12 มกราคม 2553 01:31 น.
เจ้าจอมใจ
พักผ่อนบ้างนะคนดี
งานหนักอย่างนี้ฉันห่วงใย
ไม่อยากให้หักโหมจนเกินไป
เดี๋ยวคุณจะเป็นอะไรขึ้นมา
ฉันเองก็ไม่ค่อยจะว่าง
งานตั้งหลายอย่างรออยู่ข้างหน้า
กว่าทำเสร็จก็คงช้า
อาจจะไม่มีเวลาโทรหามากมาย
ได้แต่เป็นห่วงอยู่ตรงนี้
ก็คุณออกจะมากมีความหมาย
ดูแลตัวเองบ้างนะ เดี๋ยวจะไม่สบาย
เพราะถ้ารู้...เธอเป็นอะไรขึ้นมาเมื่อไหร่
ฉันคงจะไม่มีกำลังใจทำงาน
12 มกราคม 2553 01:21 น.
เจ้าจอมใจ
อนาถ...
ชอบแต่วาดวิมานหวัง
เมื่อพังไหว
พิษผิดหวังทั้งรู้อยู่กับใจ
ครั้นเมื่อได้ระทม
ก็สมแล้ว...
29 ธันวาคม 2552 20:58 น.
เจ้าจอมใจ
เพราะเธอเป็นต้นไม้...แข็งแกร่ง
ฉันเป็นลมโรยแรง...อ่อนล้า
เป็นฝนหลงฤดูกาลผ่านมา
เพียงพัดพาความชื่นใจให้ชั่วคราว
เพราะเธอเป็นภูผาสูงใหญ่
ยืนหยัดคงร่างไว้ไม่เหน็บหนาว
ส่วนฉันเป็นเพียงกรวดทรายมิใช่ดาว
จึงรู้เจ็บปวดร้าว...และเศร้าเป็น
เพราะดอกหญ้าอย่างฉันมันไร้ค่า
ต่ำต้อยกว่าสิ่งใดเธอไม่เห็น
จึงเหยียบย่ำซ้ำหยามอย่างหยาบเย็น
ให้ราญแหลกแตกเป็น...ธุลีดิน
28 ธันวาคม 2552 14:49 น.
เจ้าจอมใจ
ท้องฟ้าคืนนี้...ช่างเงียบเหงา
ดวงดาวที่เคยพราว...กระพริบพร่าง
บัดนี้...มาแลเลือนลาง
เพราะมีม่านน้ำตามาบดบัง
คนดี...ที่รัก อยู่ตรงไหน
ฝากกำลังใจ...ส่งข่าว ถึงฉันบ้าง
อย่าปล่อยฉันอ้างว้างเพียงลำพัง
ดวงใจที่เปี่ยมหวัง...ยังรอคอย
ด้วยหน้าที่เพื่อ...ประชาฯ จำลาห่าง
ต้องลาร้างบ้านเรามาเหงาหงอย
ปณิธาน อุทิศตนเพื่อคนคอย
ใจดวงน้อย ฝากไว้ คนในเมือง
28 ธันวาคม 2552 12:26 น.
เจ้าจอมใจ
ไม่อยากเศร้าหวั่นไหว
ไม่อยากร้าวใจไปกว่านี้
แต่ที่เป็นอยู่...ในเวลา ทุกนาที
ต้องซมซานกับการมีน้ำตา
หากหัวใจยิ่งถลำล้ำลึก
คงมากกว่ารู้สึก...อ้างว้าง เหว่ว้า
เพียงแค่นี้ก็รวดร้าวในวิญญา
หากรับมากไปกว่า...อาจเกินทน
หน้าส่วนตัว
1129
