14 ตุลาคม 2548 16:21 น.
เด็กหามเล
รับรู้รสรักแรกเราเรียนรู้
รับรู้รสรักลวงเราลุ่มหลง
รับรู้รสรักเลวโรยล่อลวง
รักร่วงรินรักเรารักหลักลอย
5 ตุลาคม 2548 19:27 น.
เด็กหามเล
คนส่งเสียคือพ่อแม่ใช่ใครอื่น
ทุกวันคืนผ่านมาท่านสั่งสอน
ท่านให้สุขให้รักพร้อมให้พร
แสงสะท้อนจากพ่อแม่คือรักจริง
เมื่อท่านหวังให้เราได้เรียนรู้
ลองมองดูตัวเราทั้งชายหญิง
ลองตรองดูค่อยค่อยคิดคอยประวิง
ทุกทุกสิ่งที่เราทำดีรึยัง
อย่ามอบรักให้ใครเท่าพ่อแม่
ควรดูแลความรักและความหวัง
ท่านรออยู่ความสำเร็จจะรอฟัง
อย่ารั้งรอที่จะทำให้เป็นจริง
อยากให้ลูกทุกท่านจงจำไว้
รักที่ไหนไม่ยิ่งใหญ่เท่าพ่อแม่
รักจากเพื่อนจากคนรักอาจไม่แท้
รักพ่อแม่รักความฝันที่เรารอ
ปล. อย่ามัวแต่มอบความรักให้คนอื่นจนลืมมอบให้พ่อแม่นะ
ท่านรอวันที่เราประสบความสำเร็จอยู่
เพราะฉะนั้น เราจะสู้เพื่อพ่อ และสู้เพื่อแม่
27 กันยายน 2548 19:19 น.
เด็กหามเล
แสนสงสารตัวเองเป็นยิ่งนัก
เพราะเริ่มรักมักพาให้สยิว
มาพัดพาอาการให้ลอยปลิว
ลอยลลิ่วลอยละล่องไปแสนไกล
เมื่อแอบรักก็แอบดูอยู่อย่างนั้น
เมื่อแอบฝันก็แอบคิดไหนต่อไหน
หากเธอรู้จะคิดว่าเราเป็นไง
ดูอยู่ได้...โถเราดีแต่ดู
ถ้ารักแล้วไม่บอก....ก็ได้แต่หลอกตัวเองไปวันๆมาเขาก็รักเรา
25 กันยายน 2548 21:23 น.
เด็กหามเล
ออกจากบ้านที่ถือคือความฝัน
ทุกสิ่งอันฝันอยู่ดูหลากหลาย
มองทางไหนผู้คนมีมากมาย
ที่ลายล้อมฉันอยู่คือร่างกาย
แม้นไม่รู้พรุ่งนี้ทำได้ไหม
แต่หัวใจและความหวังไม่เคยหาย
จะยืนหยัดขึ้นสู้พร้อมใจกาย
ไม่เคยอายใครๆเพราะความจน
แม้วันนี้เรายังเรียนไม่จบ
แต่สักวันก็คงพบกับความฝัน
หากวันหน้าความหวังที่ผูกพัน
รอความฝันที่มีอยู่จะเป็นจริง
23 กันยายน 2548 04:13 น.
เด็กหามเล
หลายปีนักเพื่อนรักที่ห่างหาย
เคยข้างกายเคยอุ่นละมุลหอม
ได้ใกล้ชิดแนบสนิททุกๆตอน
ยามหลับนอนแสนสุขคอยปลุกใจ
เมื่อวันหนึ่งที่เราจำต้องพราก
จำต้องจากจรไกลแสนหวั่นไหว
เมื่อต้องรู้ว่าเพื่อนรักที่ทักทาย
จะห่างหายไกลกายไม่เหมือนเดิม
เมื่อเราจากต้องมีวันที่พบ
เมื่อมีจบต้องมีวันที่เริ่ม
เมื่อจากลาคิดถึงวันเดิมเดิม
แสนเคือบเคลิ้มเมื่อเริ่มคิดถึงวันวาน
หน้าส่วนตัว
1430
