19 สิงหาคม 2551 00:22 น.
เจ้าขาว
ฉันฟัง
เสียงมดเดินในป่า
กว่าพันหมื่นเท้าก้าวย่ำลงบนใบไม้แห้ง
กรอบแกรบกรอบแกรบกรอบแกรบกรอบแกรบ
กรอบแกรบกรอบแกรบกรอบแกรบกรอบแกรบ
กรอบแกรบกรอบแกรบกรอบแกรบกรอบแกรบ
กรอบแกรบกรอบแกรบกรอบแกรบกรอบแกรบ
ระงมไปทั่ว
ดั่งทหารที่เคลื่อนทัพนับพันหมื่นใต้เงาแมกไม้
เพ่งพินิจให้ดี
กรอบแกรบกรอบแกรบกรอบแกรบกรอบแกรบ
กรอบแกรบกรอบแกรบกรอบแกรบกรอบแกรบ
กรอบแกรบกรอบแกรบกรอบแกรบกรอบแกรบ
กรอบแกรบกรอบแกรบกรอบแกรบกรอบแกรบ
ไม่มีใบไม้ใดที่หยุดนิ่งบนผืนพื้น
จึงรู้ว่าป่าสั่นไหว
พอสำนึกได้ก็อนาทใจ
สองเท้าที่ใหญ่ และโตกว่านับร้อยพันเท่านี้
ช่างแผ่วเบา
เหมือนไม่เคยเหยียบลง ให้แผ่นดินสะเทือนเลย
แม้สักครึ่งครั้ง
18 สิงหาคม 2551 00:13 น.
เจ้าขาว
วินาทีที่เหลือต่อจากนี้
อาจไม่มีเธออีกแล้วก็เป็นได้
วินาทีที่กำลังจะผ่านไป
อยากยื้อไว้ให้นานนับนิรันด์<
จะรื้อฟื้นความหลังกลับมาเล่า
จะหอบเอาภาพเก่ากลับมาฝัน
จะกระซิบคำเดิมเคยให้กัน
จะย้อนวันไหล่พิงอิงแนบนอน
จะบอกเธอถึงภาพงามในวันใหม่
จะไม่ยอมให้เธอจากกันไปก่อน
จะยอมทิ้งเข่าลงเพื่ออ้อนวอน
เพียงเธอย้อนคำลามาคืนใจ
วินาทีที่เหลือต่อจากนี้
หากไม่มีเธอแล้วจะไปไหน
ใจที่เหนื่อยกายที่ล้าแรงหายใจ
คงยื้อไปไม่ถึงวินาที