30 กันยายน 2548 00:57 น.
เจ้านกกางเขน
หลายวันมานี่...เวลาของการรอคอย สิ้นสุด ณ คืนนี้
อาจเป็นเพราะ คืนนี้..ฉันมีเวลาว่างมากพอ
ที่จะได้ปลดปล่อย ความรู้สึกอันหน่วงหนัก ที่เกาะกุมใจลงได้บ้าง
ได้มีเวลาทบทวนตัวเองมากพอ โดยไม่ต้องห่วงว่า..
พรุ่งนี้ต้องทำงาน...หรืออาจเป็นเพราะ...ใครคนนั้น
.
.
แล้วสายลมก็พัดพาเขามาจริงจริง
ในคืนวันอันเหน็บหนาวและความเงียบเหงาของค่ำคืนหนึ่ง
ความเหมือนในความต่าง หลายสิ่งอย่าง ได้แลกเปลี่ยน เรียนรู้
ความรู้สึกที่กลัวและพยายามเก็บงำไว้ในใจ กลับชัดขึ้น ชัดขึ้น...
ทุกเช้าที่ตื่นลืมตา รู้สึกได้ถึงความสุข
แม้ไม่เห็นได้ด้วยตา แต่สัมผัสได้..ด้วยใจ
อ้อมกอดของความอบอุ่นมักทำให้ใจหลงจนร้อนรุ่ม...
.
.
ภาพเก่า เก่า...ย้อนกลับมาให้นึกถึงอีกครั้ง
ภาพผู้หญิงตัวเล็กๆกอดลูกสาวตัวน้อย ร้องไห้ครั้งแล้ว ครั้งเล่า..
แล้วพูดให้ได้ยินอยู่เสมอ ว่าต้องเข้มแข็ง ต้องเข้มแข็ง..
เธอสู้ทนให้ทุกอย่างผ่านพ้น เพียงเพื่อให้ครอบครัวคงอยู่
และอดทนเพื่อให้คำว่า..บ้าน..มีความหมาย
ไม่มีใครบกพร่องในหน้าที่ของครอบครัว
หากแต่..ในความรักของคนสองคน กลับขาดหาย..
มันเป็นความเจ็บปวดอย่างหนึ่งที่ได้รู้ว่า..พ่อไม่ได้รักแค่เรา
พ่อยังสามารถรักใครใครอย่างที่เคยรักแม่ได้อีก
เมื่อครั้งที่ยังไม่รู้ ซึ้งถึงเรื่องรัก...บอกแม่ไปว่า
แม่ไม่ต้องทนแล้ว ชีวิตหนูมีแม่คนเดียวก็เพียงพอแล้ว...
ไม่จำเป็นต้องมีพร้อม..นั่นมันยิ่งทำให้แม่ร้องไห้หนักขึ้น..หนักขึ้น
ทั้งที่ใจตัวเอง..ก็รักพ่อมากมายเหลือเกิน
แล้วคำตอบของปมในใจ...ก็ได้รู้เมื่อมีรัก
และยิ่งเข้าใจลึกซึ้งเมื่อได้ผิดหวังในรัก..แต่จะต่างกันก็ตรงที่..
ฉันไม่รู้จะอดทนกับมันเพื่ออะไร..เพื่อใคร
หากได้เจ็บปวดกับเรื่องรัก คงอยากให้มันทุกข์แค่ครั้งเดียว
จากภาพเก่าเก่า..ในชีวิตรักของแม่และตัวเอง
ฉันจึงตั้งใจมั่นที่จะไม่ทำความรักของใครให้แตกแยกซะเอง
เพราะรู้รส..ของทุกข์นั้นดี
แต่วันนี้ ภาพเก่าเก่า..ถูกกลับมาฉายซ้ำ...อีกครั้ง
คราวนี้ฉันไม่ได้ถูกกระทำ...หากแต่ฉันกำลังจะก้าวล่วงสิ่งนั้นซะเอง
ปฏิเสธในรักมานานนักหนา
...แต่คราวจะรักใครสักคน
ทำไมต้องไปรักคนที่เขามีเจ้าของหัวใจอยู่แล้ว
ชิงชังกับความรู้สึกนี้...เหลือเกิน
ความรู้สึก ความสัมพันธ์ระหว่างเรา
ผูกพันใจใช่ผูกกาย...มันคงไม่ยากนักที่จะตัดขาด...เพื่อไม่ให้ใครต้องมาเสียใจ หากความเสียใจจะเกิดขึ้นบ้าง...ก็เป็นธรรมดาที่ฉันจะรับไว้เอง
จากบันทึกหน้าหนึ่ง / เจ้านกกางเขน