5 กุมภาพันธ์ 2546 08:37 น.
เชษฐภัทร วิสัยจร
โลกนี้มีสวนดอกไม้อยู่หลายสวน
หลากหลายกลิ่นเย้ายวนชวนปรารถนา
ร้อยสีสะพรั่งพราวสะพร่างไม่สร่างซา
ส่งเสียงสรวลชวนหาให้มาชม
เธอเคยผ่านสวนดอกไม้มาหลายสวน
ร้อยหลากกลิ่นรักอบอวลชวนสุขสม
หลากแผลพร้อยรอยพร่ำน้ำตาพรม
เคยระทมเพราะประทิ่นกลิ่นดอกไม้
ฉันก็ผ่านสวนดอกไม้มาหลายสวน
ผ่านรักร้าวมาครบถ้วนกระบวนหมาย
ผ่านคนชั่วไร้หัวใจเจ็บใกล้ตาย
เคยระคายเพราะปลายหนามของความรัก
โลกเราไม่ได้โรยด้วยกลีบดอกไม้
จึงมีรสชาดหลากหลายได้ประจักษ์
หลากสีสันพันดวงใจให้ทายทัก
ร้อยรอยหนามของความรักให้ทักทาย
สวนดอกไม้ เคยปลูกไว้ ใช่หวานชื่น
มีเริงรื่น ขื่นขม มีสมหมาย
มีผิดหวัง เมื่อพลั้งพลาด อย่างชาติชาย
มีหัวเราะ มีร้องไห้ ให้อายกัน
แต่ฉันมีสวนดอกไม้อยู่หนึ่งสวน
อยากลองเชื้อชวนเธอมาสังสรร
สวนสวนเก่า ที่เฝ้าดู อยู่ทุกวัน
ชวนเธอมา เดินเล่นกัน ฉันเฝ้ารอ
18 มกราคม 2546 11:09 น.
เชษฐภัทร วิสัยจร
มือซ้ายปาด น้ำตา บูชารัก
มือขวาเขียน เพียรสลัก กลอน-นักสู้
ร้อยรอยพร่ำ น้ำตา บูชาครู
ร้อยรอยสู่ วิถี แห่งชีวิต
น้ำตาหยด เป็นหยาด กระดาษเปื้อน
ยอกย้ำเตือน เหมือนถ้อย รอยลิขิต
ขีดเขียนขั้น ครรลอง ของความคิด
ระบายสี เนรมิต จิตวิญญาณ
เติมน้ำตา แต้มฝัน วาดวันสวย
คือแรงช่วย แรงใจ ใช้ผสาน
เอาบทเรียน มาเขียนคำ ต่อตำนาน
ใช้ประจาน แผลใจ ที่ใครทำ
ขอขอบคุณ คนสวย ที่ช่วยเหยียบ
ด้วยมารยา กระทบกระเทียบ เธอเหยียบย่ำ
หากไร้หยด น้ำตา พาเจ็บจำ
คงไร้คำ ตำนาน *งานกวี
* ขออนุญาตใช้คำนี้ เพราะหาคำไหนมาแทนไม่ได้ครับ อิ ๆๆ
5 มกราคม 2546 15:57 น.
เชษฐภัทร วิสัยจร
แว่วสำเนียง เสียงคลื่น สะอื้นไห้
กรีดหัวใจ คนแอบเหงา ให้เศร้าหมอง
คลื่นซัดสาด หาดทรายรับ ประคับประคอง
ฉันสิต้อง แอบช้ำ ย้ำแผลใจ
ลมบรรเลง เห่เพลงปลอบ ประโลมคลื่น
ทรายสะอื้น อ้อนฟ้า น้ำตาไหล
แล้วรักฉัน ช้ำชอก จะบอกใคร
ต้องลบพร้อย แผลใจ ไว้คนเดียว
เก็บความคำ ช้ำชอก บอกไม่ได้
กลัดกลั้นน้ำ-ตาไว้ ใครจะเหลียว
แอบสะอื้น อดสู อยู่คนเดียว
แสนเปล่าเปลี่ยว แค้นใจ ใครจะมอง
แอบอิจฉา เกลียวคลื่น ทะเลคราม
หาดทรายขาว ยังพราวตาม ยามเจ้าหมอง
แต่รักร้าว ของฉันเล่า ยังเฝ้าตรอง
น้ำตานอง แผ่นหน้า ฟ้ายังเมิน
14 ธันวาคม 2545 22:43 น.
เชษฐภัทร วิสัยจร
ที่รัก...
เธอมีสิทธิ์ -รู้จัก-รัก ผู้อื่น
มีสิทธิ์ล่อง สายน้ำ ยามค่ำคืน
มีสิทธิ์ชื่น ลมเชี่ยว แม้เดียวดาย
ที่จะทิ้ง บทกวี ที่แสนหวาน
ที่จะเย้ย กลอนกานท์ งานเรียบง่าย
ที่จะยิ้ม พิมพ์ไว้ ในใจชาย
ที่จะเขิน เอียงอาย เมื่อชายมอง
ที่จะรัก ลมพริ้ว ริ้วเรียวข้าว
ที่จะเก็บ เก็จดาว แพรวพราวผ่อง
ที่จะเรียน รักฝัน ตามครรลอง
ที่จะท่อง เที่ยวไป ในพงพี
ที่จะหมิ่น หัวใจ ดอกไม้งาม
ที่จะหยาม ความรัก เย้ยศักดิ์ศรี
ที่จะเอ่ย คำหวาน หว่านชาตรี
ที่จะหลบ หลีกหนี ชีวีชน
ที่จะเก็บ ความรัก มาถักร้อย
ที่จะลบ แผลพร้อย รอยสับสน
ที่จะหยัด ยืนอยู่ -สู้- ปวงชน
ที่จะทน คนพาล ตามรานรอน
เธอจะเป็น เช่นไร ฉันก็รัก
จึงฝากกาย มาทายทัก ด้วยอักษร
แนบหัวใจ มาอยู่เคียง ด้วยเสียงกลอน
บอกบังอร ฉันรักเธอ ที่เธอเป็น
3 ธันวาคม 2545 08:33 น.
เชษฐภัทร วิสัยจร
อย่าร้องไห้เลยนะจ๊ะ....ทะเล
ฉันจะเห่ ลมให้ ระลอกคลื่น
มารับขวัญ หยาดน้ำ ยามค่ำคืน
หยุดสะอื้น น้อยใจเลยนะ ...ทะเล
ยิ้มหน่อยนะจ๊ะ....พระจันทร์
ฉันจะซับ รอยฝัน วันว้าเหว่
แล้วสัญญากันนะ อย่าเกเร
ใช้ร้อยเล่ห์ ยีย่ำ ให้ช้ำใจ
หยุดร้องไห้เถอะนะจ๊ะ....สายลม
ฉันจะห่มลมเล่น ด้วยเส้นไหม
ร้อยหมอกฝ้าย ปลายสน ของคนไกล
ช่วยปลอบใจ ด้วยปุยฝ้าย...กับสายลม
หยุดสะอื้นเถอะนะจ๊ะ...เสียงกลอน
หยุดออดอ้อน... งอนเพราะรัก ไม่สุขสม
ฉันเข้าใจ รอยพร่ำ น้ำตาพรม
อย่าสะอื้น ขื่นขม เลยนะกลอน
ปลอบใจฉันหน่อยสิ...ปลอบใจ
คนใจร้าย ไปมีใคร ฉันใจอ่อน
เปรี้ยง!!! เปรี้ยง!!! เสียงฟ้าฟาด มาตัดรอน
จะออดอ้อน อย่างไร ให้กลับมา
แต่ฉันก็ไม่ได้ร้องไห้นะที่รัก
แค่สลัก คำคน บนกระดาษสา
แล้วเผลอไผล ปล่อยใจ กับน้ำตา
จะมีใคร รู้ไหมว่า....ฉันน้อยใจ
Calendar
Lovers
9 คน เลิฟเชษฐภัทร วิสัยจร
หน้าส่วนตัว
1754
