8 เมษายน 2547 08:46 น.
เจลใส
คงอยู่ได้หากต่อไปไม่มีฉัน
ไม่สำคัญก็ไม่ฝันให้เกินใฝ่
เมื่อวันก่อนฉันอาทรฉันห่วงใย
แต่วันนี้ต่อไปจะไม่มี
เธออยู่ได้หากไม่มีใครดูแล
เชื่อแน่วแน่จริงแท้ในวันนี้
รักนะรักเสมอใจคนดี
แต่ที่มีวันนี้คือน้ำตา
ฉันอาจอารมณ์ออกจะอ่อนไหว
แต่ก็รู้มีค่าได้เพียงแค่หมา
สัมผัสจากการกระทำที่ผ่านมา
ก็รู้แล้วว่ามีค่าเพียงไร
จะคอยเป็นสุนัขผู้ภักดี
จะอยู่ใกล้ใกล้ตรงนี้ไม่ไปไหน
จะคอยอยู่ยามเธอเหนื่อยท้อใจ
แล้วจะไปในเมื่อไม่ต้องการ
....ถึงเวลาหมาน้อยครั้งสุดท้าย
วอนเจ้านายไม่ต้องให้อาหาร
สุนัขรับใช้จะจากไปตามต้องการ
ดูแววตามานานฉันเข้าใจ
.....ถ้ามีอะไรให้ทาสช่วยเหลือ
จะขึ้นเขาลงเรือหรือไปไหน
บุกนรกลุยสวรรค์ลุยไฟ
หมารับใช้จะไปให้ทันที
....ไปแล้วนะที่รัก...การลาจากครั้งนี้
หวังเป็นอย่างยิ่งว่าคุณจะดีใจ
ฉันจะไม่ไปวุ่นวาย...โทรหา เช้า กลางวัน เย็น
ให้เธอเห็นเป็นเรื่องน่ารำคาญ
จะไม่เอาใจใส่ดูแล...หากคุณไม่ชอบ
แต่ถ้ามีอะไร ให้รับใช้ บอกได้นะ...จะรีบทำให้ด้วยความภักดี
7 เมษายน 2547 12:38 น.
เจลใส
.....ถามอะไรได้ไหมก่อนจากลา
อยากรู้ว่าผ่านมามีค่าไหม
กับความรักที่จริงจังมอบให้ไป
โดยไม่คิดได้อะไรตอบกลับมา
.....สำหรับฉันที่มอบให้แก่เธอ
จริงใจเสมอแม้ไม่มีค่า
ก่อนจากไปใจฉันจะจากลา
อยากบอกเธอว่ารักตลอดมาและตลอดไป
.....ให้จบเท่านี้นะรักของฉัน
คนไม่สำคัญที่ไม่มีความหมาย
ลบฉันให้เลือนไปจากใจ
ฉันรู้เธอทำได้และทำได้ดี...
................มีรัก ก็ต้องมีจบ แม้จะเจ็บก็ต้องทน ว่ามั้ย?
7 เมษายน 2547 10:24 น.
เจลใส
.....อยากรู้เธอคิดอย่างไร
ในวันห่างไกลอย่างนี้
อยากรู้ความเป็นไปคนดี
ยังมีกันไหมในใจ..
.....ยังมั่นคงอยู่ในศรัทธา
แววตาเข้มแข็งสดใส
แม้เศร้าเล็กน้อยข้างใน
แต่ไม่เคยหวั่นเกรง
6 เมษายน 2547 17:05 น.
เจลใส
.....เธอรู้ไหมมีใครเขาร้องไห้
กลัวความไกลพรากเธอไปในวันนี้
กลัวเหลือเกินความรักความภักดี
จะมีค่าเพียงผงธุลีในใจ
.....ฉันกลัวว่ากาลเวลายาวนาน
จะมาหารรักของฉันรู้ไหม
กลัวฉันกลัวเธอที่รักจักเปลี่ยนไป
กลัวฉันกลัวใครแทนที่กัน
.....ใครกลัว...ระยะทาง...กาลเวลา...จะทำให้คนรักเราเปลี่ยนแปลงบ้าง
ยกมือขึ้น......เร้วววว
6 เมษายน 2547 10:49 น.
เจลใส
.....ปลอบเพื่อนมาวันนี้วันที่สี่
เอาไงดีทั้งปลอบทั้งขู่ด่า
เสียเข้าไปเสียให้ตายเลยน้ำตา
เผื่อชาติหน้าเขาจะกลับมารักแก
.....เพื่อนจ๋าเพื่อนเพื่อนจ๋าอย่าร้องไห้
ร้องไปไยใครเขาไม่แยแส
ก็ยังมีฉันไงเป็นเพื่อนแก
คอยเทคแคร์แลดูอยู่ร่ำไป
.....โอ๊ย!เอาไงทำไมไม่หยุดเศร้า
ไปรักเขาเขาก็ยังผลักไส
สรุปแล้วชีวิตนี้แกเอาไง
ขาดเขาไปอยู่ไม่ได้วายชีวี
.....ลุกขึ้นมากินน้ำกินข้าวบ้าง
ก่อนที่ร่างของแกกลายเป็นผี
แล้วต่อไปใครเขาจะไยดี
มารักผีสิงที่ในร่างคน..
.....อืมม์..มันวันที่สี่แล้วอ่ะนะ..ไม่แตะข้าวและน้ำ
เพื่อนบางคนบอกว่าอาการแย่..ปลอบเขาด้วยคำพูดดีดีมาเยอะแล้ว
พอด่าเขา เราก็โดนด่าอีก เดี๋ยวเพื่อนคิดสั้นทำไง
โทษทีละกันว่ะ...อารมณ์ร้อนไปนิด...แต่อยากให้สำนึกนะ
เป็นห่วงแล้วก็รักนี่นา...
หน้าส่วนตัว
947
