18 ธันวาคม 2555 11:45 น.
เจ้าพานทอง
ฉันอยากร้องไห้
แต่บังคับเสียงใจไม่ให้เผย
ผิดย้ำย้ำตำใจไม่คลายเลย
ขมเอ๋ยขมใจไม่หายที
ไม่รู้อะไรทำให้ใจอ่อน
หลงย้อนรอยดำซ้ำรอยผี
เตลิดเหลิงเริงไปในพงพี
เหลิงราคีระคายความดีงามเรา
รู้ทั้งรู้ยังถล่ำเข้าถ้ำมืด
หนทางอื่นมีถมถืดมองชืดเฉา
แพร่งที่เดินเพลินไปจนใจเมา
เป็นทางเขลายังเฝ้าเอาแต่เดิน
พอเงยหน้าหาทางออกบอกไม่เจอ
แล้วที่เผลอพลาดไปใครสรรเสริญ
กว่าจะหวนทวนกระแสที่แถเพลิน
หน้าก็เขิน คนเมินหนีไม่มีชม
ฉันได้แค่นั่งน้ำตาตก
เพราะหัวอกฟกช้ำกลืนคำขม
เคยเห็นชั่วเช่นน้ำตาลพานนิยม
แท้แค่ลมลวงฉันให้ฝันรอ
เสียใจมากอยากบอก ตอกหน้ากลับ
ที่อย่างนี้มายอมรับกับเรื่องก่อ
ไม่ยอมตรองกรองนัยให้ดีพอ
สุดท้ายท้อขอโทษ...ประโยชน์ใด?
28 กันยายน 2555 19:36 น.
เจ้าพานทอง
คนพูดตรง...ไม่จำเป็นต้องใช้คำแรง
คนเข้มแข็ง...ไม่ต้องแสร้งให้เขาสน
คนเหนือคน...ไม่ต้องยกตนข่มท่าน
คนสำคัญ...ไม่ต้องหมั่นบอกใคร
คนฉลาด...ไม่ต้องประกาศว่าเก่ง
คนใจนักเลง...ไม่ต้องเบ่งอวดเขา
คนแพรวพราว...ไม่ต้องกล่าวคำลวง
คนมีดวง...ไม่ต้องพ่วงของขลัง
คนมีตังค์...ไม่มัวนั่งร้องขอ
คนมีพอ...ไม่มัวก่อหนี้สิน
คนมีกิน...ไม่มัวชินความมี
คนใจดี...ไม่มัวตระหนีน้ำใจ
17 กันยายน 2555 10:05 น.
เจ้าพานทอง
บ่วงเอ๋ยบ่วงใดเล่าเฝ้าพันผูก
ให้ทุกข์ให้สุขสักเพียงไหน
ยามนี้ยามที่ไม่มีใคร
มาร้อยใจมารวมรักบ่วงภักดี
ขอแค่เป็นคนไม่สนทรัพย์
ไม่ลวงลับเล่นเสน่ห์แล้วเร่หนี
มีไหมอยู่ที่ใดหนอคนดี
พร้อมพลีพร้อมจะบ่วงสู่ห่วงใจ
เทียวมองลองหาใช่ว่าเจอ
ที่เผลอแอบรักก็ผลักไส
หลงแต่เขาเราก็ขมตรมหัวใจ
หลงบ่วงไฟได้เห็นผลเมื่อจนตัว
แล้วก็ท้อรอใครสักคนมา
ฉุดชะตาอาภัพกลับความชั่ว
เป็นชมชื่นรื่นใจไม่ต้องกลัว
จะปอกลอกจะหลอกตัวให้ตายตรม
บ่วงดีดีมีไหมที่ไหนขาย
อยากจะได้มารัดร้อยค่อยคลายขม
ขอบ่วงรักด้วยใจได้นิยม
สบอารมร์สมจินต์สิ้นรอคอย
21 สิงหาคม 2555 12:51 น.
เจ้าพานทอง
ยังสู้ ไม่รู้ถอย
ยังเฝ้าคอยตามความฝัน
เดินหน้าและฝ่าฟัน
รอถึงวันอันสมจินต์
อุปสรรคถึงหนักหนา
หรือปัญหาจะหนักหิน
ยากเข็ญเป็นอาจินต์
หรือหมดสิ้นสูญกำลัง
ขอใจให้ตั้งมั่น
ไม่พรึงพรั่นหมั่นจริงจัง
ใจเราเฝ้าระวัง
อย่าได้พลั้งเผลอหมดใจ
ตัณหามายวนยั่ว
รีบเตือนตัว มัวเหลิงไฟ
ลงต่ำหรือนำไป
ก็ด้วยใจเพริดไปเอง
ถ้าใจไม่อ่อนล้า
ใครจะกล้ามาข่มเหง
หน้าไหนไม่หวั่นเกรง
บอกตัวเองเราเก่งจริง
11 สิงหาคม 2555 15:06 น.
เจ้าพานทอง
สุดท้ายก็เหลือเราเพียงลำพัง
อยู่กับแค่ความหลังที่พังพ่าย
สิ้นแรงล้ากำลังช่างเดียวดาย
ข้างกายว่างเว้นไม่เห็นใคร
เคยวิ่งวนบนชีวิตผิดครรลอง
หมายปองก็รักแท้แน่ที่ไหน
มีแต่คำฉ่ำหวานสานหัวใจ
แต่นานไปก็สิ้นหวานน้ำตาลปลอม
หรือตัวเองที่โง่งมปมความรัก
เคยตระหนักว่ารสรักจักหวานหอม
แท้ก็ลวงบ่วงใจให้ดมดอม
หลอกให้ยอมพร้อมใจให้หลงลม
ตั้งคำถามถามใจให้กระจ่าง
ยังไงบ้างกับทางนี้ที่ขื่นขม
เท่านี้จะพอไหม ใครชื่นชม?
ตัวเองตรมแต่ข่มไว้ในความจริง
เหนื่อยเกินแล้วจะไขว่คว้าหาใครใคร
เหนื่อยเกินไปจะให้ใจกับทุกสิ่ง
ขอเจ็บจำทำใจไม่พึ่งพิง
ไม่ขอวิ่งหวังตาม...กับความลวง
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเจ้าพานทอง
หน้าส่วนตัว
1542
