9 กุมภาพันธ์ 2546 15:54 น.
เชษฐภัทร วิสัยจร
เห็นกิ่งต้นชงโคโล้ลมเล่น
แดดยามเย็นทอไล้จูบใบหญ้า
กลิ่นลมอุ่นละมุนอ่อนก่อนกุมภา
เป็นสัญญาณขานว่าต้องลากัน
กว่าลำต้นชงโคจะโตได้
จนผลิก้านดอกใบให้ลือลั่น
ต้องพากเพียรเขียนอ่านอยู่นานวัน
กว่าจะถึงฝั่งฝันวันสวยงาม
เริ่มปีหนึ่งเธอสวมรองเท้าขาว
ทุกย่างก้าวกังขาฝ่าขวากหนาม
มากภาระแบกรับกับนิยาม
สืบทอดนาม จามจุรี ศรีจุฬา
ขึ้นปีสองชงโคน้อยค่อยสดชื่น
เริ่มรู้อ่อนผ่อนยืนขืนลมกล้า
เริ่มรู้ -หยัด- รู้ -อยู่- สู้มายา
เริ่มเรียนรู้ฤทธาเทวาลัย
ขึ้นปีสามต้นชงโคก็แตกกิ่ง
ให้ผู้คนพักพิงอิงอาศัย
ทั้งผลิดอกออกช่อล้อลมไกว
เทวาลัยจึงสวยด้วยสองมือ
ขึ้นปีสี่ชงโคโตเต็มที่
ด้วยคุณธรรมความดีที่ยืดถือ
เป็นประทีปส่องประเทืองให้เลื่องลือ
สมกับชื่อมิตรรักอักษรา
ถึงตอนนี้ต้นชงโคก็โตแล้ว
ผลิดอกแก้วกิ่งใบให้รักษา
ป้องชงโคกล้าใหม่ที่ก้าวมา
ทนแสงแดดแผดกล้าท้าลมทวน
นาทีนี้พี่ชงโคก็โตพร้อม
ต่างผลิดอกออกห้อมล้อมรอบสวน
ทุกนาทีส่งสีเรื่อและเชื้อชวน
มอบแด่มวลศรัทธา ประชาชน
8 กุมภาพันธ์ 2546 22:07 น.
เชษฐภัทร วิสัยจร
แต้มสีสวย อีกนิด นะผีเสื้อ
แล้วเริงเล่น ลมระเรื่อ เมื่อแสงส่อง
เคล้าไอหมอก หยอกเยื้อไม้ ประกายกรอง
ฉันอยากมอง มุมในฝัน ของวันสวย
เติมกลิ่นหอม อีกหน่อย นะดอกไม้
จะออดอ้อน วอนพระพาย ให้พัดช่วย
โชยกลิ่นย้อน รอนร่ำ เมื่ออำนวย
เติมสีสวย ด้วยรวงทอง ของเกสร
นกน้อยจ๋า....ช่วยร้องเพลงหน่อยได้ไหม
ขับขานกล่อม พงไพร ให้พักผ่อน
ช่วยบรรเลง เพลงพ้อ คลอบทกลอน
อยากฟังเสียง เพลงอ้อน ก่อนหมอกจาง
เติมไออุ่น อีกนิด นะภูหนาว
ห่มผ้าห่ม* สีขาว คราวฟ้าสาง
ผิงไอแดด แผดร่าย เป็นรายทาง
ที่โอบป้อง ประคองร่าง กลางสายลม
เติมสีเขียว อีกนิด นะผืนดิน
แม้ไร้สิ้น ความหวัง ทั้งขื่นขม
ฉันอยากเก็บ เกล็ดหญ้า น้ำตาพรม
มาผสม ชโลมฝัน วันงดงาม
ซับน้ำค้าง ในแววตา หน่อยได้ไหม
แล้วช่วยซับ แผลใจ ที่ใครหยาม
หยิบสำลี สีหม่น บนฟ้าคราม
มาซับน้ำ ตาไว้ ก่อนไหลริน
เติมความรัก สักหน่อย นะหัวใจ
เติมความหวัง เอาไว้ อย่าให้สิ้น
แล้วจงหยัด ยืนอยู่ สู้ชีวิน
บนแผ่นดิน ผืนสวย ด้วยความรัก
26 มกราคม 2546
แต่งที่ ปากแม่น้ำมูล สู่แม่น้ำโขง ชายแดนไทย-ลาว
อำเภอโขงเจียม จังหวัดอุบลราชธานี
5 กุมภาพันธ์ 2546 08:37 น.
เชษฐภัทร วิสัยจร
โลกนี้มีสวนดอกไม้อยู่หลายสวน
หลากหลายกลิ่นเย้ายวนชวนปรารถนา
ร้อยสีสะพรั่งพราวสะพร่างไม่สร่างซา
ส่งเสียงสรวลชวนหาให้มาชม
เธอเคยผ่านสวนดอกไม้มาหลายสวน
ร้อยหลากกลิ่นรักอบอวลชวนสุขสม
หลากแผลพร้อยรอยพร่ำน้ำตาพรม
เคยระทมเพราะประทิ่นกลิ่นดอกไม้
ฉันก็ผ่านสวนดอกไม้มาหลายสวน
ผ่านรักร้าวมาครบถ้วนกระบวนหมาย
ผ่านคนชั่วไร้หัวใจเจ็บใกล้ตาย
เคยระคายเพราะปลายหนามของความรัก
โลกเราไม่ได้โรยด้วยกลีบดอกไม้
จึงมีรสชาดหลากหลายได้ประจักษ์
หลากสีสันพันดวงใจให้ทายทัก
ร้อยรอยหนามของความรักให้ทักทาย
สวนดอกไม้ เคยปลูกไว้ ใช่หวานชื่น
มีเริงรื่น ขื่นขม มีสมหมาย
มีผิดหวัง เมื่อพลั้งพลาด อย่างชาติชาย
มีหัวเราะ มีร้องไห้ ให้อายกัน
แต่ฉันมีสวนดอกไม้อยู่หนึ่งสวน
อยากลองเชื้อชวนเธอมาสังสรร
สวนสวนเก่า ที่เฝ้าดู อยู่ทุกวัน
ชวนเธอมา เดินเล่นกัน ฉันเฝ้ารอ
Calendar
Lovers
9 คน เลิฟเชษฐภัทร วิสัยจร
หน้าส่วนตัว
8748
