20 ธันวาคม 2548 02:59 น.
เด็กตรัง
เหมือนกำแพง ที่โดน น้ำกัดเซาะ
เหมือนอยู่เกาะ โดดเดียว เปล่าเปลี่ยวเหงา
เหมือนเมฆฝน มืดมิด ปิดบังเงา
เหมือนความเศร้า เท่านั้น เป็นเพื่อนใจ
ความคิดถึง เริ่มจาง หมางห่างเหิน
ความบังเอิญ จำเผชิญ แรงหวั่นไหว
ความห่วงหา กลืนเวลา แล้วเปลี่ยนไป
ความไว้ใจ ในอาทร อยู่ไหนกัน
เมื่อดอกไม้ ผลิบาน แย้มวันใหม่
เมื่อความรัก ผลัดใบ ใจแปรผัน
เมื่อดอกโศก โชยลม กลบคืนวัน
เมื่อพระจันทร์ หม่นหมอง นองน้ำตา
ขอยินดี ที่รัก ประจักษ์ค่า
ขออย่ามา ทุกข์ใจ ในความหลัง
ขอรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ มอบให้กัน
ขอพระจันทร์ เด่นสง่า กลางใจเธอ
17 ธันวาคม 2548 15:44 น.
เด็กตรัง
สร้างกำแพงแห่งรักมันสูงขึ้น
ให้เกินครึ่งที่ใจได้หวั่นไหว
สร้างให้มิดปิดให้ตายประตูใจ
อย่าให้ใครเข้าถึงแม้คนเดียว
ความรักเธอเหมือนน้ำที่ไหลเชียว
คดลดเลี้ยวซึมผ่านด่านคนเหงา
และสุดท้ายน้ำสายนี้ที่แบ่งเบา
ได้บรรเทาความเจ็บช้ำเช็ดน้ำตา
จากคิดสร้างกำแพงแห่งความรัก
กลับแปรพักฉันค้นพบสิ่งตามหา
ดั่งทะเลมีเม็ดทรายดาวเต็มฟ้า
ใจนั้นหนาจะไร้รักได้อย่างไร
หากยังมีลมหายใจจงคิดรัก
ให้รู้จักเรียนรู้สู้แก้ไข
อย่าท้อแท้ปัดฝุ่นทุกทางไป
แค่หัวใจไม่ไร้รักก็เกินพอ
28 พฤศจิกายน 2548 00:29 น.
เด็กตรัง
เพราะเหตุใดใจนี้คิดมีรัก
ได้รู้จักสัมผัสหัดห่วงหา
เพราะเหตุใดหัวใจใฝ่ศรัทธา
ว่าล้ำค่าเหนือสิ่งไหนใครบรรยาย
หลายคนเตือนริมีรักจักเจ็บช้ำ
ใบบัวบกหนึ่งกำยำยังไม่หาย
เสียเวลาความรู้สึกนึกเสียดาย
กว่าจะหายใช้เวลาอยู่หลายวัน
ให้นักปราชญ์ท่านใดบอกคงไม่รู้
พิสูจน์ดูเป็นเท็จจริงยิ่งสิ่งฝัน
คงจะดีกว่าก้าวเดินเพียงลำพัง
เสี่ยงสักครั้งเผื่อสวรรค์ท่านเมตตา
ใจมนุษย์มีไว้ให้กล้าเสี่ยง
หลีกทางเบี่ยงเลี่ยงไม่พ้นพบปัญหา
ขออย่าท้อจมปรักกับน้ำตา
ชัยชนะวันข้างหน้ายังคอยเรา
20 พฤศจิกายน 2548 14:53 น.
เด็กตรัง
เธอสำคัญมากรู้ไหม ถ้าวันใดอาทรหา
จะคอยเช็ดรอยน้ำตา หลับเถอะหนามาพักใจ
เจอเรื่องร้ายสาหัส ดาวจรัสชัดใส
มีฉันเป็นแรงใจ ล้าคราใดให้กลับมา
จับมือเธอเดินทางนี้ กลางแสงสีที่จางหาย
ปุยเมฆน้อยเดียวดาย ฉายความตายพรากสองเรา
ค่ำคืนมืดครึ้มฝน ดาวสับสนคนเงียบเหงา
มีเพื่อนคอยเป็นเงา รักสีเทาเกาะกุมใจ
ภาพอดีตยังไม่ซีด เหมือนรอยขีดใช่ไปไหน
จับยางลบลบหนใด แต่ข้างในคงตราตรึง
ชื่อบนหินศิลาอ่อน ดอกไม้อ้อนวอนซึ้ง
เทวดาดาวดึงส์ ทำไมถึงกลั่นแกล้งกัน
สอนให้รู้จักรัก วางกับดักรั้งสิ่งสรรพ์
พรากสองเราไกลห่างกัน เกลียดสวรรค์ท่านลำเอียง
12 พฤศจิกายน 2548 22:17 น.
เด็กตรัง
วันที่เธอเดินเข้ามา ในแววตาฉายสดใส
บางอย่างแปรเปลี่ยนไป คล้ายดวงใจฉันรักเธอ
กลางคืนมีเหน็บหนาว ฟ้าสกาวสวยเสมอ
ใต้หมอนยังอยากเจอ คิดถึงเธอทุกค่ำคืน
วันที่ฟ้าหม่นหมอง แอบแหงนมองดาวราวฝืน
ย่างก้าวคงหยัดยืน ตนขมขื่นกลืนน้ำตา
สัญญากับดาวน้อย เขาเฝ้าคอยจงไปหา
คราใดเจ็บกลับมา อ้อมกอดข้ากล้ารับเธอ
หน้าส่วนตัว
1074
