21 มิถุนายน 2548 09:44 น.
เจ้าขาว
ผีเสื้อ
ได้โปรดสอนวิธีสัมผัสดอกไม้
เพราะยามกลีบน้อยแหลกสลาย
น้ำตาใดๆไม่อาจประสาน
ได้โปรด
เผยความลับของการเฝ้ารอ
เมื่อใดหนอดอกไม้จะผลิบาน
และโปรดบอก
รุ่งสางงดงามเพียงไหน
จะเก็บไปฝันจนค่ำคืนพ้นผ่าน
ได้ไหม
20 มิถุนายน 2548 01:20 น.
เจ้าขาว
บางถ้อยคำเหมือนกับอากาศ
เธอได้ยินอยู่เสมอ
จนเธออาจไม่รู้สึกถึงมัน
ฉันยินดีเอ่ยถ้อยคำนั้น
เช่นเดียวกับที่อากาศทำให้เธอมีชีวิต
ฉันหวังว่าถ้อยคำของฉันจะช่วยทำให้ชีวิตของเธองดงาม
และช่วยโอบกอดเธอให้อบอุ่นไร้ซึ่งความเหงาใดๆ
ฉันยินดีเอ่ยถ้อยคำนั้น
เพราะมันออกมาจากที่ที่บริสุทธิ์จากคำโป้ปดใดๆ
เพราะมันเผยออกมาจากส่วนที่ลึกซึ้งที่สุดภายใน
หากเธอไม่เคยเหนื่อยที่จะหายใจ
ฉันหวังเพียงว่าเธอจะยินดีรับถ้อยคำของฉันไว้
และยินยอมให้มันขับกล่อมหัวใจของเธอ
ตราบนานเท่านาน
17 มิถุนายน 2548 16:35 น.
เจ้าขาว
จะไม่เป็นเพียงหินงามตามชายหาด
ที่เธออาจพบเห็นได้กลาดเกลื่อน
ฤาประกายเฉพาะยามต้องแสงเดือน
ดั่งหินเถื่อนถมถื่นไม่ตื่นใจ
แม้เธอนั้นอาจมองว่างามแล้ว
พบเหลี่ยมแววต้องตาพาหวั่นไหว
จนก้มเก็บชื่มชมสมดังใจ
แต่ก็ไม่อาจนำออกอวดแสดง
ฉันจึงพร้อมยอมเจียรไนตน
จะฝึกฝนจนเก่งเปร่งประกายแสง
ให้แวววาวสูงสง่าราคาแพง
ให้เธอแต่งประดับนิ้วนางข้างซ้ายมือ
12 มิถุนายน 2548 14:49 น.
เจ้าขาว
แดดขาวพราวจัดจ้า
รู้ไหมว่าแอบซ่อนรุ้ง
โนบิตะมากอดพุงมือแอบล้วงลงกระเป๋า
หยิบได้แท่งแก้วงาม
เอ่ยปากถามด้วยความเขลา
โดเรมอนจึงหยิบเอาไปจัดวางไว้กลางแสง
ปรากฏเป็นแสงสวย
ม่วงครามน้ำเงินเขียวเหลืองแสดแดง
โนบิตะตื่นตาในการแสดงโดเรมอนจึงเอ่ยวจี
หลายสิ่งนั้นดวงตา
ไม่อาจจะเห็นมี
พอตรองดูอีกทีกลับซุกซ่อนสิ่งมากมาย
ยิ่งความรู้สึกคน
นั้นปะปนอยู่หลากหลาย
แตกต่างไปมากมายตามแต่ใจใครจะยล
น้ำตาเพียงหยดเดียว
อาจหมื่นร้อยถ้อยทุกข์ทน
ความรู้สึกผสมเปร่งประกายไม่ต่างจากแสง
เธอเองไม่อาจเลือก
รับรู้เพียงม่วงหรือแดง
บางอย่างไม่อาจแจงต้องรับไว้ไปด้วยกัน
แท่งแก้วอาจจะแยก
สีให้แผกแผ่เป็นชั้น
แต่ไม่แตกออกจากกันต่างกลมกลืนเป็นเนื้อเดียว
โนบิตะนั่งนิ่งคิด
เพียงเผลอจิตไปแค่ประเดี๋ยว
โดเรมอนก็บินเลี้ยวฉวยแท่งแก้วเหาะไปแล้ว
6 มิถุนายน 2548 04:36 น.
เจ้าขาว
รู้ทั้งรู้
คลื่นจะซัดเข้ามา
ทรายยังถูกก่อขึ้นเป็นปราสาท
รู้ทั้งรู้
แสงแดดจะแผดเผา
น้ำแข็งถูกสกัดเป็นคู่หงส์
กี่ครืนคราวที่ร่วงถล่ม
กี่คนคอยสมน้ำหน้าซ้ำ
จึงจะรู้ จักจดรู้จักจำ
ชั่วขณะที่ต้องจดจำ
คือตอนที่มันงดงาม
พริบตาแห่งความสุข
เพราะ
ฉันเรียนรู้ว่า
มันพังอยู่เสมอ
ฉันเรียนรู้ว่า
น้ำและทรายไม่หายไปไหน
รอเพียงกำลังของเรา
เก็บ ก่อมันขึ้นอีกครั้ง
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเจ้าขาว
หน้าส่วนตัว
1655
