13 กุมภาพันธ์ 2549 19:54 น.
เจ้าพานทอง
มีดอกไม้ในช่อสวยรวยกลิ่นหอม
ดนตรีพร้อมน้อมหัวใจให้ของขวัญ
กุหลาบงามอีกความรักจักพร้อมพรรณ
มอบให้วันวาเลนไทน์...โอบใจเธอ
ไม่ใช่เพียงแค่เคียงกันวันสิบสี่
ทุกนาทีมีรักแจกแลกเสมอ
ทุกเวลาค่าดวงจิตคิดละเมอ
ใจไม่เผลอเพ้อถึงใคร...ใจจดจำ
สุขถ่องแท้แน่นักรักเธอยิ่ง
สุขใจจริง...สิ่งสวรรค์อันชื่นฉ่ำ
ที่มีคุณหนุนเนื่องไป...ใช้รักนำ
ต่างมีคำแห่งรักเป็นหลักใจ
ขอบคุณเธอที่เจอฉันทุกวันนี้
ขอบคุณที่มีกันทุกวันใหม่
เป็นเพื่อตายแม้กายสูญพูนอาลัย
แต่ดวงใจไม่พรากลาวิญญาณ์ยง
ดีใจที่มีเธอเป็นเช่นคู่ยาก
ทางลำบากถากสิ้นดังตั้งประสงค์
แม้ร่างกายลมหายใจมลายปลง
หลับตาลงเพราะคงรักปักชีวิน
จะคู่กันทุกวันวาเลนไทน์
จะอุ่นไอได้ห่มกอดสอดสุขสันต์
กี่ชาติหน้ามาพบคู่อยู่ด้วยกัน
แบ่งหัวใจให้สัมพันธ์...ฉันรักเธอ
9 กุมภาพันธ์ 2549 17:53 น.
เจ้าพานทอง
บุญที่ทำกรรมที่แต่งอยู่แห่งไหน
บาปที่เป็นเวรที่ได้ไม่จำจด
ไม่นำพายาพิษยังคิดคด
ไม่ยอมลดอดอายยังร้ายลาม
จนเมื่อฤทธิ์พิษเหิมเพิ่มความทุกข์
จึงเสียดจุกเจ็บตัวจั่วเลิกหาม
เลือกลำเสาใส่บ่าปัญญาทราม
สำนึกเชื่อก็เมื่อยามหามโลงไป
นั่นก็สายกลายสลดหมดโอกาส
อีกกี่ชาติมิอาจหนีมีแอกไถ
เดรัจฉานนานนับชั่วกัปไกล
มีโทษไฟเครื่องไถ่บาปไว้อาบกิน
บุญที่ทำกรรมที่สร้างอยู่ทางนี้
กวักมือเรียกสำเหนียกผีที่โหดหิน
แซ่กรรมกระหวัดแสบกายแทบสิ้น
เป็นอาจิณกินอาจมสมครรลอง
บาปที่เป็นเวรที่กลัวมีทั่วหน้า
เอาวิญญาณ์มาระกำส่ำสนอง
ให้เข็ดหลาบขนาบจิตที่คิดข้อง
ต่างโอยร้อง...ต่างฟ้องครวญจวนสิ้นใจ
จงเร่งรู้เถอะครานี้อย่าหนีถอย
เพื่อวันหน้าชะตาร่อยคอยหนามไหน่
บ่ชำแรกแหกร้องป้องปากไป
ว่าเสียใจว่าเสียดายทำไมทำ
จะได้รอดปลอดบาปที่หาบหาม
จะได้ปรามความชั่วที่นัวหนำ
ปล่อยแอกเวร...เข็นระทดปลดแอกกรรม
เทินดวงธรรมนำดวงไฟ...ฉายนำทาง
8 กุมภาพันธ์ 2549 10:34 น.
เจ้าพานทอง
พิศดวงหน้าพาฝันคืนจันทร์เหงา
เพียงเงาดาวร้างดูห่างเหิน
แต่สองนัยน์ไขประกายพรายเพลิน
แค่เมียงเมิลก็เขินขวยด้วยฤทธิ์ตา
เหนียมหน่อยถอยนิดคิดไกลไกล
เตรียมใจไว้อยู่ดูกังขา
คำจำนรรจ์อันหวานสุคันธา
เป็นมายาลวง ฤา คือสิ่งใด
ขอนะขอคิดสักนิดหนึ่ง
ใจไม่ถึงจึงละล้าละลังไว้
อยากดูรู้ให้แน่แก่หทัย
เป็นไฉนไตร่ตรองกรองดูกร
หัวใจที่ไหวไหวที่ไกวแกว่ง
เต้นแรงแปร่งไปคล้ายถูกศร--
ทิ่มทลายใจเพริศเกิดอาวรณ์
ติดตายไม่ถ่ายถอนอ่อนอุรา
ความจริงสิ่งใดในใจเธอ
โปรดเสนอถ้าเออชอบจะตอบว่า
จะรักมั่นไม่หันเหทุกเวลา
คือสัญญาตราไว้ในแดดวง
จะผูกสายด้ายแดงแห่งความรัก
ผูกสมัครถักก้อยเป็นสร้อยห่วง
ระวังระไวใจจ่อบ่หลอกลวง
จะบ่ท้วงทวงหัวใจที่ไหวโยน
5 กุมภาพันธ์ 2549 00:04 น.
เจ้าพานทอง
ฉันเป็นคนรักเธอ,,,คอยเพ้อถึง
ไม่ใช่คนที่เธอพึงคนึงหา
ฉันจริงใจใฝ่ดีมีรักมา
เธอกลับลาพารักรี้ไม่มีใจ
ไปหาคนอื่นดีมีกำนัล
มีของขวัญอัญมณีสีสดใส
ฉันมีเพียงเสียงสะอื้นรื้นหทัย
มีหัวใจที่ไหลเหลวที่เลวทราม
เธอจึงเมินเหินห่างหมางใจนัก
ไม่นึกรักสมัครใคร่?...ฉันไถ่ถาม
เธอตอบว่าน่าเบื่อไม่เชื่อตาม
ที่บอกความคำน้ำใจคำใฝ่รอ
เป็นแค่ฝันผันผ่านแล้วราญหาย
หมดความหมายตายซากยากคืนขอ
แสนเหี่ยวแห้งแรงโรยโหยไห้รอ
ระทดท้อระย่อใจไม่อาจทน
แม้จงรักภักดีเธอเสมอยิ่ง
กลับเป็นสิ่งแสร้งร้าย...คล้ายล่องหน
เธอไม่แลไม่แม้มองกรองกมล
เธอไม่สนคนเช่นฉันตันติดดิน
แล้วจะรั้งนั่งอยู่ไยไม่หนีหน้า
ฉันตอบว่าบัญชารักช่างหนักหิน
ทำให้ฉันไม่ผันจากพรากยุพิน
ยังวนเวียนไม่เปลี่ยนจินต์ยินดีรอ
3 กุมภาพันธ์ 2549 16:50 น.
เจ้าพานทอง
ก๊อกก๊อกก๊อก...ข้างนอกนี้มีคนอยู่
เปิดประตูดูหน่อยจะได้ไหม?
มีคนดี...คนที่รอขอเข้าไป
นำหัวใจมาให้คุณ...ได้อุ่นพลัน
หอบดอกไม้ช่อใหญ่ใส่ห่อสวย
ผูกโบว์ด้วยดิ้นทองเป็นของขวัญ
มีรอยยิ้มพิมพ์ใบหน้า...ค่ารางวัล
แด่น้องนางที่ช่างฝัน...ปันสุขใจ
เปิดเถิดหนา...เปิดมาเจอเกลอคนเก่า
ปิดความเศร้าเจ่าจุกลุกขึ้นใหม่
ปิดหมองหม่นทนเทวษระเห็จไป
เพื่อเปิดไฟส่องทางสว่างเพลิน
เมื่อเปิดแล้ว...อย่าหลงแคลงหรือแหนงหน่าย
อย่าหลบหายอายด้วยความขวยเขิน
ผมมาดีพลีหัวใจให้ยอเยิน
ขอคุณเชิญเข้าสักนิด...อย่าปิดกลอน
เคาะก็แล้ว...เรียกก็แล้วอยู่แถวไหน
หรืออยู่ไกลไม่ยินเสียงสำเนียงอ่อน
เฝ้ารอท่าหน้าเหี่ยวเทียวเว้าวอน
แต่คุณจรร่อนรี้ไม่มีใจ
ก๊อกก๊อกก๊อก...ข้างนอกนี้มีคนมา
เปิดหน่อยหนาบ้านนี้มีคนไหม
มาหลายบ้านนานปี...มิมีใคร--
เปิดหัวใจรับผมเลย...ช่างเฉยชา
เศร้า... (กระซิกๆ T_T)
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเจ้าพานทอง
หน้าส่วนตัว
2100
