20 กรกฎาคม 2548 15:25 น.
เดือนไร้เงา
เข้าพรรษาครานี้มีเรื่องป่าว
เป็นตัวแทนบอกเล่าเอากุศล
เชิญชวนน้องพี่เพื่อนเยือนอุบล
มาร่วมยลศิลป์สวยรวยวัฒนธรรม
ช่างฝีมือพากเพียรหล่อเทียนใหญ่
สลักลายแกะพิมพ์ติดวิจิตรล้ำ
นางฟ้าสวยสะพรั่งนั่งประจำ
ขบวนรำนำมาน่าชื่นชม
เสียงพิณแคนครื้นเครงบรรเลงเสนาะ
โปงลางเกราะเคาะประชันเสียงประสม
ทั้งขับร้องหมอลำฉ่ำอารมณ์
สุดนิยมสนุกสนานสราญใจ
พี่น้องกลางเหนือไต้อย่าได้ช้า
ยี่สิบสองกรกฎาคราเดือนหงาย
ร่วมแห่เทียนประเพณีวิถีไทย
อนุรักษ์คงไว้ในแผ่นดิน
14 กรกฎาคม 2548 14:55 น.
เดือนไร้เงา
ทะมึนหล้าฟ้าหม่นด้วยฝนหลั่ง
โหมประดังมืดมัวทั่วทุกที่
อุปสรรคสัญจรร้อนฤดี
ร้อยชีวีรออยู่สู้ฝ่าไป
เม็ดฝนซาเรามาถึงถิ่นที่
บ้านอุดรธานีที่นัดหมาย
เหล่าเด็กเด็กพร้อมเพรียงยืนเรียงราย
เปรมฤทัยยิ้มร่าน่ารักจริง
แม่มานี้มีลูกอมขนมหวาน
ไอติมอันโอชามาให้หญิง
รีบต่อแถวเข้ามาอย่าประวิง
ทุกสรรพสิ่งเติมด้วยรักจากดวงใจ
ลูกสุขใจ แม่ก็อิ่มยิ้มของเจ้า
ไร้เดียงสาดุจผ้าขาวเจ้าสดใส
เปี่ยมชีวิตชีวาดรุณวัย
ยิ้มสู้ได้แม้เหงาสุดเศร้าตรม
บาดแผลใจในอดีตที่กรีดเฉือน
อาจย้ำเตือนจนไร้สุขทุกข์ถาโถม
ดวงใจเอ๋ย แม่รู้โฉมตรูระทม
วอนสายลมลบอดีตที่กรีดใจ
โปรดจำไว้ดวงใจใช่ไร้ค่า
มิ่งมารดากำเนิดเจ้าเขาจำหาย
ด้วยเหตุผลนานาอย่าร่ำไร
แม้ตัวไกลแต่กายเจ้าเขาให้มา
อย่าเคียดแค้นชิงชังทั้งอาฆาต
พยาบาทต่อไปไม่ควรหนา
ประพฤติดีกิจวัติพัฒนา
เจ้าสูงค่าด้วยความดีมีแก่ตน
มองตาเจ้าเร้าชลนาในตา แม่
สงสารแท้โชคชะตาพาขัดสน
ระลึกไว้เถิดเจ้าเราก็คน
ประพฤติตนในทางธรรมจักจำเริญ
แววตานี้สอนใจให้ได้คิด
ร้อยชีวิตนี้หนาน่าสรรเสริญ
เจ้าไม่ท้อต่อชะตาที่ฟ้าเมิน
ใยตัวเราจะขลาดเกินเผชิญภัย
ใช่เพียง แม่ที่ให้เจ้าไหว้รับ
ที่ได้กลับนั้นมากค่ากว่าสิ่งไหน
สอนดนูให้รู้จักความพอใจ
อิ่มฤทัยที่กลอยใจให้กลับคืน
ทะมึนหล้าฟ้าหม่นบัดดลหาย
เมฆสลายกลายสว่างช่างแช่มชื่น
อดทนสู้ไม่นานดอกขวัญยืน
ผ่านวันคืน เรา จะถึงซึ่งหลักชัย
11 กรกฎาคม 2548 16:17 น.
เดือนไร้เงา
อยากเขียนกลอนสักบทสลดนัก
ยังชะงักความคิดจิตสับสน
จะสุขเศร้าเหงาหง่าวร้าวระคน
เป็นกังวลบ่นไปเขียนอะไรดี (เฮ้อ)
รักเธอนะล้นใจใคร่จะเอ่ย
อยากเปิดเผยความในใจดวงนี้
แต่ว่าเอ่อ...อืม...อ่า...ว่าไงดี
พอกันทีไม่มีรักจากบึ้งใจ (ซะงั้น)
หรืออกหักเจ็บรวดปวดอกร้าว
โศกซึมเซาเพ้อเจอเธออยู่ไหน
แค่อกเดาะจะครวญคร่ำร่ำทำไม
ใจทั้งใจยังดีอยู่รู้ตัวเอง (อะนะ)
แล้วเรื่องเหงาเปล่าเปลี่ยวเฉลียวนิด
ก็น่าคิดน่าเขียนเพียรพิศเพ่ง
เหงาเพียงใดบรรยายร่ายละเลง
แต่ก็เคว้งเหงาแล้วไงไม่เข้าที (เอ่า)
กลอนปรัชญาสอนใจให้ตระหนัก
เพื่อพิทักษ์สังคมบ่มเป็นศรี
คิดไม่ออกบอกไปอย่างไรดี
เรื่องเลวดีทุกคนรู้อยู่แก่ใจ (เนอะ)
เอาขำ-ขำนำหน้ามาหัวเราะ
ช่างแม่นเหมาะเสาะหาว่ามุขไหน
เรียกเสียงฮาโห่ฮิ้วกิ๊วก๊าวไป
เอเรื่องใดจึงดี.โอ้ยมีมึน(ติ้วๆ)
ได้แค่นั้นวันนี้ไม่มีแก๊ก
กลัวมุขแป๊กจำจากไม่อยากฝืน
เรื่องไม่งามเกรงผู้อ่านท่านกล้ำกลืน
อ่านงานอื่นเจริญตาดีกว่าเอย (แป่ววว)
ฮิ้ววววว.......
เอวังด้วยประการฉะนี้
หน้าส่วนตัว
1681
