19 มีนาคม 2547 21:00 น.
เจือจันทร์
@ ค่ำคืนนี้ไยคนดีจึงร่ำไห้
เป็นเช่นไรไปหรือเจ้าจึงเศร้าหมอง
บนใบหน้าไยน้ำตาจึงไหลนอง
ด้วยห่วงน้องในทุกยามจึงถามมา
คืนนี้หนาวแม้นดาวเดือนก็เลือนหมด
น้องรันทดหมดหนทางจักวางขา
ด้วยคนเคยเดินร่วมเรียงเคียงกายา
มาเลิกลาเลือนลับไม่กลับคืน
ความระทมมันถมทับแทบดับจิต
ดังชีวิตปลิดปลงไปไม่อยากฝืน
ราวเรี่ยวแรงเริ่มร่วงโรยไร้แรงยืน
ความขมขื่นนี้ขัดเขินเกินรำพัน
@ หยดน้ำตาเจ้าหลั่งมาหยาดลงแก้ม
คืดหยาดแต้มเพชรเก็จงามให้ความฝัน
ถือเสียว่าบุญทำมาหาคู่กัน
สายสัมพันธ์จึงมาล้างห่างมลาย
@ แสงส่องฟ้าทางทิศาตะวันออก
จักไล่หมอกหยอกน้ำค้างให้ห่างหาย
แล้วไออุ่นจักกรุ่นซ่านผ่านผิวกาย
คือความหมายของยามเช้าหนอเจ้าเอย
30 มกราคม 2547 11:22 น.
เจือจันทร์
@เดียวดายกลางคืนค่ำ
แลดื่มด่ำกลางแสงดาว
บทกวีกลับพร่างพราว
เยี่ยงดวงดาวยามค่ำคืน
@รำพึงว่าใจฉัน
เฝ้ารำพันว่าทนฝืน
ทุกคืนค่ำฉันกล้ำกลืน
ข้างฉันยืนไม่มีเธอ
@เหินห่างฉันหวงห่วง
ทุกห้องห้วงดวงใจเสมอ
ฝากลมหนาวดาวละเมอ
ดูแลเธอทุกราตรี
@ฟังสิดนตรีบรรเลง
เป็นบทเพลงกล่อมคืนนี้
เรียวไผ่สายลมสี
กล่อมคนดีให้หลับตา
@หลับตาเถิดหลับลง
อย่าหลับหลงลืมกันหนา
สักเศษเสี้ยวถึงทิวา
ขอแก้วตาฝันถึงกัน
@ความจริงไม่อาจเจอ
ขอพบเธอ ณ ห้วงฝัน
ใต้แสงส่องของแสงจันทร์
จักรำพัน......ฉันรักเธอ
22 มกราคม 2547 23:40 น.
เจือจันทร์
@ใต้ผืนฟ้าสีดำกำมะหยี่
เสียงเรไรร่ำร้องมโหรี
ราวขับกล่อมราตรีให้หลับตา
@พร่ำรำพันใต้แสงจันทร์อันกระจ่าง
ว่าเหว่ว้านั้นเวิ้งว้างเป็นหนักหนา
ริ้วรอยมีดราวร้อยกรีดบนกายา
ไม่เคยซ้ำเลยสักครารอยแผลเดิม
@แต่แผลใจนี้กระไรแสนประหลาด
เกิดกี่ครั้งไม่เคยพลาดสะสมเสริม
หมื่นร้อยริ้วมันรวดร้าวร่องรอยเดิม
แผลเริ่มเพิ่มยิ่งเติมย้ำให้ช้ำใจ
@เปรียบชีวิตดังหินใหญ่ในแม่น้ำ
ถูกพัดพากัดเซาะตามลำน้ำไหล
ถึงปากอ่าวออกทะเลในคราวใด
ก้อนหินใหญ่ก็คงแกร่งยิ่งแรงซัด
@ขอหลับใหลใต้ฟ้าดำประดับดาว
จักได้มองรุ่งเช้าได้ถนัด
ทางสว่างอยู่ข้างหน้าเห็นได้ชัด
เพียงกำหมัดก้าวตามขั้นอย่างมั่นใจ
30 ธันวาคม 2546 08:29 น.
เจือจันทร์
@บทเพลงกล่อมเห่พเนจร
ร่อนเร่แรมรอนเรื่อยเรื่อย
ปลดเปลื้องกายเปล่าใจเปลือย
เหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าราแรง
@ควบขับอาชาคู่ชีพ
อีกมือถือประทีปวับแสง
ปักขนอินทรีสีแดง
นิมิตจิตแฝงวิญญาณ
@เดินทางข้ามน้ำกว้างไกล
ข้ามทุ่งกว้างใหญ่ไพศาล
ใต้ฟ้าผืนใหญ่เหลือประมาณ
ขับไล่ผู้รุกราน วาซีชู
@กำขวาน โทมาฮอว์ค ให้มั่น
โฮคา เฮ ปลุกขวัญต่อสู้
ไม้แตะซากศพศัตรู
ก้องเกียรติ เผ่าซู เกรียงไกร
@ในเดือนซึ่งม้าผลัดขน(พฤษภาคม)
พิธีบรรพชนยิ่งใหญ่(เฮโยคา)
สนุกสนานสราญใจ
ปลอบวิญญาณหลับใหลให้รื่นเริง
29 ธันวาคม 2546 08:05 น.
เจือจันทร์
@ด้วยสับสนจักสืบสานซึ่งงานสร้าง
จึงลาร้างห่างหันหลังหวังหลีกหนี
เร้นหัวใจเฝ้าใฝ่ฝันอันพึงมี
หลังหน้าที่ในสถูปรูปธรรม
@เยี่ยงเครื่องยนต์กลไกในระบบ
ที่หมุนเวียนไม่รู้จบกลบถลำ
ทับถมใจให้จิตเจ็บจนจดจำ
แดดิ่งดำดังเดือนดับดั่งลับดาว
@กลับหันหน้าเข้าหาแสงอันแรงกล้า
ระยิบระยับจับตาสีฟ้าขาว
บทกวีหลากสีสันอันพร่างพราว
วับแวววาวสกาวสะพรั่งดังดารา
@หวังใจว่าจักแต่งกลอนดังตอนก่อน
ให้สุนทรดังมุ่งมาดปรารถนา
กระดาษบางบนทางกลอนแต่ก่อนมา
อนิจจาปากกาเก่าเราหายไป
@ปากกาเก่าเจ้าหายไปใช่ไร้ทาง
ปากกาใหม่ยังคงวางอยู่ใกล้ใกล้
เขียนไม่ลื่นดังด้ามเก่าไม่เป็นไร
คุณค่ามันที่ฉันใช้..ได้เขียนกลอน
หน้าส่วนตัว
811
