28 พฤศจิกายน 2546 03:21 น.
เจ้าหญิงแห่งกาลเวลาฯ
เหมือนก่อนนี้ตอนที่เรายังเป็นเด็ก
ตัวเล็กๆสักสิบเจ็ดเห็นจะได้ เคยคิดไว้ถ้าไม่โตบ้างไม่เป็นไร
เพราะว่าเราเห็นใครเขาต่างรักกัน จนต่อมาอายุได้ยี่สิบ
กามเทพฯมาทำพิษกับเราเอาเสียนี่ ตกหลุมรักคนที่เจนเช่นดั่งกับพระรถเมรีฯ
เลยเจอดีกับความรักได้เข้ามาทักทาย
อยู่ต่อมาไม่นานนั้นพลันก็เบื่อ เพราะหลงเชื่อคารมของคนอย่างเขา
พอหมดรักหมดสิ้นเขาก็ทิ้งไปไม่มีแม้แต่เงา
คำเก่าๆหวานๆนั้นพลันมลายมาหายลับไปกับตา
อยู่ต่อมาไม่นานอีกนักสักเท่าไหร่ เจอคนใหม่ยิ่งกว่าเก่าเศร้าเลยหนา
เจอะกี่คนพบกี่คนก็เป็นเหมือนกัน เปรียบเหมือนเป็นเช่นดั่งที่ผ่านมา
ชาตินี้หน๊ะเราจะเจอคนที่ดี จะมีโอกาสวาสนาไหม๊ละเอย
เจอกี่คนกี่คนก็ไม่พ้นดั่งคนเก่า อีกกี่คราวอีกกี่ทีจะดีกันสักครั้งหนอ
ใจเจ้ากรรมของเรามันช่างมักง่าย ไปเสียทุกๆครา
แต่สุดท้ายก็ต้องมานั่งเสียน้ำตา หัวใจมันทำไมช่างมักง่าย
เจ็บเกือบตายเป็นปีๆไม่จำหรือ จะต้องลองต้องรอกันทำไม
หยุดหัวใจชอบมักง่ายจากนี้ไปถึงอย่างไรก็จะต้องทดลองดู
โปรดอย่าถือโปรดอย่าด่าว่า เรานั้นมันโง่เอง...........
28 พฤศจิกายน 2546 00:16 น.
เจ้าหญิงแห่งกาลเวลาฯ
เธอเคยบอกว่ารักฉันนั้นแน่นอน
เธอเคยสอนให้ฉันนั้นอย่าหวั่นไหว
มาวันนี้วันที่ฉันได้รับรู้ว่าเธอนั้นนอกใจ
เธอเปลี่ยนไปจากคนเก่าฉันเศร้าทรวง
เธอโทรฯไปหาเพื่อนฉันวันละหลายๆรอบ
แถมยังบอกว่าเธอนั้นเป็นคนเฉย
เธอโทรฯไปอีกหลายครั้งยังไม่เคย
ที่จะเอ่ยบอกกับฉันว่านั้นเธอ
ฉันถามเธออยู่เสมอเธอก็ไม่ตอบ
เพียงแต่บอกว่าเพื่อนกันอย่าหวั่นไหว
แต่วันนี้ความที่ฉันได้รับรู้มาฉันนั้นพอที่จะเข้าใจ
ว่าทำไมเธอไม่เห็นความสำคัญของฉันเลย
เธอเข้ามาแล้วก็หนีโดยตลอด
แต่ไม่บอกว่าเธอนั้นเป็นอื่นหนา
เธอเปลี่ยนชื่อเปลี่ยนเมล์เป็นครั้งครา
โอ้เธอจ๋าใยเธอทำฉันช้ำใจ
มีอะไรแล้วทำไมเธอไม่บอก
เพียงแค่ตอบมาคำเดียวเท่านั้นมันก็ไม่มีปัญหา
อย่ามาทำเหมือนฉันนั้นเป็นอย่างกับผักปลา
ที่เธอจะหลอกให้ไปเป็นคนบ้าเฝ้ารักเดียวแต่เพียงเธอ
เจ็บอะไรก็ไม่เท่ากับเจ็บที่ในจิต
คนที่ฉันคิดว่าดีมาตีศร
เธอจะทำกับใครฉันนั้นไม่อาธร
แต่ขอเพียงอย่ามาย้อนซ้อนน้ำคำกับเพื่อนฉันคนนั้นเลย
ฉันเจ็บใจเจ็บจิตที่เสียรู้แต่ก็ขอจะยืนอยู่ตรงนี้หนา
ถ้าเธอคิดว่าเพื่อนฉันนั้นดีมีราคาก็ขอเชิญเธอเถอะหนาพ่อคนดี
รักของเราที่เคยได้ให้คำมั่นคำสัญญา
ขอเธออย่าเอามาจำมันเลยหนา
ลืมมันได้ลืมมันเลยเถอะนะพ่อคนใจเหว่หว้า
จงไปหาเพื่อนของฉันสานสัมพันธ์กันไปเลย
เจ็บแค่นี้ฉันมันไม่ตายหรอกแต่ขอบอกว่าฉันนั้นมีศักดิ์ศรี
เจ็บอีกครั้งตอนนี้มันยังจะดีถ้าจะมีแฟนจริงจังเช่นอย่างเธอ
เธอทำฉันเจ็บจริงเจ็บยิ่งกว่าแถมเหนื่อยล้าต้องมานั่งฟังคำหวาน
ถ้าไม่รักกันแล้วก็ขอให้ไปตามทาง...อย่ามาขวางอย่ามาทำให้ฉันนั้นเจ็บอีกเลย...
27 พฤศจิกายน 2546 19:07 น.
เจ้าหญิงแห่งกาลเวลาฯ
เธอคิดอย่างนั้นจริงๆหรือ
คิดว่าฉันจะยินยอมให้เธอกลับมาใหม่
กลับสู่ดวงใจฉันอีกครั้ง หรือเธอคิดว่าฉันยังคงแคร์
มั่งคงแน่วแน่อยู่กับความรู้สึกเดิมๆ เธอคิดหรือว่า
เธอสามารถจะเดินกลับสู่ชีวิตฉันใหม่
คนดี...ไม่มีความรักที่เธอทิ้งขว้างหลงเหลืออยู่ที่นี่
ใจดวงนี้...ไม่มีพื้นที่ให้เธออีกแล้ว เธอรู้ไหม
ฉันเคยร้องไห้ด้วยความทรมานเพียงใด
เมื่อโลกทั้งใบแตกสลายด้วยมือเธอ บัดนี้ฉันได้รับบทเรียนที่ดีที่สุด
บทเรียนล้ำค่าที่เธอมอบให้ ฉันยังจำได้ถึงราตรีอันเยียบเย็น
หยาดน้ำตาของฉันรินไหลไม่เคยว่างเว้นแห้งหาย
เธอทำให้โลกของฉันกระจัดกระจาย ด้วยการเดินออกไปจากชีวิตฉัน
หากฉันยินยอมให้เธอคืนกลับ ก็เท่ากับฉันขายวิญญาณของตัวเองใช่ไหม
บัดนี้...เธอคือสิ่งสุดท้ายในห้วงคำนึงของฉัน ทุกอย่างสายเกินไป
สำหรับคำเสียใจของเธอคนดี และหากเธอพบกับคืนค่ำที่ทุรนทุรายบ้าง
เจ็บเหงาอ้างว้างอยู่ในม่านน้ำตา ขอให้จำไว้เถิดว่า..มันเป็นเพราะเธอเอง....ที่ทอดทิ้งฉันไป
*** บทกลอนบทนี้แปลจากภาษาของบ้านเราเองมาเป็นภาษาไทยต้องขอโทษด้วยถ้าอ่านกันแล้วสับสนนะ.แล้วจะพยายามแก้ไขใหม่นะเพื่อนๆ ***
27 พฤศจิกายน 2546 05:47 น.
เจ้าหญิงแห่งกาลเวลาฯ
ดาวดวงนี้ไร้ค่าราคาหมด
พอสิ้นสดความสาวเขาก้าวหนี ดาวตกได้ตกแล้วก็ตกดี
สิ้นแสงสีสิ้นค่าสิ้นราคา ไม่อยากเกิดเป็นดาวต่ออีกแล้ว
มีแต่แห้วมีแต่เหงาเศร้าหนักหนา ท้องฟ้าโกธรฟ้าพิโรษโกธรดารา
ก็ไม่หวนกลับมาหาดาราเดือน ดาวดวงนี้คอยฟ้าให้หวนกลับ
แต่ฟ้ากลับเมินมองไม่แลเหลียว ต่อนี้ไปดาวคงร้างอยู่ดวงเดียว
คงไม่สวยสุกสกาวประดับฟ้านภามาศ เกิดเป็นดาวที่ตกหมดราศี
เหมือนสตรีที่รีบรักเป็นหนักหนา พอหมดสาวหมดสิ้นพรรมจรรย์
หนุ่มๆนั้นเขาก็เมินเฉยเชื่อชา จำไว้หนาดั่งดาวตกหกจากฟ้า
ดาวไร้ค่านั้นไม่ดีจริงๆแน่ โปรดรีบแก้รีบปรับปรุงกันเถอะหญิง
สงวนตัวสงวนกายให้นานยิ่ง เหมือนดั่งหนึ่งดาวที่สดใสในนภา
อันความรักนั้นมีได้ไม่ว่าหรอก แต่ขอบอกว่าอย่าด่วนใจง่ายเป็นหนักหนา
ถ้าหมดสาวหมดสิ้นไร้ราคา ผู้ชายนั้นเขาจะหาว่าเรานั้นนะง่ายเอง เราเป็นดาวก็จงหยิ่งให้สูงส่ง
อย่าให้เขาเอื้อมเอาลงมาข่มเหง ดาวก็อยู่คู่กับฟ้าเท่านั้นเอง
จงอย่าหวั่นอย่าเกรงเรื่องราคะ เดี๋ยวจะตกหมดค่าหมดราคา
เปรียบดั่งดาวที่ได้ร่วงตกหล่นมาจากฟ้า ต้องกลับกลายเป็น...ดาวไร้ค่า
26 พฤศจิกายน 2546 23:33 น.
เจ้าหญิงแห่งกาลเวลาฯ
หาดแม่พิมพ์
# ถึงแม่พิมพ์ขอพรสุนทรภู่
ไหว้พ่อครูเพลงค่ำเคยร่ำขาน
มาบ้านกร่ำเมืองแกลงแต่งกลอนกานท์
ให้จดจารอ่านจำชื่นฉ่ำใจ
# ทะเลรอบขอบริ้วลมลิ่วรื่น
เมื่อดึกดื่นดวงดาวราวเด็ดได้
พอเช้าคลื่นซ้อนค่อนชอนไช
สนธยายองใยให้เย็นเย็น
# เจ้าดวงแสดแดดสาดกับหาดทราย
ก็แลหาแลหายไปห่างเห็น
กลับซ่าซัดซ้ำน้ำกระเซ็น
มาแวะเว้นว่างวายให้อาวรณ์
# โอ้พิมน้อยพลอยเนื้อระเรื่อนิ่ม
ทะเลอิ่มฟ้าสะอาดหาดทราบอ่อน
ตะวันทอทาบทาเหมือนอาทร
ฝากเพลงพรกลอนพร้อมกล่อมแม่พิม...
หน้าส่วนตัว
672
