::: เรือจ้างเก่า ::: ๑. เรือจ้างเก่าลอยปริ่มอยู่ริมท่า

รอคนมาโดยสารเหมือนวานก่อน

ฝ่าคลื่นลมแดดฝนจนโคลงคลอน

เขาโยนเศษตังค์ทอนตอนจากเรือ ...

๒. คนโดยสารครั้งแรกย่อมแปลกหน้า

แอบคิดว่าฝีพายไม่น่าเชื่อ

ทำงานแลกข้าวห่อพอจุนเจือ

กับเศษเนื้อพอประทังยังชีวี ...

๓. ระหว่างทางกลางนทีมีข้อคิด

เขาเรียนรู้ชีวิตทุกข์สุขี

เช่นคำสอนศิษย์ไว้ให้ได้ดี

คือสิ่งที่ฝีพายตั้งใจทำ ...

๔. คัดท้ายเรือมุ่งทิศพิชิตฝั่ง

ยืนกันฝนให้คนนั่งจนร่างฉ่ำ

ครั้นแดดออกเรือถึงยังฝั่งประจำ

ประคองค้ำเขาได้ยันปลายทาง ...

๕. คนโดยสารโยนเหรียญแล้วเหรียญเล่า

ถีบเรือเก่าลอยไปจนไกลห่าง

รอยยิ้มรื้นน้ำตาจนฝ้าฟาง

เอนกายพลาง...หวนถึงวัน...ที่ผ่านไป ...

๖. เรือจ้างเก่าส่งคนครั้งสุดท้าย

ท่ามจันทร์ฉายลมพลิ้วปลิวไสว

เรือผุพังยังร่างลอยคว้างไกล

ค่อยค่อยจม...ลับไป...กลางสายชล

ด้วยความหวังดี

เกรียงไกร รอบรู้

(เช่นรวีโชติ/ก.ประแสร์ ศิษยาพร)

๒๑ มีนาคม ๒๕๕๗

::: คนคนเดิม ::: ๑. บันทึกสีชืดจางค่อนข้างเหลือง

เขียนเล่าเรื่องย้อนไปวัยหนุ่มสาว

คืนวันพร่างกระจ่างฟ้าดาราพราว

เราสืบก้าวพร้อมฝันอย่างมั่นใจ ...

๒.  สร้างโลกอุดมคติที่มิเหมือน

กับโลกเถื่อนเสื่อมทรามความโหยไห้

ยืนกอดคอบุกบั่นเคียงกันไป

จนวันได้จำพรากเราจากกัน ...

๓. ทิ้งอุดมคติเคยผลิดอก

ตรงมุมตรอกซอกดำกำแพงกั้น

มิตรภาพเคยพร่ำเพื่อนรำพัน

ก็แสนสั้นเกินนึกหวนตรึกตรอง ...

๔. มิตรหน้าใหม่สับเปลี่ยนเวียนมาพบ

ก็เลือนลบภาพเก่าจนเศร้าหมอง

บันทึกที่ไร้ค่าราคามอง

ลอยละล่องลิ่วโชยโปรยแสนไกล ...

๕. วันหนึ่งเราอาจเผอิญเดินทางฝัน

ต้องชะตาพบกันวันฟ้าใหม่

เธอคือมิตรคุ้นเคยเปรยจากใจ

แต่ฉันนี้...คือใคร...ในความคิดเธอ ...

เช่นรวีโชติ (ก.ประแสร์ ศิษยาพร)

๒๐ มีนาคม ๒๕๕๗