9 ธันวาคม 2553 20:19 น.
เจ้าพานทอง
ที่รัก...รู้ไหมว่าใครคิดถึง
คำซึ้งซึ้งหนึ่งคำที่ฉ่ำหวาน
อยากบอกรักสลักใจให้แสนนาน
แต่วันวานผ่านไปไม่ย้อนมา
ยังคอยอยู่คอยเสมอถึงเธอห่าง
ถึงวันต่างแต่ใจเดิมเพิ่มเสน่หา
จากวันเก่าที่เราเจอเผลอสบตา
ก็แอบรักสุดชีวาตราหัวใจ
และแล้วเธอก็ลาไกล...มิได้เห็น
ว่าเธอเป็นดั่งภาพฝันวันอ่อนไหว
ซึ่งฉันซ่อนลั่นกลอนล็อคไม่บอกใคร
ถึงห่างไกลแต่เกิดสุขทุกเวลา
เพราะทำได้แค่ "คิดถึง" พึงเจียมใจ
คำใดใดไม่อาจเอ่ยรึเผยค่า
เพียง "ที่รักในใจ" ฉันฝันเรื่อยมา
ซ่อนหัวใจคนไร้ค่า...แม้ว่าคิดถึง...
6 ธันวาคม 2553 12:23 น.
เจ้าพานทอง
(มารแมงมุม)
ได้หัวใจเป็นประกันฉันน้อมรับ
พร้อมกำชับรอกายที่หมายมุ่ง
ยิ้มมุมปากวาดหวังดังใจปรุง
หวังเฟื่องฟุ้งรักงามตามที่ควร
กลัวเป็นแค่ความฝันพลันลอยเลื่อน
ตามปีเดือนเพราะห่างไกลใจกำสรวล
อันผู้ชายไกลตาพาเรรวน
อันเนื้อนวลนารีมีมากมาย
จะเป็นดังกุหลาบเลื้อย...เปลือยเข้าแนบ
ไปอิงแอบนวลอื่นระรื่นหมาย
ทิ้งกุหลาบดอกเก่าเฝ้าเดียวดาย
พอหนาวคลายก็โรยโหยแห้งลง
ไม่อยากจากพรากไกลใจอยากชิด
อยากสนิทแนบเนื้อเพื่อลุ่มหลง
อยากอยู่ใกล้เคลียคลอขอยืนยง
ชีพนี้คงโหยหาคราห่างเธอ
(เจ้าพานทอง)
ยื่นประกันสัญญาว่าจะรัก
มอบใจภักดิ์สมัครใคร่ไม่ไผลเผลอ
หญิงใดอื่นหมื่นแสนแม้นพบเจอ
ไม่เสมอดวงมาลย์ที่ฝันรอ
หากหวังรักเรืองรุ่งดังรุ้งสาย
หากเธอหมายใจมั่นฉันสานต่อ
เมื่อไรจากแต่ใจเคียงก็เพียงพอ
รักจะก่อกำเนิดได้แม้ไกลกัน
ถึงกุหลาบแลกใจไม่อยู่คง
ที่ธำรงและทรงจำคือคำฉัน
ถึงกลิ่นจางร้างรสหมดสำคัญ
ที่อนันต์คือฝันเราร่วมเฝ้าคอย
มาเถอะเจ้าเข้ามาอิงพิงอกพี่
อกนี้จะอุ่นได้ไม่เหงาหงอย
ก็ต่อเมื่อเจ้ามอบใจไม่เลื่อนลอย
ยื่นนิ้วก้อยมาเกี่ยวกันต่างสัญญา
13 พฤศจิกายน 2552 11:09 น.
เจ้าพานทอง
อยู่ใกล้ใกล้ แค่นี้แค่คืบเดียว
ใจกลับเปลี่ยวเดียวดายคล้ายสับสน
ต้องเก็บใจ เจียมคำ ย้ำแก่ตน
ว่าเป็นคนใกล้ชิด...ห้ามคิดไกล
เป็นแค่เพื่อน แค่พี่ ดังที่เอ่ย
เหมือนที่เคยเป็นมาแต่ไหนไหน
อย่าถล่ำนำ รัก ไปผูกใจ
สั่ง รัก ให้อยู่ในเส้นก็เป็นพอ
แต่ใครเลยจะห้ามใจไม่ให้ รัก
เพราะประจักษ์ความดีที่สานต่อ
เพื่อนกินเที่ยวแค่นี้...ไม่มีพอ
อยากจะขอใกล้อีกนิดชิด หัวใจ
แต่ก็ได้แค่ทำใจ...ไปวันวัน
กลัวสักวันฉันกับเธอเผลอผลักไส
จึงสุดเหงา เศร้าซึมอยู่ข้างใน
ใกล้เท่าใกล้ แต่เหมือนไกล ใจจำทน
16 ตุลาคม 2552 11:31 น.
เจ้าพานทอง
เธอบอกรักฉันวันฟ้าใส
แต่ทำร้ายใจวันฝนพรำ
ชีวีมืดสลัวดั่งหัวค่ำ
ดวงตาชื้นฉ่ำเพราะน้ำตา
มีเพียงภาพในวันก่อน
วันนี้นอนปวดร้าวหนาวเจียนบ้า
ระทดระทวยป่วยกายา
รินน้ำตาต่างฝนหม่นทุกยาม
อยากลืมเท่าไรไม่สามารถ
ใจขลาดแต่ไม่เข็ดไม่เกรงขาม
มองฟ้าหมอง-ใจหมองตาม
ทวงถามกับใครอาจไม่มี
ว่าไฉนไม่รักฉันเช่นวันเก่า
มีความเศร้าฤาหมดฝันเธอผันหนี
ฝันจะครองรักร่วมรวมชีวี
มาบัดนี้จากไกลไม่จีรัง
ตากฝนจนเปียกเรียกน้ำตา
อีกสักคราร่ำไห้ให้ความหวัง-
ที่ดับสิ้นหมดไฟพ่ายพัง
เหลือซากแห่งความหลังต่างตัวเธอ
8 พฤษภาคม 2551 10:49 น.
เจ้าพานทอง
ขอบคุณวันวานที่ผ่านมา
ขอบคุณช่วงเวลาพาสุขสม
แสงตะวันแสงดารา...ทุกอารมณ์
ที่เคยชมที่เคยชื่นระรื่นกัน
ไม่เสียดายระยะทางที่ร่วมเดิน
ไม่ขัดเขิน หรือเมินหมาง หรือห่างหัน
ไม่คิดแค้นแน่นใจในทุกข์ทัณฑ์
เมื่อเธอพรากจากฉัน...นับวันไกล
ไม่เข้าใจที่จากไปไกลสุดตา
เธอไม่เหลียวกลับคืนมาแม้ร้องไห้
เทียวเพรียกซ้ำร่ำร้องป้องปากไป
เธอกลับนิ่งแล้วทิ้งหาย...ได้น้ำตา
เธอคงตัดเยื่อใยที่ผูกพัน
ลืมความรักความฝันอันใฝ่หา
ไม่เข้าใจทำไม่เอย...ไม่เอ่ยลา
บอกชะตาที่ต้องรู้...เพียงผู้เดียว
แค่มองผ่านม่านน้ำตาที่พร่าพร่าง
ช่างเลือนรางร้องไปใจแห้งเหี่ยว
นั่งคุกเข่าเว้าวอนก่อนปลดเกลียว-
ที่คล้องเกี่ยว...ที่รั้งใจ...ไว้เนินนาน
คงเหลือเพียงใจช้ำซ้ำใจเจ็บ
ถึงหนาวเหน็บ...ก็เก็บไว้ไม่คิดหาร
ขอทนทุกข์และทำใจไปตราบกาล
เพียงเพราะรักยังเจือจานในดวงใจ
************************************
ขอทนปวดรวดร้าวทรวงดวงวิญญาณ
จะรักเธอไปตราบกาล...นานนิรันดร์
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเจ้าพานทอง
หน้าส่วนตัว
1139
