28 กรกฎาคม 2547 03:26 น.
เจ้าขาว
ยามใดไกลคนคู่อยู่เคียง
โปรดฟังเสียงข้างในให้จงหนัก
ว่าหัวใจเธอบอกให้หยุดพัก
รึให้รักจนสุดจะหยุดใจ
แล้วจงก้าวไปตามเสียงนั้น
ด้วยใจมั่นคงยิ่งอย่าหวั่นไหว
พักสมองชั่วคราวจะเป็นไร
ให้หัวใจนำหน้าดูสักที
อาจจะล้มลงบ้างก็ช่างเถิด
อุตส่าห์เกิดมาทั้งทีนี่
หากเรี่ยวแรงของเธอยังมี
คงโชคดีพบทางที่วางใจ
เพราะไม่มีใครยืนยันว่าโลกนี้
ฟ้าชี้ชีวิตลิขิตให้
พยายามเลือกเองอย่าเกรงใคร
ไม่เสียใจในภายหน้าหันมามอง
22 กรกฎาคม 2547 11:06 น.
เจ้าขาว
ซ้ำแล้วซ้ำอีกที
เป็นหนที่ร้อยกว่ากว่า
ที่ตกจากความฝัน
บางคนเรียกว่าตื่น
แต่สำหรับเราเรียกว่าตก
มันมากกว่าลืมตา
ความฝันและความจริง
อาจเป็นเพียงแค่เธอสมมุติ
ยามลืมตาขึ้นมา
เส้นกั้นของสองโลก
คือจะเรียกด้านไหนว่า ฝัน
เราอาจหลับเพื่อตื่น
ในความฝัน ฉันยังตื่น
ในยามตื่น ฉันยังฝัน
มันจริงพอๆกันใช่ไหม
ฝันที่ปวดร้าว
ก็อาจทำให้เราร้องไห้
น้ำตา ในความฝันอาจไม่เปียก
แต่ก็ทำหัวใจเต้นช้าลงเช่นกัน
ช้าราวกับจะหยุด
แต่ก็ยังคงฝัน
ยิ้มในฝันก็คือยิ้ม
หากเพราะความจริงมีเรื่องให้ยิ้มน้อย
ชั้นจะลองหาทางยิ้มในฝันอีกซักครั้ง
14 กรกฎาคม 2547 01:40 น.
เจ้าขาว
ใจดั่งดำดิ่งลงห้วงนที
ไร้แรงต่อต้านตีเปลี้ยง่อย
วิญญาณแหลกป่นเป็นธุลีขยำเคล้าน้ำตา
ยามที่เธอเอ่ยถ้อยขอถอนคำคืน
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเจ้าขาว
หน้าส่วนตัว
1201
