9 กรกฎาคม 2548 08:18 น.
เจ้าชายรองเท้าเตะ
ไม่เคยกล้าที่แสดงให้เธอเห็น
อาจดูเหมือนฉันเยือกเย็น เมินเฉย
แต่ข้างในหัวใจไม่ใช่เลย
มันยังเป็นเหมือนเคยที่ผ่านมา
แม้ว่าฉันจะฝันไปมากกว่านั้น
ฉันก็รู้ไม่มีวันเป็นไปได้
เพียงความฝันแสนไกล ที่มากมาย
มันคงสายถ้าวันนี้จะบอกเธอ
ฐานะเราเป็นเพียงเพื่อนสนิท
ไม่อยากคิดอะไรให้เพ้อเจ้อ
แต่หัวใจยังคงเฝ้าเจอะเจอ
แค่เพียงเห็นหน้าเธอก็สุขใจ
จะไม่พูดให้เธอรู้สักคำ
ต่อให้ช้ำ จะเก็บงำไปอย่างนี้
ไม่เป็นไรแม้เสียใจฉันยินดี
ขอเธอเป็นคนดีของหัวใจ
กลัวมิตรภาพกลายเป็นความร้าวฉาน
เพราะแค่เพื่อน..ที่เธอต้องการใช่ไหม
สิ่งดีๆในวันวานจะรักษาด้วยหัวใจ
ขอแค่เธออย่าจากไปแค่นี้พอ
เพราะความลับไม่เคยมีในโลก
ไร้ประโยชน์ที่ปิดบังไว้แน่นหนา
ในวันนี้ต้องยอมแพ้กาลเวลา
เมื่อเธอรู้ว่าฉันคิดยังไง
ในวันนี้ทุกสิ่งเริ่มไม่เหมือนเดิม
จากที่เคยเชยชิดและชิดใกล้
เธอเริ่มหนีถอยห่างจากฉันไป
ไม่เหลือแม้เยื่อใยที่มีมา
โปรดกลับมาเหมือนเดิมจะได้ใหม่
ช่วยเริ่มต้นชีวิตใหม่ให้กับฉัน
จะย้ำฐานะตัวเองว่าเพื่อนกัน
แต่เธออย่าทำเหินห่าง แค่นี้เอง....
2 กรกฎาคม 2548 23:39 น.
เจ้าชายรองเท้าเตะ
ความทรงจำวันเก่าในอดีต
ไม่เคยลบเลือนหลีกห่างหาย
ยังจดจำฝังใจจนวันตาย
ประสบการณ์บั้นปลายที่มากมี
ทั้งมีทุกข์มีสุขเราสร้าง
ปราศจากอาภาสสุขขี
ดีเลวต่ำช้าทุกคนมี
ทำดีวันนี้ยังไม่ตาย
รีบสร้างความดีไว้ก่อน
อย่าอาวรณ์ทำตัวหลีกหนี
สิ้นชีพต่อการทำดี
บุญบารมีติดไป..
แม้ว่าจะลงนรก
สกปรกซกมกเหลวไหล
อวีเจครอบครองจิตใจ
ยังไม่มากถ้าเคยทำดี
คนดีเป็นได้ไม่ยาก
ไม่ลำบากให้ใจสั่งสม
เหมือนบัวสี่เหล่าไร้ตม
สะสมจวบจนชีพวาย
เผยสู่จากใต้พื้นน้ำ
สู่ใต้ฟ้าครามสดใส
ความดีมีมากทำไป
สักวันจะเข้าใจ ในการกระทำ....
29 มิถุนายน 2548 22:46 น.
เจ้าชายรองเท้าเตะ
เมฆลอยฟ้าใสไอแดด
ลมแรงหลบแหลกแทรกซ้อน
ควันหลงละอองโปรยปรอง
มากมายรอยร่องในนภา
เดินทางมาถึงภูเขา
เงาไม้วัลเถาว์มากหลาย
สัตว์น้อยสัตว์ใหญ่มากมาย
มัจฉาว่ายวนในธารา
มองดูกล้วยไม้สีสด
งดงามดุจหยกสุกใส
เต่าทองบินตอมละไป
หล่นลงบนท้องธรณี
เห็นนกเกาะบนกิ่งไม้
สีสรรมากมายเหลือหลาย
แต่งแต้มกายาลวดลาย
สับส่ายหาเหยื่อ ประทังชีวา
มากมีไปด้วยธรรมชาติ
ล้วนฉลาดดั่งสวรรค์ สุขขี
สดชื่อสดใส วาจี
มากมีสุขล้นอุลา
หากเรายังคงรักษ์ป่า
อนุรักษ์นานา ป่าเขียว
คงอยู่ยืดยาวกลมเกลียว
สืบทอดสู่รุ่นหลังไท...
ให้มองไปวันข้างหน้า
ไม่มีป่าฝนไม่หลั่งไหล
ความร้อนแผดเผาดั่งเปลวไฟ
คดไคล้ไม่เหลือชิ้นดี
สอนคนให้สอนด้วยใจ
มองให้รู้เข้าใจอย่าผลี
ผลาญสิ่งเลิศเรอการี
ธรรมชาติจึงจะดี ต่อไป...
+++++++++++++++++++++++
22 มิถุนายน 2548 22:18 น.
เจ้าชายรองเท้าเตะ
ฉันคนนี้ยังรอเธออยู่
และไม่รู้ว่าเธอจะกลับมาอีกเมื่อไหร่
จะรอแม้ว่ากาลเวลาจะหมุนผ่านไป
รอต่อไปไม่ว่าจะนานเท่าไหร่ ยังเก็บใจไว้เพื่อเธอ
ถ้าวันนี้เธอต้องพบคนใหม่
ฉันจะไม่ใส่กับสิ่งที่ดูไร้ค่า
ในวันนี้คงต้องยอมแพ้กาลเวลา
และสิ่งต่างๆในความทรงจำที่ผ่านมา คงจางหายไป
ฉันคงไม่อาจทำให้เธอกลับมา
เมื่อกาลเวลาได้กำหนดไว้
ไม่ว่าเธอไม่รักฉันจะไม่ว่าอะไร
อยากถามหัวใจทำด้วยอะไรคนดี
เรื่องระหว่างเรามันจบลงนานแล้ว
จะกลับมาเหมือนเดิมคงไม่ไหว
วันนั้นที่เธอจากฉันไปแสนไกล
เธอเคยแคร์ความรู้สึกฉันบ้างไหม ลองคิดดู
อธิบายให้ฉันเข้าใจหน่อย
โปรดอย่าให้ฉันคอยอยู่อย่างนี้
พูดออกมาเลยบอกตามหัวใจเธอ คนดี
ฉันจะรับฟังทุกๆนาที จากปากของเธอ
มหาสุทร์ไม่กว้างพอจะเขียนคำว่ารัก
ท้องฟ้าที่กว้างหนักแต่เขียนไม่ได้
พื้นดินยังแคบไปไม่อาจจะระบาย
เขียนคำว่า รักเธอ ลงได้จากใจจริง
เราคงจบกันเพียงเท่านี้
ความจริงใจที่มีที่เคยมอบให้
คงไปไม่ถึงหรอกจุดหมายที่แสนไกล
เพียงให้รู้ว่าจะจดจำความทรงจำนี้ไว้นานเท่านาน
ถึงจะรักเธอแต่ฉันก็รักตัวเองเหมือนกัน
ในเมื่อเธอไม่เคยแคร์ความรู้สึกกันในวันนี้
ลึกๆของหัวใจมันหวั่นไหวเมื่อไหร่เธอจะรู้สึกสักที
พูดมาเลยก็ด้ายฉันรู้ดีว่าไม่ใช่คนดีของเธอ
ขอบคุณจริงๆที่มาชวนเริ่มใหม่
วันนี้มันคงสายเกินไปสำหรับฉัน
เมื่อเรื่องผ่านมาแล้วเธอจงลืมมัน
ทิ้งไว้เพียงคืนวันและความทรงจำที่สวยงาม
ไม่ต้องบอกหรอกว่าเธอเสียใจ
เมื่อเธอมาทิ้งกันไปในวันนี้
ฉันรู้แม้ว่าฉันทำตัวไม่ดี
แต่ว่าทำไปทั้งหมดนี้ เพื่อเธอ คนดีของหัวจัย
ฉันต้องอยู่คนเดียวอีกนานเท่าไหร่
ต้องคอยปลอบใจตัวเองไปอยู่อย่างนี้
แค่อยากพบใครสักคนที่แสนดี
มาดูแล มอบความรู้สึกดีๆให้แก่กัน
รักให้กับเธอไปเท่าไหร่
เหมือนเอาหัวใจของฉันทิ้งไปเท่านั้น
บอกตัวเองปลอบใจตัวเองว่าคงไม่มีวัน
ที่จะทำให้เธอนั้นกลับมารักกันเหมือนเดิม
ในเมื่อรักก็ต้องเข้าใจกัน
ฉันเคยฝันสักวันจะเป็นอย่างนั้น
และวันนี้ฉันก็รู้ว่าคงไปไม่ถึงมัน
ส่งเธอที่ขอบฟ้าแล้วกัน ขอให้เธอจงโชคดี
หยุดเวลาเราเพียงแค่นี้
พอสักทีฉันไม่อยากมีวันที่สดใส
เข็ดกับภาพความทรงจำที่ยังไม่จางหายไป
อยากรู้เธอทำไมถึงทำกันได้ลง
22 มิถุนายน 2548 21:49 น.
เจ้าชายรองเท้าเตะ
สดุดีครูกลอนสุนทรภู่
เสียงก้องคู่แผ่นดินถื่นสยาม
กวีเอกของโลกระบือนาม
ผู้สืบสานทุกด้านงานประพันธ์
ทิ้งกาพย์กลอนนิราศบทละคร
ในทุกตอนจารึกไม่เปลี่ยนผัน
สืบทอดมาจนถึงปัจจุบัน
ลูกหลานจำขอกราบระลึกคุณ...
หน้าส่วนตัว
1266
