกไปเที่ยวตามเรื่องของฉัน
ขับรถไปอย่างไร้จุดหมาย
ทำควมารู้จักกับผู้คนมากมาย
ปล่อยตัวตามสบายอย่างใจต้องการ
อยากดีดกีตาร์ตามเรื่องของฉัน
ให้สิ่งรอบๆตัวนั่งฟังก็ยังได้
หยุดเรื่องทุกสิ่งที่รุมเร้าหัวใจ
หยุดเรื่องราวมากมายที่ทำให้ใจร้อนรน
นั่งเขียนกลอนของฉันเรื่อยเปื่อย
ไม่ต้องสัมผัสมากมายให้เมื่อยหัว
อยากเขียนเขียนเลยไม่ต้องกลัว
ขอแค่ได้ระบายสิ่งที่น่ากลัวออกไป
อย่างเช่นตอนนี้ของฉัน
ที่กำลังนั่งฟังเพลงอย่างสบายใจ
มีโลกส่วนตัวที่คนข้างๆเข้าไม่ได้
ปล่อยให้หัวใจได้เดินไปตามเพลง..(จบ)
25 มิถุนายน 2548 16:53 น.
เด็กอยากศิลป์
เมื่อก่อนเคยรู้ว่า มีเธอ
ตอนนี้เหลือแต่ความว่างที่เจอเท่านั้น
ความเป็นไปของเราคงมีไม่เท่ากัน
เมื่อคนในอดีตนั้นจางหายไป
25 มิถุนายน 2548 14:02 น.
เด็กอยากศิลป์
ยามใดที่เธอเหนื่อยล้าอ่อนแรง
ขอเธออย่าพึ่งยอมแพ้แม้ผิดหวัง
ตัวเธอยังคงมีแรงกำลัง
เพียงแค่บอกมันว่าสู้ให้ถึงฝั่งที่ตั้งใจ
ยังมีคนที่คอยให้กำลังใจ
ยังมีคนที่บอกให้ฉันสู้ไหวในทุกที่
ฉันยังคงบอกกับตัวเองว่าฉันยังดี
ฉันยังบอกกับตัวเองว่าฉันยังมีแรง
25 มิถุนายน 2548 13:39 น.
เด็กอยากศิลป์
คิดถึงหมอนข้างที่เคยหนุน
คิดถึงแมวตัวอุ่นที่เคยกอดไว้
คิดถึงแม่ที่เคยนอนข้างกาย
คิดถึงทางบ้านที่เคยได้คุยกัน
อ่อนล้านักในหัวใจ
อยากให้ใจพักได้ไหมที่ตรงนี้
ที่ๆมีคนคอยห่วงทุกนาที
ที่ที่ให้ทุกสิ่ง บ้าน ของฉันไง