1 ธันวาคม 2547 23:00 น.
เด็กหญิงโก๊ะโงะจัง
เหนื่อยอ่อนมารอนล้า
คะแนนเอนออกมาน่าอดสู
คะแนนหนอน้อยนิดไม่น่าดู
ช่างหดหู่เสียจริงในจิตใจ
ภาษาไทยเจ็ดสิบสามดีสุขสม
ห้าสิบสองสังคมไม่ค่อยน่าพิศสมัย
ตามมาสี่สิบแปดอังกฤษช่างน่าอาย
สุดจะควายฝรั่งเศสสามสิบสี่สุดเศร้าจริง
สี่วิชาสองร้อยเจ็ดก็แค่นี้
คณะที่หวังไว้คะแนนห่างไกลยิ่ง
เลยได้แค่ลุ้นโควต้ากำจริงๆ
ยังดีอยู่สิ่ง-->ยังมีโอกาสติดโควต้าโว้ยยย
11 พฤศจิกายน 2547 18:30 น.
เด็กหญิงโก๊ะโงะจัง
สารภาพกับความรู้สึก
บอกตรงๆว่าลึกๆ แอบดีใจที่เห็นเธอเจ็บช้ำ
ทรมานมากมายกับการสวมเขาที่คนนั้นทำ
ร้องไห้จนตาแดงก่ำ..รำพันกับฉัน..เพื่อนเธอ
อย่างน้อยมันก็ทำให้เธอกับฉัน
ได้ใช้เวลาร่วมกัน..มากขึ้น
แม้รู้ตัวดีว่าไม่มีจุดยืน
ที่จะเทียบเท่ากับคนอื่น..ที่เธอผูกพัน
ให้ฉันได้ปลอบ..ได้เข้าใจ
ให้ฉันได้อยู่ใกล้เหมือนในฝัน
แต่ขออนุญาตลืมสายตาเธอที่มองเหม่ออยู่ทั้งวัน
เพราะแววตาเธอมีแต่เขาอยู่ในนั้น..ตลอดเวลา
เป็นเพียงฐานะที่ปรึกษา
แค่ได้ใกล่เธอกว่าใครๆได้
แม้ได้แค่แอบอยู่ข้างประตูใจ
ก็เป็นสุขเล็กๆแต่ยิ่งใหญ่..ขอโทษนะเธอ(ที่มีความสุขยามเธอเศร้า)
9 พฤศจิกายน 2547 19:57 น.
เด็กหญิงโก๊ะโงะจัง
--ชอบบทกลอนที่เจ็บช้ำ
--ชอบความมืดดำของตัวอักษร
--ชอบความหม่นมัวของอารมณ์กลอน
--ชอบความรู้สึกร้าวรอน..เมื่อสัมผัสมัน
--สะใจอยู่ลึกๆ
--ที่มันสะเทือนความรู้สึก..กรีดใจฉัน
--ให้ทุกรสถ้อยคำตอกย้ำมัน
--ให้รู้กัน..ว่าวันนี้..ปวดร้าวใจ
โรดจิตป่ะเนี่ยเรา
9 พฤศจิกายน 2547 19:11 น.
เด็กหญิงโก๊ะโงะจัง
ทุกวันผ่านไป
คอยเธอคนไกลอย่างใจจดใจจ่อ
ใช้ชีวิตยึดติดกับการรอ
จนใจท้อ..เพราะถูกรุกรานโดยความเดียวดาย
อย่าลืมกันนะ..ขอร้อง
โปรดจงมองเห็นความสำคัญของฉันเสมอ
โปรดรอคอยฉันเหมือนฉันรอคอยเธอ
อย่าให้เป็นการฝันเพ้อ..เพียงฝ่ายเดียว
ตั้งตารอเธอ..กลับมา
และหวังว่า..เธอก็รอวันกลับมาพบเจอฉัน
การรอคอย..สองคน..ที่ต่างกัน
แต่กลับพันผูกไว้..ด้วยรัก..เพียงสิ่งเดียว
8 พฤศจิกายน 2547 21:47 น.
เด็กหญิงโก๊ะโงะจัง
ทุกๆวันผ่านมา
หยดน้ำตาเคียงข้างฉัน
มีความเหงาเป็นความผูกพัน
สร้างกำแพงให้ฉันแข็งกร้าวขึ้นมา
ใครๆมองมา..ว่ากล้าแกร่ง
หลังกำแพงแสนเดียวดาย..เจ็บปร่า
ช่างเหอะ..ความสุขใจร้ายไม่แล้วไม่อยากได้มา
อย่างน้อยมีเพื่อนอย่างน้ำตา..เป็นเพื่อนกันมา
....ก้อเพียงพอ.....
หน้าส่วนตัว
1009
