24 กุมภาพันธ์ 2549 10:51 น.
เด็กอยากศิลป์
เดาได้เลยว่าผลสอบเป็นยังไง
ในเมื่อไม่รู้เรื่องอะไรอยู่อย่างนี้
อ่านก็แล้วท่องก็แล้วทำไงดี
ยังไม่เข้าใจจนบัดนี้จริงๆ
ไอ้ตัวเรามันยิ่งท้อได้ง่ายง่าย
ชอบโวยวายทำไม่ได้ฉันไม่สน
กูไม่ทำกูไมเอากูไม่ทน
ในเมื่อกูเป็นคนไม่สนใจ
ทำยังไงมันก็ไม่ดีขึ้นมา
เรียนภาษาแต่ใจอยู่ที่ไหน
ใจนั้นอยู่ที่ศิลปกรรมนั่นไง
มันคือความฝันใฝ่อยู่ในตัว
ฉันอยากเรียนอะไรที่เป็นฉัน
อยากทำมันให้ได้ให้สุขสม
แต่ตอนนี้ต้องลำบากนั่งทุกข์ตรม
เพราะโง่งมกับภาษาน่าเจ็บใจ
จะถามว่าเกลียดไหมก็ไม่ใช่
จะถามว่าชอบไหมก็ไม่เชิง
แต่รู้ไหมว่ามันเรียนเข้าไปลึกเกิน
ขณะที่สมองเริ่มตื้นเขินความจำ
มันเริ่มหมดอารมณ์ที่จะเรียน
เบื่อที่จะขีดเขียนอะไรแบบนั้น
เบื่อเกือบทุกอย่าที่เกี่ยวกับมัน
มันเริ่มบิดเบือนความฝันของฉันไป
หรือว่ามันเป็นชะตาลิขิต
ที่ชีวิตต้องเป็นไปมิใช่ฝัน
มันขวางกั้นความรู้สึกขึ้นทุกวัน
แสงสวางปลายทางนั้นพลันลางเลือน
ฉันยังมีโอกาสสักครั้งไหม
ที่จะได้ทำอะไรตามใจฉัน
เฝ้าถามตัวเองอยู่ได้ทุกวี่วัน
เมื่อไหร่กันจะได้ทำในสิ่งที่ฉันเป็น
21 กุมภาพันธ์ 2549 13:08 น.
เด็กอยากศิลป์
สายลมของฉัน
นับวันเธอยิ่งหางหาย
ทำไมปล่อยให้ฉันต้องเดียวดาย
รู้ไหมฉันเหงามากมายคนเดียว
นานแล้วที่ไม่ได้พบหน้า
แม้เพียงสบตาก็ไม่มีให้เห็น
นั่งรอเธอและคอยมองทุกเช้าเย็น
ก็ยังมองไม่เห็นแม้เพียงเงา
อยากให้รู้คนคนนี้ยังรออยู่
ของเพียงได้แอบดูแอบมองเห็น
ช่วยเถิดเธอ โผล่มาหน่อยทุกเช้าเย็น
แค่นั้นเองฉันก็เป็นสุขเกินพอ
15 กุมภาพันธ์ 2549 17:50 น.
เด็กอยากศิลป์
ยังคงรอคอยวันนั้น
วันที่ฉันได้ทำในสิ่งที่ฝันไว้
ฉันจะทำมันอย่างตั้งใจ
ฉันต้องทำมันให้ได้ในสักวัน
ระหว่างทางที่รออยู่
เฝ้ามองดูสิ่งนั้นอย่างมั่นหมาย
สักวันหนึ่งต้องได้ทำที่บั้นปลาย
คงไม่สายหากได้ทำสิ่งที่อยากทำ
สิ่งสำคัญคือต้องมีฝัน
ฝันไว้บ้างเป็นสิ่งไม่เสียหาย
ฝันเอาไว้ยังไม่ได้ไม่โวยวาย
ฝันของฉันยังไม่คลายยังไม่โรย
ต่อให้มีสิ่งใดทำลายฝัน
มันก็ยังก่อตัวได้ไม่มีถอย
ฝันของฉันไม่มีวันปล่อยเลื่อนลอย
แต่ฝันเฟื่องก็มีบ้างนิดหน่อยไม่เป็นไร...ฮิฮิ
14 กุมภาพันธ์ 2549 17:57 น.
เด็กอยากศิลป์
วาเลไทน์ของฉัน
มันอาจเป็นเหมือนฝัน
ที่จะมีใครกัน
เอาดอกไม้มาให้ฉะนันในวันนี้
เพราะว่าฉันมันตัวเปล่า
จะหาคู่อย่างใครเขาฤาก็มิมี
ได้แต่นึกถึงวันที่ผ่านทุกที
ก็เท่านี้ตัวฉันกับวันวาน
วาเลนไทน์ก็เหมือนทุกทุกวัน
ปีนี้นั้นเป็นอังคารที่เงียบเหงา
มองคนอื่นเขานั่งคู่กันสองเรา
อิจฉางบ้างแต่ไม่เศร้าเคล้าน้ำตา
8 กุมภาพันธ์ 2549 20:40 น.
เด็กอยากศิลป์
คิดถึงเหลือเกินบ้านของฉัน
คิดถึงเธอทุกวันที่ห่างหาย
อยากกลับไปไปนอนกอดแนบกาย
ทั้งแม่ แมว และมากมายที่รอคอย
เหนื่อยนักก็พาหัวใจไปส่งบ้าน
ท้อแสนนานหวั่นไหวในวันนั้น
กลับบ้านเถิดกลับไปเติมพลัง
แล้วกลับมาพบกับวันที่ต้องเจอ
ไม่เคยมีที่ไหนดีเท่าบ้าน
นานแสนนานแค่ไหนก็ยังอยู่
เมื่อทุกคนพร้อมหน้า หน้าประตู
โอบกอดฉันและเอ็นดูเหมือนเคย
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเด็กอยากศิลป์
หน้าส่วนตัว
1108
