28 พฤศจิกายน 2548 00:29 น.
เด็กตรัง
เพราะเหตุใดใจนี้คิดมีรัก
ได้รู้จักสัมผัสหัดห่วงหา
เพราะเหตุใดหัวใจใฝ่ศรัทธา
ว่าล้ำค่าเหนือสิ่งไหนใครบรรยาย
หลายคนเตือนริมีรักจักเจ็บช้ำ
ใบบัวบกหนึ่งกำยำยังไม่หาย
เสียเวลาความรู้สึกนึกเสียดาย
กว่าจะหายใช้เวลาอยู่หลายวัน
ให้นักปราชญ์ท่านใดบอกคงไม่รู้
พิสูจน์ดูเป็นเท็จจริงยิ่งสิ่งฝัน
คงจะดีกว่าก้าวเดินเพียงลำพัง
เสี่ยงสักครั้งเผื่อสวรรค์ท่านเมตตา
ใจมนุษย์มีไว้ให้กล้าเสี่ยง
หลีกทางเบี่ยงเลี่ยงไม่พ้นพบปัญหา
ขออย่าท้อจมปรักกับน้ำตา
ชัยชนะวันข้างหน้ายังคอยเรา
20 พฤศจิกายน 2548 14:53 น.
เด็กตรัง
เธอสำคัญมากรู้ไหม ถ้าวันใดอาทรหา
จะคอยเช็ดรอยน้ำตา หลับเถอะหนามาพักใจ
เจอเรื่องร้ายสาหัส ดาวจรัสชัดใส
มีฉันเป็นแรงใจ ล้าคราใดให้กลับมา
จับมือเธอเดินทางนี้ กลางแสงสีที่จางหาย
ปุยเมฆน้อยเดียวดาย ฉายความตายพรากสองเรา
ค่ำคืนมืดครึ้มฝน ดาวสับสนคนเงียบเหงา
มีเพื่อนคอยเป็นเงา รักสีเทาเกาะกุมใจ
ภาพอดีตยังไม่ซีด เหมือนรอยขีดใช่ไปไหน
จับยางลบลบหนใด แต่ข้างในคงตราตรึง
ชื่อบนหินศิลาอ่อน ดอกไม้อ้อนวอนซึ้ง
เทวดาดาวดึงส์ ทำไมถึงกลั่นแกล้งกัน
สอนให้รู้จักรัก วางกับดักรั้งสิ่งสรรพ์
พรากสองเราไกลห่างกัน เกลียดสวรรค์ท่านลำเอียง
12 พฤศจิกายน 2548 22:17 น.
เด็กตรัง
วันที่เธอเดินเข้ามา ในแววตาฉายสดใส
บางอย่างแปรเปลี่ยนไป คล้ายดวงใจฉันรักเธอ
กลางคืนมีเหน็บหนาว ฟ้าสกาวสวยเสมอ
ใต้หมอนยังอยากเจอ คิดถึงเธอทุกค่ำคืน
วันที่ฟ้าหม่นหมอง แอบแหงนมองดาวราวฝืน
ย่างก้าวคงหยัดยืน ตนขมขื่นกลืนน้ำตา
สัญญากับดาวน้อย เขาเฝ้าคอยจงไปหา
คราใดเจ็บกลับมา อ้อมกอดข้ากล้ารับเธอ
1 พฤศจิกายน 2548 17:51 น.
เด็กตรัง
... ใบไม้ร่วงลงมาพาใจหวิว
ยามโบยปลิวปนละอองของนํ้าฝน
หลั่งจากฟ้าใช่ว่าเศร้าร่วงจากคน
เป็นสายชลไหล่ไปทั่วธานี
ที่บอกว่าฟ้าหลังฝนนั้นสดใส
แต่แล้วใยใจนี้มั่วหมองศรี
ฝืนยืมเราะเพราะได้แค่เท่านี้
คงไม่มีอะไรดีจากนี้ไป
...ตัดสินใจหันหลังใส่ความรัก
อย่าทายทักอีกเลยขอได้ไหม
ปล่อยใบไม้ให้มันร่วงหล่นไป
สาอะไรเก็บหัวใจไว้เยียวยา
เดินกลางฝนให้ฝนล้างดวงจิตร
รักเกิดพิษไร้สิทธิ์คิดสงสาร
ดั่งสีเข้มนานวันเริ่มเจือจาง
คงไม่ต่างกับความรักใช่มั่นคง
หน้าส่วนตัว
1822
