14 ตุลาคม 2548 08:55 น.
เจลใส
ฉันซุกกายใต้ผ้าห่มกันลมหนาว
คืนฟ้าพราวดาวพร่างกระจ่างใส
นอนคนเดียวเปลี่ยวอุราเหว่ว้าใจ
ขาดอุ่นไอไร้ใครใครให้แอบอิง
คิดมากมายก่ายหน้าผากฝีปากสั่น
นึกถึงวันฉันเธอใกล้ก่อไฟผิง
แต่วันนี้ไม่มีแล้วที่พักพิง
รักจมดิ่งนิ่งสะดุดหยุดกลางคัน
เธอบอกลาคราเหมันต์ เริ่มผันผ่าน
ความร้าวรานจึงสานใยรัดใจฉัน
แม้ฉุดรั้งยั้งยื้อดื้อดึงดัน
ความสัมพันธ์ก็สะบั้นมิหันคืน
ฉันจึงต้องนอนซุกกายใต้ผ้าหนา
คราบน้ำตารินหยดรดเต็มผืน
คนเดินข้างเธอก็ปลดหมดสิทธิ์ยืน
แล้วหยิบยื่นความขื่นช้ำระกำทรวง
11 ตุลาคม 2548 15:56 น.
เจลใส
น้องจากบ้านนานเนาว์เข้าเมืองหลวง
หลงคำลวงควงชายหลากหลายหน้า
หลงสีแสงแหล่งบันเทิงเริงกามา
หลงสวรรค์ชั้นฟ้าลืมนาไพร
มิห่วงใยใครเล่าเขาคิดถึง
มิคำนึงหนึ่งมิตรเคยชิดใกล้
มิยี่หระพ่อแม่แก่เท่าไร
มิสนใจในรักพี่ที่ปักทรวง
ยามมีเจ้าเฝ้าพนอคลอเคลียคู่
เหมือนจันทร์อยู่คู่ดาวด้าวแดนสรวง
ยามขาดเจ้าเหมือนดั่งข้าวขาดจากรวง
ทุกข์ทั้งปวงจึงดิ่งสู่ห้วงหัวใจ
กลับบ้านนาเถิดหนาแก้วตาพี่
ยังภักดีพร้อมจะมีชีวีใหม่
ลืมอดีตขีดเส้นใต้ไว้กรุงไกล
แล้วร่วมสร้างสานใยให้สัมพันธ์
27 กันยายน 2548 16:26 น.
เจลใส
ใยชีวิตน้องอาจต้องขาดยับ
หากพี่รับแล้วทำลายจดหมายนี่
สุดหัวใจสุดที่รักสุดภักดี
จดหมายนี้แทนความในมอบให้มา
เอ่ยมิออกจึงบอกรักด้วยอักษร
ทุกวรรคตอนซ่อนรักปรารถนา
อ่อนเชิงรักศักดิ์ต่ำต้อยน้อยเงินตรา
แต่คุณค่ารักซื่อตรงคงซึ้งพอ
เสี่ยงต่อการถูกทำลายจดหมายแหลก
ส่งมาแลกสิ่งที่หวังดั่งคำขอ
เจียดเมตตาตอบจดหมายดั่งใจรอ
เหมือนการต่อชีวิตใหม่ให้น้องเอย.....
26 กันยายน 2548 15:57 น.
เจลใส
ก่อนเข้ากรุงมุ่งมั่นหมั่นเขียนอ่าน
เพื่อการงานอนาคตวันข้างหน้า
ความภูมิใจเกียรติยศจักได้มา
จึงออกล่าค้นหาความฝันตน
กราบตักแม่แลซบตรงอกพ่อ
น้ำตาคลอห่อไหล่กลางสายฝน
พี่ตอกย้ำให้คำนึงถึงความจน
จงอดทนสนใจในเล่าเรียน
น้องโผกอดออดอ้อนก่อนลาจาก
มือกร้านสากของยายลูบลงเศียร
ตากล่าวพรสอนใจให้พากเพียร
จนจวนเจียนใกล้เวลาจึงลาจร
ก้าวขึ้นรถยังจดจำค่ำวันเก่า
ครอบครัวเรากับเจ้าด่างช่างเห่าหอน
มีนิทานเริงใจก่อนไปนอน
นั่งแต่งกลอนจุดตะเกียงเคล้าเสียงลม
กระท่อมน้อยปลายนาคราหน้าหนาว
แม่หุงข้าวพ่อก่อไฟใจสุขสม
พี่ล้างหน้าตาล้างตัวจากโคลนตม
น้องนั่งก้มทำการบ้านบวกหารคูณ
เมื่อรถถึง บขส.เข้าหมอชิต
ไร้ญาติมิตรเหมือนก้าวใหม่ไปที่ศูนย์
ขาดลุงป้าน้าอามาเกื้อกูน
ไร้กลิ่นคูณเสียงแคนจากแดนไกล
เห็นรถราพาหนะตึกระฟ้า
นึกถึงบ้านเคยเข้าป่าหาหน่อไม้
เห็นคนกรุงนุ่งผ้าเฉิดไฉไล
นึกในใจจะต้องได้จะต้องมี
เฝ้าร่ำเรียนวันเวียนผ่านกาลเวียนผัน
มองพระจันทร์จากชั้นห้าในครานี้
ใกล้จบสิ้นใกล้สำเร็จเสร็จเสียที
จะได้ลี้หลบแสงสีแห่งนีออน
แต่ชีวิตฟ้าลิขิตคิดกลั่นแกล้ง
โจรชั่วแปลงร่างแอบแฝงวันแดดอ่อน
อยู่กลางซอยคอยฉุดคร่ามิอาทร
เป็นศพนอนสอนใจภัยสังคม
เช้าต่อมาจึงขึ้นหน้าข่าวพาดหัว
แจ้งครอบครัวแม่ร้องไห้ยายร้องห่ม
คนที่หวังพังสลายใจระทม
เหยื่ออารมณ์สมสู่ของหมู่มาร.....
25 กันยายน 2548 10:44 น.
เจลใส
เมื่อความรักอยู่บนความไม่เข้าใจ
เลิกกันไหมทนไม่ได้ฉันขอร้อง
เมื่อมีรักเอาไว้เพียงเพื่อครอบครอง
จงตรึกตรองมองซะใหม่ดูให้ดี
เมื่อเรารักด้วยความลำบากจิต
ก็อย่าคิดมาคบกันต่อจากนี้
เมื่อมีรักความเชื่อใจนั้นไม่มี
แล้วจะมีรักนี้เพื่ออะไร
เธอจงกลับไปนึกใหม่ดูให้แน่
ว่าจริงแท้เธอรักฉันสักแค่ไหน
เพราะความรักต้องผูกมัดไว้ด้วยใจ
ใช่รัดไว้ด้วยความไม่ปรานี
เขียนไว้บนกระดาษทิชชู่KFC
...............................ณ KFC สาขาอยุธยาปาร์ค
...............บ่ายกว่าๆ.............24 กันยา48
หน้าส่วนตัว
1225
