27 กันยายน 2548 16:26 น.
เจลใส
ใยชีวิตน้องอาจต้องขาดยับ
หากพี่รับแล้วทำลายจดหมายนี่
สุดหัวใจสุดที่รักสุดภักดี
จดหมายนี้แทนความในมอบให้มา
เอ่ยมิออกจึงบอกรักด้วยอักษร
ทุกวรรคตอนซ่อนรักปรารถนา
อ่อนเชิงรักศักดิ์ต่ำต้อยน้อยเงินตรา
แต่คุณค่ารักซื่อตรงคงซึ้งพอ
เสี่ยงต่อการถูกทำลายจดหมายแหลก
ส่งมาแลกสิ่งที่หวังดั่งคำขอ
เจียดเมตตาตอบจดหมายดั่งใจรอ
เหมือนการต่อชีวิตใหม่ให้น้องเอย.....
26 กันยายน 2548 15:57 น.
เจลใส
ก่อนเข้ากรุงมุ่งมั่นหมั่นเขียนอ่าน
เพื่อการงานอนาคตวันข้างหน้า
ความภูมิใจเกียรติยศจักได้มา
จึงออกล่าค้นหาความฝันตน
กราบตักแม่แลซบตรงอกพ่อ
น้ำตาคลอห่อไหล่กลางสายฝน
พี่ตอกย้ำให้คำนึงถึงความจน
จงอดทนสนใจในเล่าเรียน
น้องโผกอดออดอ้อนก่อนลาจาก
มือกร้านสากของยายลูบลงเศียร
ตากล่าวพรสอนใจให้พากเพียร
จนจวนเจียนใกล้เวลาจึงลาจร
ก้าวขึ้นรถยังจดจำค่ำวันเก่า
ครอบครัวเรากับเจ้าด่างช่างเห่าหอน
มีนิทานเริงใจก่อนไปนอน
นั่งแต่งกลอนจุดตะเกียงเคล้าเสียงลม
กระท่อมน้อยปลายนาคราหน้าหนาว
แม่หุงข้าวพ่อก่อไฟใจสุขสม
พี่ล้างหน้าตาล้างตัวจากโคลนตม
น้องนั่งก้มทำการบ้านบวกหารคูณ
เมื่อรถถึง บขส.เข้าหมอชิต
ไร้ญาติมิตรเหมือนก้าวใหม่ไปที่ศูนย์
ขาดลุงป้าน้าอามาเกื้อกูน
ไร้กลิ่นคูณเสียงแคนจากแดนไกล
เห็นรถราพาหนะตึกระฟ้า
นึกถึงบ้านเคยเข้าป่าหาหน่อไม้
เห็นคนกรุงนุ่งผ้าเฉิดไฉไล
นึกในใจจะต้องได้จะต้องมี
เฝ้าร่ำเรียนวันเวียนผ่านกาลเวียนผัน
มองพระจันทร์จากชั้นห้าในครานี้
ใกล้จบสิ้นใกล้สำเร็จเสร็จเสียที
จะได้ลี้หลบแสงสีแห่งนีออน
แต่ชีวิตฟ้าลิขิตคิดกลั่นแกล้ง
โจรชั่วแปลงร่างแอบแฝงวันแดดอ่อน
อยู่กลางซอยคอยฉุดคร่ามิอาทร
เป็นศพนอนสอนใจภัยสังคม
เช้าต่อมาจึงขึ้นหน้าข่าวพาดหัว
แจ้งครอบครัวแม่ร้องไห้ยายร้องห่ม
คนที่หวังพังสลายใจระทม
เหยื่ออารมณ์สมสู่ของหมู่มาร.....
25 กันยายน 2548 10:44 น.
เจลใส
เมื่อความรักอยู่บนความไม่เข้าใจ
เลิกกันไหมทนไม่ได้ฉันขอร้อง
เมื่อมีรักเอาไว้เพียงเพื่อครอบครอง
จงตรึกตรองมองซะใหม่ดูให้ดี
เมื่อเรารักด้วยความลำบากจิต
ก็อย่าคิดมาคบกันต่อจากนี้
เมื่อมีรักความเชื่อใจนั้นไม่มี
แล้วจะมีรักนี้เพื่ออะไร
เธอจงกลับไปนึกใหม่ดูให้แน่
ว่าจริงแท้เธอรักฉันสักแค่ไหน
เพราะความรักต้องผูกมัดไว้ด้วยใจ
ใช่รัดไว้ด้วยความไม่ปรานี
เขียนไว้บนกระดาษทิชชู่KFC
...............................ณ KFC สาขาอยุธยาปาร์ค
...............บ่ายกว่าๆ.............24 กันยา48
25 กันยายน 2548 10:43 น.
เจลใส
ตั้งคำถามกับตัวเองตลอดมา
ว่าทำไมเจ้าน้ำตาช่างอ่อนไหว
ว่าทำไมมีรักแล้วต้องจริงใจ
ว่าทำไมต้องร้องไห้ในทุกครา
แล้วในสุดท้ายก็ได้คำตอบ
วันที่ใจฉันบอบช้ำอ่อนล้า
เป็นเพราะเราอ่อนแออยู่เรื่อยมา
เป็นเพราะเราไม่กล้าจะเปลี่ยนแปลง
แล้วจึงเริ่มคิดจะเป็นคนใหม่
ฝึกหัดให้หัวใจได้แข็งแกร่ง
เมื่อเราล้มก็จะลุกอย่างมีแรง
แต่ก็แสร้งทำไปได้ไม่นาน
ฉันกลับมานั่งร้องไห้อย่างเก่า
เมื่อรักเราถูกใครเขาหักหาญ
จึงกลับเป็นคนขี้แยแสนซมซาน
สุดชอกช้ำทรมานร้าวรานใจ
25 กันยายน 2548 10:39 น.
เจลใส
พูดกับฉันดีดีบ้างจะได้ไหม
คำขอร้องจากใจของใครคนนี้
คนที่เขารักเธอด้วยชีวี
และภักดีกว่าชีพนี้จะมลาย
ได้โปรดช่วยทำดีกับฉันบ้าง
ก่อนทุกสิ่งทุกอย่างมันจะสาย
ที่ฉันขอก็แค่นี้ไม่มากมาย
เพราะความตายมันรุกใกล้เข้าทุกที
และสองสิ่งสุดท้ายที่อยากจะขอ
อย่าตัดพ้อฉันมากไปกว่านี้
ช่วยไว้ใจฉันด้วยนะคนดี
ถึงยังไงฉันก็มีเธอคนเดียว
ความรัก ศรัทธา เชื่อมั่น และไว้ใจ
ที่เธอให้หายไปไหนในวันนี้
ในแววตาไม่มีแม้แต่ปรานี
ความหวังดีที่เคยมีก็เจือจาง
ความสดใสเคยมอบให้ทางใบหน้า
กลับเย็นชาราวกับว่าเราบาดหมาง
เกิดอะไรขึ้นหรือระหว่างทาง
ความอ้างว้างจึงแทรกกลางระหว่างใจ
หน้าส่วนตัว
1487
