31 มีนาคม 2545 11:16 น.
เชษฐภัทร วิสัยจร
กลกลอนกล่าวกลการ กลบท
ใจต่างกรจรด จดถ้อย
ร้อยคำร้อยรักรส จึงเปรียบ ผจงฉันท์
ถึงโกสุมภ์ใจดวงน้อย บัวแก้ว ขวัญตา
ขอฝากหมู่ มัสยา ก่อนลาไกล
ฝากดวงใจ ดวงนี้ ให้รักษา
เจ้าบัวแก้ว โกสุมภ์ ปทุมมา
อ้อนฝูงปลา ขอฝากรัก สลักใจ
ฝากพระแม่ คงคา ให้ปกปัก
ฝากความรัก กับสายน้ำ ที่รินไหล
กระแสสินธุ์ ที่เย็นล้ำ ฉ่ำหัวใจ
ช่วยดับไฟ รุกร้อน ที่กร่อนบัว
วอนพระพาย ให้ช่วยพัด สะบัดโบก
ทุกแหล่งโลก จะห่อมกรุ่น ละมุนทั่ว
ละอวลอบ ตลบล้อม หอมกลิ่นบัว
ฝากลมพัว พันพัด สะบัดจร
วอนอาทิตย์ สนิทฟ้า ทิพากาศ
ส่องแสงสาด สะอาดอุ่น ละมุนอ่อน
ให้บัวน้อย ค่อยค่อยบาน สะอ้านอร
งามชะอ้อน สวยแฉล้ม แจ่มฤทัย
จากใจกระจ่างรัก กระจ่างใจ
กระจ่างจิต มิให้ใคร ให้เจ้า
ให้เจ้าทั้งหัวใจ ให้หมด
ให้หมดทั้งใจเรา ด้วยรัก สุขเอย
22 มีนาคม 2545 08:52 น.
เชษฐภัทร วิสัยจร
ครั้นสิ้นแสง สุริยา ทิพากาล
ฟ้าเหมือนม่าน ปิดแรง แสงบุหลั่น
สงัดเงียบเชียบเสียงสำเนียงพลัน
ใจประหวั่น พรั่นเศร้า เปล่าอุรา
ลองพินิจ คิดคำนึง ถึงความเงียบ
จึงลองเปรียบ ลองเทียบ ตามประสา
แม้ไร้จันทร์ ไร้เสียง สกุณา
สนธยา ไม่เคยเศร้า เปล่าสำเนียง
กิ่งไม้เอน เล่นล้อ ล่อลมเล่น
ดาวกระเด็น เป็นเส้นริ้ว ริมเฉลียง
วาบหวิวหวิว พริ้วลมหลอก หยอกระเบียง
กรอบแกรบเสียง ใบ้ไม้แห้ง กระซิบกัน
กริ่งสำเนียง เสียงรัก ที่ถักร้อย
น้ำค้างน้อย ค่อยสลัก รักสนั่น
ค่อยค่อยหยด จรดลง ตรงหินนั้น
หยาดเย็นหลั่น ระรั่นจด จรดใจ
โผละโผละเพลี้ยง เสียงกิ่งไม้ แตกยอดอ่อน
คอยออดอ้อน ก่อนร้อยรัก ถักสไว
ค่อยสิ้นเหงา สิ้นเศร้า บันเทิงใจ
คืนไม่ไร้ เพื่อนพ้อง ผองเดียวกัน
เพราะความเงียบ ทำให้เรา ได้พบเพื่อน
ใจพลันเลือน ลืมโลก ที่โศกศัลย์
เพราะคืนค่ำ ที่สิ้นแรง แสงจากจันทร์
ให้ใจฉัน ได้รู้ค่า ของดวงดาว
17 มีนาคม 2545 17:45 น.
เชษฐภัทร วิสัยจร
ดอกรัก
ดอกรักจากใจ
เฝ้าถนอมไว้
ในใจนี้หนา
เรียงรัก
รักร้อยคุณค่า
เรียงด้วยหยาดฟ้า
ร้อยด้วยหัวใจ
บานแล้ว
ใจแก้วฝันใฝ่
เก็บดอกแก้วไว้
ให้ใจดวงเดียว
รักเหงา
ใจเจ้าเปล่าเปลี่ยว
จึงเฝ้าแลเหลียว
ลองเกี้ยวข้างกาย
เจ็บช้ำ
ใจแก้วละลาย
ดอกรักสลาย
ทำลายย่ำยี
เขาย่ำ
เขาเหยียบทุกที่
ดอกรักดอกนี้
เหลือดีที่ใคร
ดอกรัก
เจ้าอยู่หนใด
เจ้าอยู่แห่งไหน
ไม่เคยเจอะเจอ
ใจฉัน
ฉันเฝ้าละเมอ
ใจฉันเฝ้าเพ้อ
ถึงเธอเรื่อยมา
ดอกรัก
เขาไม่เห็นค่า
เจ้าสิ้นชีวา
ใจข้าอ่อนแรง
กลีบเจ้า
กลีบรักเว้นแหว่ง
ดั่งจันทร์สิ้นแสง
ไร้แรงอ่อนรา
แต่ฉัน
ยังเห็นคุณค่า
เก็บเจ้ารักษา
เก็บมาร้อยใหม่
ดอกรัก
เก็บไว้ในใจ
แล้วจึงมอบให้
แม้ไร้คนมอง
15 มีนาคม 2545 10:04 น.
เชษฐภัทร วิสัยจร
อย่ารักฉัน เพียงตะวัน ที่พลันโศก
อย่ารักฉัน เพียงเพราะโลก นี้เปลี่ยนผัน
อย่ารักฉัน เพราะนางฟ้า ขาดแสงจันทร์
อย่ารักฉัน เพียงเพราะวัน ไม่งดงาม
อย่ารักฉัน เพราะวันนี้ ที่หนาวเหน็บ
อย่ารักฉัน เพียงเธอเจ็บ ด้วยคำถาม
อย่ารักฉัน เพียงเพราะเขา ไม่ติดตาม
อย่ารักฉัน เพราะเธอช้ำ ระกำใจ
รักนั้นหนา ว่าคลับคล้าย กรุณา
ระรินรวง ร่วงหล่นมา จากฟ้าไหน
ระรินรัก จักบังเกิด กำเนิดใน
ณ หัวใจ ดวงนี้ ที่รักเธอ
ถึงความรัก ของฉันนี้ ไม่มีค่า
แต่เธอมี ราคาค่า เสมอ
ถึงไม่รัก ฉันอย่างไร ก็รักเธอ
หลงละเมอ เพ้อพร่ำ ทุกวันวาร
ถึงสิ้นเขา พระสุเมรุ สักสิบลูก
ยังพันผูก ความรัก สมัครสมาน
แม้ม้วยดิน สิ้นฟ้า สุธาธาร
จะสิ้นกัลป์ สักกี่กาล ฉันรักเธอ
12 มีนาคม 2545 18:28 น.
เชษฐภัทร วิสัยจร
ทุกวารวัน ฉันเฝ้าเรียง ร้อยเสียงฝัน
เก็บคืนวัน ที่ฉันวาด ด้วยลมหนาว
เก็บเส้นสี ที่ระบาย ด้วยดวงดาว
สุกสกาว ที่ใช้เขียน เลียนเสียงใจ
ฉันเฝ้าตรอง มองเหม่อ ฝันเธออยู่
เฝ้าเรียนรู้ ห่างเห็น เช่นไฉน
เรียนรักฝัน กันและกัน ฉันสุขใจ
ร้อยเรียงไว้ ในสำเนียง เสียงร้อยกรอง
ขอออดอ้อน วอนเธอ อย่าหยุดฝัน
แม้บางวัน ฝันกับรัก เธอหม่นหมอง
แม้จันทร์ไร้ ไม่สุกใส ดั่งใจปอง
แสงไม่ส่อง เพราะเมฆล่อง มาบดจันทร์
แม้เธอเป็น ดวงจันทร์ ที่ทรงกลด
เมฆบังบด ลดแสงใส ให้ประหวั่น
ฉันจะเป็น ดวงดาว ช่วยพราวจันทร์
ให้แสงนั้น สวยแจ่ม แฉล้มงาม
จริงแท้ แม้ทรามเชย เป็นหิงห้อย
ฉันจะคอย เป็นลำพู ผู้ไถ่ถาม
เป็นหาดทราย หมายสนิท และติดตาม
แม้โฉมงาม เป็นเกลียวคลื่น สะอื้นใจ
Calendar
Lovers
9 คน เลิฟเชษฐภัทร วิสัยจร
หน้าส่วนตัว
1427
