10 มีนาคม 2551 17:32 น.
เดียวดาย..ที่ปลายฟ้า
.รอยชีวิต ของผู้คน บนทางฝัน
.รอยจำนรรจ์ พันวิถี ที่สับสน
.รอยจุดหมาย ที่มุ่งหวัง ดังใจตน
.แต่ละคน แต่ละอย่าง ต่างกันไป
.จากรอยยิ้ม ที่อิ่มใจ ในวันก่อน
.รอยอาวรณ์ ในแววตา พาหวั่นไหว
.รอยวจี ที่แสนหวาน ซ่านทรวงใน
.ตรึงฤทัย ไม่เลือนรอย ถอยเลือนลา
.มาวันนี้ มีให้คอย แค่รอยหวัง
.จะหยุดยั้ง รอยเล่ห์ เสน่หา
.ใจยังห่วง ยังหวง ดวงสุดา
.รอยคิดถึง ตรึงอุรา ยังคาใจ
.รอยลิขิต หรือไร ไห้พานพบ
.แล้วให้จบ ด้วยรอยช้ำ จำไฉน
.รอยที่ฝาก ที่ฝัง ยังตรึงใจ
.รอยอาลัย เหลือให้คอย รอยน้ำตา..
6 มีนาคม 2551 13:30 น.
เดียวดาย..ที่ปลายฟ้า
เขียนลำนำ คร่ำครวญ รัญจวนพจน์
เจ็บรันทด หมองไหม้ ใจอับเฉา
ลำธารรัก ที่ถักทอ ก่อนานเนา
ต้องซบเซา เศร้าช้ำ ระกำใจ
อานุภาพ ของความรัก ที่ปักแน่น
จะนานแสน เนิ่นนาน กาลไฉน
จะลบเลือน เปลี่ยนผัน กันอย่างไร
ก็เมื่อใจ เป็นทาสรัก ยากจักลืม
ฤาฟ้าแสร้ง แกล้งให้ ได้พานพบ
แล้วให้จบ ด้วยรอยช้ำ ที่ด่ำดื่ม
แต่ละเส้น ของทางฝัน อันอืมครึม
ให้เศร้าซึม เจ็บแสบ แทบจาบัลย์
ปลอบตัวเอง ต่อไป แม้ใจท้อ
ชีวิตหนอ มีล้มลุก มีสุขสันต์
ถึงวันนี้ ต้องร้องไห้ ใจรำพัน
หวังสักวัน ได้สุขบ้าง บนทางไกล..
26 กุมภาพันธ์ 2551 13:05 น.
เดียวดาย..ที่ปลายฟ้า
ก่อนเคยอยู่ เดียวดาย ทั้งกายจิต
ไม่เคยคิด จะมีใคร ในวันเหงา
แต่ต่อมา คลาโชคดี เหมือนมีเงา
มีเธอเข้า มาเยือน เป็นเพื่อนใจ
มุมที่เคย มืดหม่น ระคนเศร้า
กลับบางเบา รุ่งราง สว่างไสว
บนความคิด ที่ไม่มอง ต้องการใคร
แต่ไฉน กลับเปลี่ยนหนี เมื่อมีเธอ
หากแต่กาล ผ่านผัน วันเป็นเดือน
ฉันยังเพียร มุ่งมั่น และฝันเพ้อ
เชื่อในรัก จะเหมือนฝัน วันละเมอ
คิดว่าเธอ จะไม่เปลี่ยน เหมือนเดือนวัน
ดาวจากฟ้า ปลาจาก น้ำตามวิถี
แล้วคนดี ก็จากไกล ไม่เหมือนฝัน
ลืมวจี ที่เรียงร้อย ถ้อยจำนรรจ์
ทิ้งให้ฉัน ต้องขื่นขม จมน้ำตา
มีอีกไหม ใครจะเสริม มาเติมซ้ำ
ช่วยกระหน่ำ ในวันพ่าย ใจกายล้า
ให้เจ็บช้ำ จำจด บทชีวา
เป็นตำรา ไว้เตือนตน ฉัน..คนแพ้........
23 กุมภาพันธ์ 2551 12:51 น.
เดียวดาย..ที่ปลายฟ้า
.ฝ่าลมหนาว ร้าวราน สะท้านจิต
.หมอกชีวิต ลงหนา พาหวั่นไหว
.คอยแสงทอง ผ่องนภา ฟ้าอำไพ
.สาดส่องให้ ไออุ่น กรุ่นดวงแด
.จะวันไหน ไกลเกินฝัน วันที่หวัง
.ยากหยุดยั้ง รั้งรอ ก่อกระแส
.สิ้นวสันต์ อันฉ่ำชื่น ฝืนตาแล
.ให้ท้อแท้ เปลี่ยวเหงา เศร้าอุรา
.กลับมาเป็น คนเศร้า ดังเก่าก่อน
.ใจอาวรณ์ ย้อนยอก ดังหมอกหนา
.สายลมเอย อย่าหมางเมิน เดินจากลา
.เศษชายตา ชำเลียงบ้าง อย่าร้างชม
.ใจคนท้อ ทรุดโทรม โดนโถมทับ
.แบกใจกลับ มาเลียแผล แม้ขื่นขม
.จะฝืนยิ้ม อิ่มฤทัย ด้วยใจตรม
.คนใจโทรม ตรมน้ำตา..ถูกฟ้าลืม..
22 กุมภาพันธ์ 2551 14:44 น.
เดียวดาย..ที่ปลายฟ้า
แสงอรุณ เรืองรอง ส่องสาดสี
สายนที เอื่อยไหล ไม่สิ้นสูญ
ทิศทางฝัน อันยากแค้น แสนอาดูร
ไอละมุน จากหมอกหนาว คราวเหมันต์
วิหคเหิน เนินพนา นภากว้าง
อุษาสาง ลางเลือน คอยเปลี่ยนผัน
ลมจากปาก คนดี ที่จำนรรจ์
ยังจำมั่น ให้ฝันเพ้อ เผลอสุขใจ
คำว่ารัก จากปากเธอ ที่เผลอบอก
รู้ว่าหลอก แต่ก็หลง ให้สงสัย
ฟ้ากำหนด ให้ซื่อบื้อ หรืออย่างไร
จึงมอบใจ แลกรักลวง ดวงชีวัน
จะฝังลบ กลบรอย ระห้อยหา
โบกมือลา น้ำตาริน ก่อนสิ้นฝัน
เก็บรอยช้ำ ที่รันทด บทรำพัน
ไว้แบ่งปัน เล่าขาน ตำนานลวง.....
หน้าส่วนตัว
889
