๑. “อย่าได้กลัวหากวันหนึ่งฉันแพ้”

   ความอ่อนแอจะถอยกลับนับเป็นศูนย์

   ความกล้าแกร่งศักดิ์ศรีทวีคูณ

   ใช่อาดูรโรยล้าทอดอาลัย

๒. ก็เป็นเพียงมนุษย์ “ที่สุดห่าม”

   ใครจะปรามก็ยากปรามหรือห้ามได้

   ศรัทธาผู้...ที่รักเหลือ...เหนือสิ่งใด

   และมีใจ “แข็งกร้าว” เกินกล่าวคำ

๓. ถ้าคนตรงมักตายตอนท้ายฉาก

   ฉันก็อยากตายอยู่ให้รู้หนำ

   กร่นด่าโลกแสนสุดไม่ยุติธรรม

   ขาวเป็นดำ...คล้ำเป็นจาง...ด่างเป็นเลือน

๔. “อย่าได้กลัวหากวันหนึ่งฉันแพ้”

   ขอเพียงแค่อุทาหรณ์ไว้สอนเพื่อน

   เธอจงเป็น “คนดี” ทุกปีเดือน

   สู้โลกเถื่อน...สังคมทราม...ด้วยนามของเรา ...

 (ณ กองดินหินทับลับแสงเงา

  คือร่างเรา...และผองเพื่อน...ผู้เลือนราง)

           ด้วยความหวังดี

          เกรียงไกร รอบรู้

(เช่นรวีโชติ / ก.ประแสร์ ศิษยาพร)

::: ตัวของตน :::

๑. ฉันขอเป็นเช่นนี้ดีใจแล้ว ไม่เพริศแพร้วแววล้ำหยอดคำหวาน ไม่ปลิ้นปล้อนผกผันเป็นสันดาน ไม่ปั่นงานเอาหน้าเลียขานาย

๒. เลิกฝืนตนยิ้มให้ทั้งใจเกลียด เลิกเคร่งเครียดกับใครที่ใจง่าย เลิกนับถือคนเดิมเดิมเริ่มออกลาย เลิกนิยายโลกสวยด้วยความจริง

๑. เริ่มปะเลงละครตอนเปิดม่าน

    ดูเชี่ยวชาญทีท่าเด่นราศี

    เสียงปรบมือสนั่นลั่นเวที

    ผู้ชมนี้ถึงกับประทับใจ ...

๒. ถึงคราวเล่นเล่นให้เข้มเต็มบทบาท

    แม้กายอาจอ่อนโรยละโหยไห้

    แต่สำนึกตรึกรู้จึงสู้ไป

    คนใกล้ใกล้ยังรักร่วมผลักดัน ...

๓. ฉากสุดท้ายงดงามตามบทเขียน

    แรงพากเพียรก็สำเร็จเสร็จตามฝัน

    คำชื่นชมหลากล้วนชวนจำนรรจ์

    ฉากค่อยกั้นค่อยมิดปิดเวที ...

๔. เพิ่งจะรู้ละครตอนปิดม่าน

    ช่างร้าวรานใจเหน็บเจ็บเหลือที่

    สู่ฐานะ “คนผ่านทาง” ดังเคยมี

    รู้วันนี้...ที่แท้...เขาแค่ “ลืม” !!!

ด้วยความหวังดี

**.. เช่นรวีโชติ ..** (ก.ประแสร์ ศิษยาพร)