14 ธันวาคม 2545 22:43 น.
เชษฐภัทร วิสัยจร
ที่รัก...
เธอมีสิทธิ์ -รู้จัก-รัก ผู้อื่น
มีสิทธิ์ล่อง สายน้ำ ยามค่ำคืน
มีสิทธิ์ชื่น ลมเชี่ยว แม้เดียวดาย
ที่จะทิ้ง บทกวี ที่แสนหวาน
ที่จะเย้ย กลอนกานท์ งานเรียบง่าย
ที่จะยิ้ม พิมพ์ไว้ ในใจชาย
ที่จะเขิน เอียงอาย เมื่อชายมอง
ที่จะรัก ลมพริ้ว ริ้วเรียวข้าว
ที่จะเก็บ เก็จดาว แพรวพราวผ่อง
ที่จะเรียน รักฝัน ตามครรลอง
ที่จะท่อง เที่ยวไป ในพงพี
ที่จะหมิ่น หัวใจ ดอกไม้งาม
ที่จะหยาม ความรัก เย้ยศักดิ์ศรี
ที่จะเอ่ย คำหวาน หว่านชาตรี
ที่จะหลบ หลีกหนี ชีวีชน
ที่จะเก็บ ความรัก มาถักร้อย
ที่จะลบ แผลพร้อย รอยสับสน
ที่จะหยัด ยืนอยู่ -สู้- ปวงชน
ที่จะทน คนพาล ตามรานรอน
เธอจะเป็น เช่นไร ฉันก็รัก
จึงฝากกาย มาทายทัก ด้วยอักษร
แนบหัวใจ มาอยู่เคียง ด้วยเสียงกลอน
บอกบังอร ฉันรักเธอ ที่เธอเป็น
3 ธันวาคม 2545 08:33 น.
เชษฐภัทร วิสัยจร
อย่าร้องไห้เลยนะจ๊ะ....ทะเล
ฉันจะเห่ ลมให้ ระลอกคลื่น
มารับขวัญ หยาดน้ำ ยามค่ำคืน
หยุดสะอื้น น้อยใจเลยนะ ...ทะเล
ยิ้มหน่อยนะจ๊ะ....พระจันทร์
ฉันจะซับ รอยฝัน วันว้าเหว่
แล้วสัญญากันนะ อย่าเกเร
ใช้ร้อยเล่ห์ ยีย่ำ ให้ช้ำใจ
หยุดร้องไห้เถอะนะจ๊ะ....สายลม
ฉันจะห่มลมเล่น ด้วยเส้นไหม
ร้อยหมอกฝ้าย ปลายสน ของคนไกล
ช่วยปลอบใจ ด้วยปุยฝ้าย...กับสายลม
หยุดสะอื้นเถอะนะจ๊ะ...เสียงกลอน
หยุดออดอ้อน... งอนเพราะรัก ไม่สุขสม
ฉันเข้าใจ รอยพร่ำ น้ำตาพรม
อย่าสะอื้น ขื่นขม เลยนะกลอน
ปลอบใจฉันหน่อยสิ...ปลอบใจ
คนใจร้าย ไปมีใคร ฉันใจอ่อน
เปรี้ยง!!! เปรี้ยง!!! เสียงฟ้าฟาด มาตัดรอน
จะออดอ้อน อย่างไร ให้กลับมา
แต่ฉันก็ไม่ได้ร้องไห้นะที่รัก
แค่สลัก คำคน บนกระดาษสา
แล้วเผลอไผล ปล่อยใจ กับน้ำตา
จะมีใคร รู้ไหมว่า....ฉันน้อยใจ
Calendar
Lovers
9 คน เลิฟเชษฐภัทร วิสัยจร
หน้าส่วนตัว
1403
