16 กรกฎาคม 2548 19:51 น.
เจ้าขาว
ในแก้วกาแฟใบนั้น
ฉันเติมฟองคลื่นลงไป
ฟูฟ่องละมุนละไม
ให้เธอได้ชมชิม
ก่อนจะเติมน้ำตาล
วานเธอช่วยลองลิ้ม
ฟองเค็มๆนิ่มๆ
อาจช่วยอิ่มท้องอิ่มใจ
รสอาจแปร่งไปหน่อย
ค่อยๆจิบคงไหว
อย่ารีบคนแรงไป
ให้ฟองนิ่มนวลนานนาน
แล้วอาจจะติดใจ
นานไปอาจลืมหวาน
กาแฟไร้น้ำตาล
แต่หวานถึงภายใน
12 กรกฎาคม 2548 22:45 น.
เจ้าขาว
ที่รักเอ๋ยเคยอ่อนนอนอิงแอบ
ที่รักแนบเนื้อนวลมายวนใกล้
ที่รักจ๋าเวลานี้พี่อยู่ไกล
ที่รักให้ใครครองคู่คอยดูแล
ที่รักเอ๋ยพี่นี้ไม่กล้าหวัง
ที่รักยังฝากใจคงไร้แผล
ที่รักร้างพี่คงไร้ใครเหลี่บวแล
ที่รักแปรใจพี่หล่นป่นปนดิน
ที่รักจ๋าถ้ายังรักพี่เสมอ
ที่รักเพ้อถึงเมื่อไหร่ใจถวิล
ที่รักส่งสองใจให้โบยบิน
ที่รักยินคำรักนี้พี่เบิกบาน
9 กรกฎาคม 2548 00:12 น.
เจ้าขาว
ไม่อยากเป็นเช่นดาวที่พราวแสง
กลัวจันทร์แกล้งแข่งแสงข่มตรมใจหมอง
ถ้าแสงเลือนลางไปใครจะมอง
ต้องประคองแรงแสงสู้ดาวทั้งฟ้า
ไม่อยากเป็นเช่นจันทร์ที่สุกสว่าง
พอเมฆขวางห่างหัวใจสุดไขว่หา
ยามเดือนมืดจืดจางใจไร้แววตา
เกรงเวลาหนทางถ่างเราไกล
ไม่อยากเป็นเช่นตะวันที่แสงกล้า
เธอคงล้ารักร้อนรนทนไม่ไหว
ถ้าคอยหวงคอยห้ามปรามมากไป
เธอคงไร้เมตตาทาครีมกัน
เพียงอยากเป็นเช่นดาวเทียมมาเยี่ยมยิ้ม
คอยกรุ้มกริ่มปริ่มอวลอุ่นกรุ่นไอฝัน
ส่งคลื่นรักผ่านฟ้ามาหากัน
ไร้สิ่งกั้นกีดขวางทางสื่อใจ
ไม่มีแสงแรงแรงมาแผดเผา
รักเบาๆพอสั่นๆให้ใจไหว
ตั้งปิดเสียงยังได้ยินไปถึงใจ
ความใดใดสื่อสารผ่านสายตา
คอยเมียงมองเงียบๆจากนอกโลก
ยามเธอโศกเมื่อใดรีบไปหา
หวังเธอแย้มแก้มนวลอวลเสียงฮา
ซับน้ำตายามดาวจันทร์ตะวันลับ
ไม่จำเป็นต้องรับรู้ว่ามีอยู่
คอยเฝ้าดูเฝ้าแลแม้เธอหลับ
เพียงจุดหม่นบนฟ้าอย่ามานับ
แค่เธอหลับฝันดีเท่านี้พอ
2 กรกฎาคม 2548 20:22 น.
เจ้าขาว
เราต่างมองจากสายตาของเรา
แล้วก็เข้าใจไปตามความนึกฝัน
แม้อยากเห็นเช่นตาใครใครฤาปัน
ได้เพียงหันมองตามใช่เห็นจริง
ไม่อาจเล่าเรื่องรุ้งให้เห็นภาพ
ไม่อาจทราบความในไปทุกสิ่ง
สิ่งที่พบใครจะยันว่าเรื่องจริง
มันคอยกลิ้งไปมาตามลูกตา
ข้างซ้ายนั้นยังเห็นว่าไปทาง
มองอีกข้างตากลับเห็นเป็นอื่นหนา
ใช้มือคลำยังพลาดเหลือคนา
ใช้เพียงตาตัดสินคนเคลือบแคลง
ใช้หูฟังเรายังต้องไว้หู
ลองปั่นดูสำลีดำน่าแสลง
คำลอยลมคมบาดคอยปาดแทง
ไม่อาจแจ้งความจริงสิ่งใดๆ
รูจมูกเรายังต้องมีสอง
หากได้ลองแคะดูสิ้นสงสัย
เปื้อนนิ้วเปรอะเลอะเลือนเตือนแก่ใจ
ดมอะไรได้เพียงกลิ่นขี้มูกตัว
ฉันมองเธอก็เห็นเพียงภายนอก
ไม่อาจบอกว่าใครไหนดีชั่ว
เพียงเชื่อใจแต่ไม่ใช่เมามัว
ฉันรู้ตัว ของฉันดี เท่านี้พอ
21 มิถุนายน 2548 09:44 น.
เจ้าขาว
ผีเสื้อ
ได้โปรดสอนวิธีสัมผัสดอกไม้
เพราะยามกลีบน้อยแหลกสลาย
น้ำตาใดๆไม่อาจประสาน
ได้โปรด
เผยความลับของการเฝ้ารอ
เมื่อใดหนอดอกไม้จะผลิบาน
และโปรดบอก
รุ่งสางงดงามเพียงไหน
จะเก็บไปฝันจนค่ำคืนพ้นผ่าน
ได้ไหม
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเจ้าขาว
หน้าส่วนตัว
867
