30 กันยายน 2547 13:33 น.
เจือจันทร์
ก่อเกิด
สร้างเรื่องจากลม
ปั้นน้ำประสม.........เป็นตัว
กล่อมเกลา
ชื่นชอบเกลียดกลัว
ให้ไว้ในหัว............เป็นตน
ก่อกรรม
เรื่องราววกวน
วิถีสับสน...............วุ่นวาย
บทบาทมากมาย
ทั้งดีทั้งร้าย............ละเลง
เริงรื่นครื้นเครง
ระทมข่มเหง..........รุกราน
กร่อนกาย
ยามควรแก่กาล
จึงปลงสังขาร..........สู่ดิน
29 กันยายน 2547 10:23 น.
เจือจันทร์
*ยามจันทร์เพ็ญเย็นตาเพลาค่ำ
แสนดื่มด่ำยามดึกให้นึกถึง
ลมละเมอเพ้อคำพร่ำรำพึง
เป็นกลอนซึ้งสรรค์มาจากสามัญ
*ว่านอนเถิดเนื้อแน่นหนุนแขนพี่
อ้อมแขนนี้พลีเจ้าเฝ้านอนฝัน
ยามราตรีลืมตาจงหลับพลัน
ค่ำคืนนั้นคือสวรรค์ของสองเรา
*เพลงเรไรดีดสีดนตรีป่า
กล่อมนิทราเกลาใจให้คลายเหงา
บนฟากฟ้าจันทราอยู่เคียงเงา
ข้างกายเจ้าจึงมีพี่เคียงกาย
*จักประคองคู่เคียงร่วมข้ามคืน
ลืมตาตื่นพบกันตะวันฉาย
ยามแสงแรกอรุณเริ่มกรุ่นอาย
ค่อยทักทายกล่าวคำว่าอำลา
*เพียงความหลังฝังใจในคืนหนึ่ง
ในคืนซึ่งใจซึ้งถวิลหา
ในคืนเพ็ญเย็นแสงแห่งจันทรา
คืนก่อนลาจำพรากจากกันไป
หน้าส่วนตัว
1731
