25 มกราคม 2553 06:20 น.
เจ้าจอมใจ
หมดสมัย หญิงสาว คราวเขาทิ้ง
นั่งนิ่งนิ่ง ร้องไห้ ใครสงสาร
ถึงจะเจ็บ ช้ำใจ อย่าให้นาน
ไม่กราบกราน วอนพร่ำ รำพันครวญ
ไม่ใช่เก่ง เกินชาย แต่ขายหน้า
กลัวแต่ว่า เขาเย้ยหยัน ว่าหวั่นไหว
อยู่คนเดียว ก็ได้ ไม่เป็นไร
ตราบหัวใจ ยังเต้น ไม่เห็นกลัว
20 มกราคม 2553 21:42 น.
เจ้าจอมใจ
เคยฉลาดปราดเปรื่องจนเลื่องชื่อ
ใจยังดื้อ รักเร้น เช่นโฉดเขลา
โอ้เอ๋ยใจ ช่างกระไรเหมือนใจเบา
ใจจะเศร้าอย่างไร ใจยังปอง
จริงแล้ว เหมือนเด็กน้อยละห้อยหา
ตุ๊กตา ตัวที่มีเจ้าของ
ยืนอยู่ไกลได้แต่ชะแง้มอง
มือทั้งสอง ไขว่คว้างอยู่อย่างนั้น
20 มกราคม 2553 02:36 น.
เจ้าจอมใจ
ก่อนเคยร่วมฝันมาก่อน
บัดนี้จร...จากลา
เก็บเอาวันเวลาของเธอกลับไป
จากคนที่ฉันมั่นใจ
เปลี่ยนความคิดไปเป็นอื่น
ฝากความกล้ำกลืน ขมขื่นเรื่อยมา
ฉากความรักพลันจบลง
ความขื่นขมจำติดตา
ดวงดาวพร่างพราวที่ขอบฟ้า
โรยราริบหรี่...จากนี้ไป
หากไปพบเขาคนใหม่
สุดจะคว้าใจ...ใฝ่คว้า
ดั่งโดนลมนำพาพลิ้วหญ้าไหว
จากคนที่ฉันฝันใฝ่
จากคนที่เคยฟันฝ่า
จากวันที่มีคุณค่า...ให้ผ่านไป
20 มกราคม 2553 02:22 น.
เจ้าจอมใจ
โอ้ใจเอ๋ย
อดทนเถิดนะ...เจ้าหัวใจ
เหนื่อยเหลือล้นก็ต้องทนเก็บไว้
เพียงเพราะไม่อยากเสียเธอไป
ใจเอ๋ย ทนจนใกล้...จะขาดใจไปทุกที
อีกเนิ่นนานเท่าไหร่นะ
เธอถึงจะสงสาร หัวใจดวงนี้
หรีอ...กว่าวันนั้นจะมี
ก็คงไม่มีคนคนนี้...
อดทนเพื่อคนดี...อีกแล้ว
12 มกราคม 2553 01:31 น.
เจ้าจอมใจ
พักผ่อนบ้างนะคนดี
งานหนักอย่างนี้ฉันห่วงใย
ไม่อยากให้หักโหมจนเกินไป
เดี๋ยวคุณจะเป็นอะไรขึ้นมา
ฉันเองก็ไม่ค่อยจะว่าง
งานตั้งหลายอย่างรออยู่ข้างหน้า
กว่าทำเสร็จก็คงช้า
อาจจะไม่มีเวลาโทรหามากมาย
ได้แต่เป็นห่วงอยู่ตรงนี้
ก็คุณออกจะมากมีความหมาย
ดูแลตัวเองบ้างนะ เดี๋ยวจะไม่สบาย
เพราะถ้ารู้...เธอเป็นอะไรขึ้นมาเมื่อไหร่
ฉันคงจะไม่มีกำลังใจทำงาน
หน้าส่วนตัว
1893
