30 ตุลาคม 2547 12:12 น.
เจ้าขาว
แมลงเม่าเอ๋ย
ใยเจ้าจึงไม่เหลือบแลหมู่ดาวทั้งดาราจักรนั้น
กลับเฝ้าตามหาหิ่งห้อยน้อยในความมืด
ทั้งที่เคยได้ชื่นชมแสงวาบนั้นเพียงครั้งเดียว
ฤาเจ้าคิดว่าดาวอยู่ไกลเกินไป
ฤาเจ้ากลัวหนทางสู่ดาวนั้น
ฤาแสงชั่วพริบตานั้นอบอุ่นกว่าแสงดาว
เนิ่นนาน
เจ้าบินวนอยู่ในความมืด
ที่ห้อมล้อมด้วยความหวาดกลัว
กลัวว่าหิ่งห้อยอาจไม่เปล่งแสงอีก
ในท้ายสุด
ความกลัวนั้นคงลุกลามราวกับกองเพลิงของปีศาจ
ที่ความร้อนของมันจะแผดเผาความเชื่อของเจ้าเป็นผุยผง
และความเย็นของมันจะทรมานวิญญาณของเจ้า
จนเจ้าไม่รู้จักความอบอุ่นอีกต่อไป
ณ ยามนั้น
ข้าขอภาวนาให้เจ้ายังมีเวลาที่จะหลับไหล
เพื่อขับกล่อมวิญญาณของตนด้วยความฝัน
.....
เพื่อจะตื่นขึ้นมาในรุ่งอรุณแห่งปัญญา
.....
เพื่อจะพบแสงสว่างในตนเอง
14 ตุลาคม 2547 21:53 น.
เจ้าขาว
บางคนมองความรักแบบวิทยาศาสตร์
มีเหตุมีผล
มีหลักการ
มีเหตุผลที่ตกหลุมรัก
มีเหตุผลที่ถูกทิ้ง
พวกเค้าเชื่อว่าความรักมีคำอธิบาย
บางคนมองความรักแบบไสยศาสตร์
สำหรับพวกนี้
ความรักไม่ต้องการคำอธิบายใดๆ
ความรักไม่ต้องมีเหตุผล
ไม่มีเหตุผลที่มารัก ถ้าถูกถาม พวกเค้าจะบอกว่าเป็นโชคชะตา
ไม่มีเหตุผลที่ถูกทิ้ง ถ้าถูกถาม พวกเค้าจะบอกว่าเป็นเวรเป็นกรรม
ความรักที่เริ่มต้นอย่างวิทยาศาสตร์
บางครั้งก็จบลงอย่างไสยศาสตร์
ไม่มีคำอธิบายที่ถูกเสมอสำหรับรัก
และอะไรที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นตลอดเวลา
ฟังคล้ายผมจะเอนไปแนวไสยศาสตร์
แต่คุณจะเชื่อหรือว่าการทำบุญแผ่เมตตาให้ใครคนนั้น
จะได้ผลกว่าการเข้าไปหา พูดคุย แสดงความจริงใจ
พวกไสยศาสตร์เคยบอกว่า
พวกแนววิทยาศาสตร์ไม่อาจจะจีบคนมีชื่อเสียงได้
เพราะเหตุและผลสร้างกำแพงมากั้นไว้
ผมถามกลับว่าพวกเค้าทำได้ดีกว่ารึเปล่า
พวกเค้าบอกว่าแน่นอน ถ้าพกสาริกาลิ้นทองที่เป็นของแท้
และที่สำคัญต้องพกน้ำมันพรายไปมากพอ
สำหรับผม
ความรักไม่ใช่ศาสตร์อะไรทั้งนั้น
เพราะไม่เคยมีใครเข้าใจมัน
แต่ถ้ามันจะเป็น
มันคงเป็นศิลปะการป้องกันตัวมากกว่าศาสตร์ชนิดอื่นใด
ความรักป้องกันตัวเราจากความว้าเหว่ และความว่างเปล่าของโลก
ความรักป้องกันเรา โดยสอนให้เรารู้จักปกป้องตนเอง
จากการด่วนตัดสิน
จากความละโมบ
จากความเห็นแก่ตัว
จากความโง่ของเราเอง
ความรักสอนเราโดยมอบบทเรียนที่เจ็บปวดอย่างสาหัส
ด้วยการทอดทิ้งเราไปทุกครั้งที่เราด่วนตัดสิน ละโมบ เห็นแก่ตัว และทำตัวโง่งี่เง่า
แต่ความรักไม่เคยทิ้งเราไปไหนไกล
รักยังคอยที่จะให้บทเรียนต่อไปกับเราเสมอ
ถ้าคุณพร้อมที่จะรับบทเรียนต่อไปแล้ว
เมื่อนั้นความรักจะกลับมา
8 ตุลาคม 2547 00:59 น.
เจ้าขาว
ฉันแอบอิจฉาเธอ
เธอซื้อรองเท้าได้ง่ายดาย
เข้าใจตัวเองดี
รู้สิ่งที่เหมาะสม
สิ่งที่เข้ากับเธอได้
เห็นเบอร์ไม่ต้องลอง
ฉันพวกขี้สงสัย
ขาดความมั่นใจในตนเอง
ต้องลองมันทุกครั้ง
คับก็เปลี่ยนคู่ใหม่
ใช้วิธีอย่างนี้เรื่อยมา
ไม่เคยคิดจำเบอร์
ไม่เข้ากับชุดบ้าง
แต่ก็ซื้อมาแล้ว จึงใส่
คนรอบข้างรุมด่า
บางทีใช้ของดี
ถนอมไม่เป็นก็เสียหาย
เสียดายจนต้องเก็บ
ฉันแอบอิจฉาเธอ
เธอสะสมรองเท้ามากมาย
เลือกใช้ตามโอกาส
ฉันอยากมีรองเท้า
คู่เดียวแต่ใส่ไปจนขาด
ยังหาไม่ได้เลย
บางทีอาจไม่มี
เบอร์ที่ไม่มีใครผลิต
เป็นพวกคนส่วนน้อย
คู่ที่สวมอยู่นี้
อาจจะคับไปหน่อยบางครั้ง
แต่ผูกพันธ์ทางใจ
7 ตุลาคม 2547 02:06 น.
เจ้าขาว
เธอ เธอ เธอจ๋า เธอ
เมื่อกี๊เธอทำสมองหล่น
ว๊าย!สงสัยคุณคงจะสับสน
ชั้นเป็นคนไร้สมองมานานแล้ว
งั้นที่ผมเก็บได้คืออะไร
มองแล้วใสสดสวยราวกับแก้ว
ผมเดาว่าคนสวยอย่างคุณแล้ว
คงไม่แคล้วสมองใสสุดสวยงาม
แหม!ปากคุณหวานเสียจริง
(อยากจะทิ้งเบอร์ให้แม้ไม่ถาม)
เอ่อ! สมองของชั้นถูกคนใจทราม
เอารักจามแหลกเละไปแล้วค่ะ
สมองเรอะ!จะถูกรักจามได้ไง
แล้วหัวใจของเธอไปไหนล่ะ
ก็อยู่ในมือคุณนั่นไงคะ
แล้วผมจะทำยังไงกับมันดี
ก็แล้วแต่คุณเองตัดสินใจ
ชั้นต้องรีบไปแล้วล่ะตอนนี้
ผมจะเก็บไว้ในหัวเป็นอย่างดี
นั่นแหละ! ที่ชั้นทำ ก่อนถูกจาม
7 ตุลาคม 2547 01:27 น.
เจ้าขาว
รสเค็มของน้ำตา
ราวกับจะสั่งสอนหัวใจ
ให้กว้างดั่งทะเล
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเจ้าขาว
หน้าส่วนตัว
1011
