25 กันยายน 2548 10:43 น.
เจลใส
ตั้งคำถามกับตัวเองตลอดมา
ว่าทำไมเจ้าน้ำตาช่างอ่อนไหว
ว่าทำไมมีรักแล้วต้องจริงใจ
ว่าทำไมต้องร้องไห้ในทุกครา
แล้วในสุดท้ายก็ได้คำตอบ
วันที่ใจฉันบอบช้ำอ่อนล้า
เป็นเพราะเราอ่อนแออยู่เรื่อยมา
เป็นเพราะเราไม่กล้าจะเปลี่ยนแปลง
แล้วจึงเริ่มคิดจะเป็นคนใหม่
ฝึกหัดให้หัวใจได้แข็งแกร่ง
เมื่อเราล้มก็จะลุกอย่างมีแรง
แต่ก็แสร้งทำไปได้ไม่นาน
ฉันกลับมานั่งร้องไห้อย่างเก่า
เมื่อรักเราถูกใครเขาหักหาญ
จึงกลับเป็นคนขี้แยแสนซมซาน
สุดชอกช้ำทรมานร้าวรานใจ
25 กันยายน 2548 10:39 น.
เจลใส
พูดกับฉันดีดีบ้างจะได้ไหม
คำขอร้องจากใจของใครคนนี้
คนที่เขารักเธอด้วยชีวี
และภักดีกว่าชีพนี้จะมลาย
ได้โปรดช่วยทำดีกับฉันบ้าง
ก่อนทุกสิ่งทุกอย่างมันจะสาย
ที่ฉันขอก็แค่นี้ไม่มากมาย
เพราะความตายมันรุกใกล้เข้าทุกที
และสองสิ่งสุดท้ายที่อยากจะขอ
อย่าตัดพ้อฉันมากไปกว่านี้
ช่วยไว้ใจฉันด้วยนะคนดี
ถึงยังไงฉันก็มีเธอคนเดียว
ความรัก ศรัทธา เชื่อมั่น และไว้ใจ
ที่เธอให้หายไปไหนในวันนี้
ในแววตาไม่มีแม้แต่ปรานี
ความหวังดีที่เคยมีก็เจือจาง
ความสดใสเคยมอบให้ทางใบหน้า
กลับเย็นชาราวกับว่าเราบาดหมาง
เกิดอะไรขึ้นหรือระหว่างทาง
ความอ้างว้างจึงแทรกกลางระหว่างใจ
25 กันยายน 2548 10:37 น.
เจลใส
นักเอ๋ยนักรบ
ร่างเป็นศพนั่นหรือถึงมีค่า
ชีพยังอยู่คนยังขัดน้อยศรัทธา
คือคนกล้าเมื่อสิ้นใจไร้วิญญาณ
เป็นรั้วหลักเพื่อปักป้องเอกราช
ตายเพื่อชาติมิเสียสัตย์ทหารหาญ
มิเสียดายหากชีพวายเช่นชายชาญ
จารึกนานตรึงตราใจผองไทยเอย.....
21 กันยายน 2548 16:50 น.
เจลใส
แด่...เพื่อนคนหนึ่ง
คอยตักเตือนแกเป็นเพื่อนหรือเป็นพ่อ
จนฉันหงอพ่อจ๋าอย่าด่าหนู (อารมณ์คนกลัวโดนด่า)
บางคราคิดแหม...มันยุ่ง 'ไรกับกู (แอบเซ็งนิดนึง)
แต่ก็รู้ที่เป็นอยู่เธอห่วงใย (แต่ก็ซึ้งน้ำใจ)
คอยจู้จี้ทำไม่ดีก็โดนว่า (อะไรกับฉันนักหนา...)
สุดสรรหาสารพัดมาซัดใส่ (บ่นอีกแล้ว...นะเธอ)
โวยทันทีที่ฉันนี้เอาแต่ใจ (แหม....ก็ต้องมีบ้างล่ะน่า..)
เป็นเพราะวัยใช่ไหมใครตอบที ( อิอิ....สงสัยเข้าสู่วัยทอง)
เธอเป็นเหมือนทุกสิ่งในชีวิต (เธอน่ะเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตฉันนะ)
ไม่เคยคิดมีทั้งเพื่อนมีทั้งพี่ (เธอน่ะห่วงฉันกว่าใครเลย)
เธอหยิบยื่นทั้งความรักความหวังดี (ขอบใจนะ)
มิตรภาพและไมตรีที่ยั่งยื่น (หวังว่าเราจะคบกันไปอีกนาน)
21 กันยายน 2548 16:14 น.
เจลใส
เธอคิดอะไรผิดไปหรือเปล่า
มองดูเงาในน้ำนั้นบ้างไหม
เอาคันฉ่องส่องตนค้นภายใน
ว่าสำคัญแค่ไหนให้ฉันแล
เธอมันก็แค่ผู้ชายไม้ประดับ
ที่สลับไว้ใช้ในวันแย่แย่
คงคิดสินะว่าฉันนั้นแสนแคร์
จะแยแสก็ฝืนเสียเต็มที
สำคัญตัวเองผิดไปหรือเปล่า
ฉันไม่เอาหรอกผู้ชายอย่างนี้
แฟนฉันน่ะเขาออกจะดี๊ ดี
มีหน้าที่ ฐานะการงานมั่นคง
คนอย่างเธอฉันก็จะบอกให้
จะไปไหนก็ไปมีแต่ไล่ส่ง
คิดว่ารักสินะถึงทำเล่นองค์
ตอบให้ปลงและเธอจงเข้าใจ
ไม่ได้เคยรู้สึกว่าพิศวาส
ยังอนาถเธอด้วยซ้ำรู้บ้างไหม
คนอะไร๊........งี่เง่าเอาแต่ใจ
คิดซะใหม่ไม่ได้รักจึงไม่ทน
เธอก็แค่ผู้ชายไม้ประดับ
หมดยุคกับผู้หญิงริมถนน
ให้เหยียบย่ำทำเหมือนไม่ใช่คน
แล้วก็ทนจนกว่าจะชาชิน
ฉันไม่ใช่ดอกไม้ตามข้างทาง
ใจอาจกว้างแต่ทว่าก็ใจหิน
เธอน่ะมีค่าแต่ว่าเท่าเศษดิน
เหมือนของกินกินเข้าไปกลืนไม่ลง........
หน้าส่วนตัว
993
