อยากเว้นระยะห่างจากสังคม แต่พวกผมไม่มีบ้านหลังใหญ่ ต้องหาเช้ากินค่ำอยู่ร่ำไป ตะวันตกดินเมื่อไหร่จึงมีกิน
อยากมีน้ำสะอาดไว้ใช้ล้างมือ แต่จ่ายเงินแลกเจลคือซื้อทั้งสิ้น หาหน้ากากอนามัยเคยได้ยิน ต้องเจียดเงินจ่ายหนีสิ้นมาบรรเทา
โรคร้ายแพร่ไม่สนจนหรือรวย ทุกคนซวยทุกคนเซ็งทุกคนเศร้า รัฐช่วยเท่าที่มีแรงพอแบ่งเบา หากยังแก้ไม่ได้เราต้องเปลี่ยนรัฐ
เฮโรอีนคือแป้งมัน หน้ากากนั้นแพมเพิร์สไง ภาษีเสียให้ใคร แล้วเหตุใดไม่ดูแล
ไม่ดูและไม่ฟัง หลับตานั่งเทียนแก้แห เข้าข้างคนสาระแน เชียร์คนผิดปิดหูตา
ที่นี้ประเทศใคร ทั้งเสียใจและเสียหน้า คนไทยมีราคา ก็แค่ข้าคนของใคร
ไม่ใช่แยกคนรุ่นใหม่หรือรุ่นเก่า ไม่ใช่หัวไดโนเสาร์หรือก้าวหน้า ไม่ใช่ความคิดเสรีใช้ตีตรา ไม่ใช่ด่าให้เกลียดชังสังคมนิยม
ไม่ใช่สลิ่มหรือควายแดงแรงอาฆาต ไม่ใช่อำมาตย์ด่าไพร่ใช้ขู่ข่ม ไม่ใช่ข้าราชการสู้พ่อค้าด่าสังคม ไม่ใช่ปมทางชนชั้นบั่นทอนใคร
แต่เป็นการสู้ระหว่างความยุติธรรม ระหว่างคนถูกแกล้งซ้ำเหยียบย่ำใหญ่ สู้อยุติธรรมที่กัดกินทุกถิ่นไทย นี่แหละความเป็นไปในวันนี้
มหาโจรปล้นเมืองเป็นเรื่องไหม ระดมโจรน้อยใหญ่ให้ร่วมปล้น สำเร็จแบ่งไม่ลงตัวมั่วชอบกล ยิ่งมากคนยิ่งมากความยามขัดแย้ง โจรใหญ่บอกกูคนดีชี้นิ้วสั่ง วางแผนตั้งกูชี้ชัดจัดส่วนแบ่ง นายทุนโจรกัญชาร่วมฆ่าแกง ก็โต้แย้งขอก้อนใหญ่ให้พวกกู ลูกหาบกลุ่มโจรใหญ่ไม่เห็นด้วยเพราะได้ช่วยเตรียมทุนไว้ให้ต่อสู้ พวกคอยชี้ต้นทางเห็นเป็นนกรู้ คอยรอดูเศษอาหารเขาทานมา ฝูงโจรจะสามัคคีตอนที่ปล้น สัมฤทธิ์ผลก็จะเป็นเช่นหมาบ้า กัดกันเองไร้ความคิดอนิจจา เลิกศรัทธาพวกโจรเถิดคนไทย
คล้ายคนโง่บอกผู้คนว่าตนฉลาด คล้ายคนขลาดพูดสำรอกบอกตนกล้า คนจนทำคล้ายเศรษฐีมีเงินตรา คล้ายคนบ้าประกาศตนสติดี
เมื่อเหตุผลถูกพรากจากสมอง เรื่องสยองมีให้ดูอยู่ทุกที่ เมื่อฝูงเปรตถือดาบคาบพระคัมภีร์ มายืนชี้บอกพวกมึงหนักแผ่นดิน