4 ธันวาคม 2546 16:12 น.
เจ้าหญิงแห่งกาลเวลาฯ
แสงดาวส่องสกาวสุกแพวพราวบนฟากฟ้า
นั่งมองดวงดาราน่าอิจฉาท้องฟ้าเหลือเกิน
ดาวสวยช่างเปล่งปลั่งใสสว่างอยู่กลางนภา
เหลียวมองทั้งซ้าย-ขวาเพริศเพลินตาน่ายินดี
ท้องฟ้าคู่กับดาวเปรียบเหมือนเราคู่กับคนดี
ห่วงใยเธอคนดีป่านฉะนี้อยู่เป็นสุขดีหรืออย่างไร
คืนไหนท้องฟ้าหม่นดาวก็หม่นหมองไปด้วย
เพราะฟ้าเป็นตัวช่วยส่องสว่างทางให้ดวงดาว
คิดถึงบ้านที่จากคิดถึงมากจากมานาน
คิดถึงคนไกลบ้านสุดสะท้านวิญญาณตัวเอง
พ่อ-แม่ ที่อยู่ไกลเป็นอย่างไรในตอนนี้
ลูกห่วงมากนะนี่อยู่ทางนี้เป็นสิบ...สิบปี
เหมือนดาวที่ห่วงฟ้าในเวลาต้องจากไป
แล้วลูกจะมาใหม่หอบเอาไออุ่นความรัก
กลับมาฝากจากแดนไกลฯ
4 ธันวาคม 2546 15:54 น.
เจ้าหญิงแห่งกาลเวลาฯ
ฟ้าสุดที่ขอบฟ้า
แสงจันทราขึ้นจากดิน
น้ำค้างมารวยริน
เป็นอาจิณทุกราตรี
ฟ้าหมองที่ท้องฟ้า
หาดาราก็ไม่มี
เมฆหมอกคลุมราตรี
แสงที่มีเลยมืดมัว
ฟ้าดับเพราะไร้ดาว
ใจจึงร้าวด้วยความกลัว
มองไปทุกถิ่นทั่ว
มืดสลัวเข้าเกาะกิน
3 ธันวาคม 2546 17:48 น.
เจ้าหญิงแห่งกาลเวลาฯ
ตัวฉันเองมันเป็นแบบอย่างนี้
เป็นคนที่เงียบเหงาตลอดมาอยู่เสมอ
แต่ความจริงใจถ้ามีให้กับใครแล้วนะเออ
ไม่เคยเผลอไม่เคยไผ๋เปลี่ยนใจจาก
ฉันก็เป็นแบบนี้แบบที่บอก
ไม่เลิศเลอเพอร์เฟ็กหรอกเธอจ๋า
แต่ว่าฉันมีสิ่งต่างจากคนทั่วโลกา
อาจจะเป็นก็ได้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา
ไม่มี..พี่..ไม่มีน้องคลานตามกันออกมา
ก็เลยเป็นคนเช่นดั่งที่ได้พูดมา
เงียบ เหงา เศร้า ซึม ในบางเวลา
แต่ที่ ที่ผ่านมาฉันเป็นคนจริงใจตลอดมา
แล้วก็ไม่พูดเว่อร์โอ้อวดตัวด้วยนะ
ถ้าอยากรู้ว่าฉันเป็นคนอย่างที่ได้พูดมา
ก็ลองเข้ามาพูดจาผูกมิตรดูก่อนสิคนดี
ฉันยินดีถ้าเธอเข้ามาทักทายเป็นสหายกัน
3 ธันวาคม 2546 17:35 น.
เจ้าหญิงแห่งกาลเวลาฯ
ค่ำคืนเก่าผ่านมาหวนให้ใจระทึก
มันคอยทึกทักเตือนเสมือนว่า
คนรักเก่าจากไปไกลไม่กลับมา
ตอนนี้หนาอยู่คนเดียวเปลี่ยวกายา
แหงนมองฟ้าอยู่เบื้องบนชมคนเดียว
เมื่อก่อนนี้มีเธออยู่เป็นคู่แก้วแล้วสุขจิต
เป็นคู่คิดเป็นคู่กายใก้ลอยู่เสมอ
จันทร์เต็มดวงดาวเต็มฟ้าที่ผ่านมา
ดั่งเช่นฉันนั้นอยู่คู่กับเธอ
แต่เดี๋ยวนี้เหลียวหาไปมองทางไหนไม่มีเธอ
ต้องมายืนชมจันทร์ไร้คู่แบบแบเบลอ
โอ้...ละเหนอเธอจ๋า เธอจากไปไม่เหลียวแล
ฉันทำผิดอะไรใคร่อยากรู้
ยอดพธูพี่ยามาห่างหาย
ไม่บอกกล่าวกันบ้างแทบวางวาย์
อยู่ อยู่ก็มาหายจากไกลไปไม่ลา
จันทร์เต็มดวงสุกสกาวบนฟ้าใส
แต่ในใจน้องแสนเศร้าเป็นริ้วเลยนะพี่จ๋า
ฝากถามจันทร์ตอนนี้ตัวของพี่ยา
ยืนชมจันทร์อยู่กับใครแทนน้องหนา
ปวดอุราเวลาที่เห็น....พราะจันทร์ที่เต็มดวง.....
3 ธันวาคม 2546 17:18 น.
เจ้าหญิงแห่งกาลเวลาฯ
ลุกขึ้นมาตอนเช้าเฝ้ารีบเร่ง
แหกตะแบงรีบขยับไปอาบน้ำ
สวมรองเท้าคู่เก่าๆหนังสือดำ
แล้วสะพายกระเป๋าเอกสารออกเดินทาง
เข้ามาถึงในออฟฟิศแสนหดหู่
รีบเปิดตู้ทำกาแฟรอเพื่อนฉัน(เพื่อนร่วมงาน)
ป่านฉะนี้เกือบเวลามาทำงานคนต่างๆยังไม่โผ่ล
เพลอเวลา ยิ่งตอนนี้นาฬิกา ว่า เก้าโมง
เพื่อนทั้งโขลงพากันหายไปไหนหนา
ต้องมานั่งทำงานเซ็งแทบเป็นบ้า
เพื่อนๆจ๋ามากันทีตอนนี้เร็ว
บทกลอนนี้ที่แต่งเพราะว่าพ้อนะเพื่อนยังไม่ยอมเข้า
มาออฟฟิศกันเลยนะ....เศร้าเลยเรา
หน้าส่วนตัว
1805
