28 กันยายน 2547 12:07 น.
เด็กอยากศิลป์
อะไรที่ทำให้ใจไม่เหมือนเก่า
อะไรที่ทำให้เราไม่เข้าใจ
อะไรที่ทำให้เราต้องหวั่นไหว
อะไรที่ทำให้ใจไม่เหมือนเดิม
ทุกก้าวย่างขาดเธอ
ไม่มีเธอร่วมทางเสมอเหมือนครั้งก่อน
ความสัมพันธ์สองเราถูกตัดรอน
อะไรที่ทำให้เธอมองผ่านฉันไป
28 กันยายน 2547 11:42 น.
เด็กอยากศิลป์
วันนี้อารมณ์ดีกว่าทุกวัน
ยิ่งฟังเพลงก็ได้อารมณ์ที่เคย
เพลง armchair นี่เพราะมากๆเลย
สดใสยิ่งกว่าเคยเมื่อฟังเพลง
28 กันยายน 2547 11:37 น.
เด็กอยากศิลป์
ตื่นมาพบกับความสดใส
ทุกสิ่งในหัวใจช่างมีค่า
ยิ่งตอนนี้มีเธอห่วงใยตลอดเวลา
ยินดีกับเพลงที่ได้ยินมาเหมือนเคย
ดีใจที่ได้เกิดมาบนโลกนี้
ได้เกิดมาเจอคนดีๆเช่นเธอ
มีความสุขมากมายจนล้นเอ่อ
สุขใจที่ได้รักเธอเสมอมา
ตลอดเวลาที่มีเธออยู่ใกล้
ในหัวใจของฉันดูมีค่า
เพิ่งรู้ว่ามันไม่ได้มีไว้เต้นตลอดเวลา
รู้ว่ามันมีไว้เก็บสิ่งที่มีค่าเช่นเธอ
24 กันยายน 2547 13:30 น.
เด็กอยากศิลป์
อย่าถอดใจกับเรื่องที่ไม่ได้ความ
อย่ายอมแพ้กับเรื่องที่ไม่เอาไหน
อย่ามองโลกในแง่ดีเกินไป
อย่ามองใครแค่เพียงภายนอกอย่างเดียว
ฉันเป็นคนหนึ่งที่แหกคอก
อย่ายึดติดกับสิ่งของมากไป
ลองเปิดใจแล้วสร้างสรรค์สิ่งใหม่
คุณจะพบว่ามีสิ่งที่สดใสมากมาย
การเขียนกลอนเป็นสิ่งที่ปลดปล่อย
อารมณ์เหงาเศร้าส้อยก็ขีดเขียน
อารมณ์สนุกคึกคักก็ได้เล่าเรียง
อารมณ์... ก็ยิ่งเขียนสุดมันส์ (ย้อเย่น)
กลอนสุดท้ายนี้อาจแปลกไปหน่อย
ลงชื่อ เด็กอยากศิลป์
24 กันยายน 2547 12:16 น.
เด็กอยากศิลป์
สายลมพริ้วไหวยามเช้า
มวลหมู่นกบินออกเริงร่า
พระอาทิตย์ส่องแสงแสบตา
ทะเลบอกลาความมืดมน
สัตว์ป่าบอกลาความเศร้า
มวลหมู่ไม้ไม่เหงาเหมือนเคย
ลองปล่อยเวลาให้ผ่านเลย
แล้วนั่งมองฟ้าเฉยๆเท่านั้นพอ