29 กรกฎาคม 2549 16:46 น.
เจลใส
ความห่างไกลทำให้เราห่างเหิน
ทางร่วมเดินเกินใจจะใฝ่หา
พบจุดจบลาร้างพร่างน้ำตา
ไร้แม้แต่ราคาน่าจดจำ
ความห่างไกลทำให้เราเหินห่าง
รักจืดจางลางเลือนจนเปื้อนช้ำ
สิ้นแล้วหรือเยื่อใยในน้ำคำ
ฉันเพลี่ยงพล้ำนำรอยร้าวเข้าสู่ใจ
14 พฤษภาคม 2549 21:24 น.
เจลใส
แก่งพี่คอยคอยเฝ้ารอเจ้าหวน
น้องเรรวนรวนเรสิเน่หา
หวังเธอกลับกลับกลายหายลับตา
หวังเจ้ามามานานสะท้านทรวง
แก่งพี่คอยคอยทุกวันหมั่นชวนหมอง
เจ้าลำพองพองขนเมินคนหวง
ลืมหมดสิ้นสิ้นใยใจจันทร์จวง
หาคู่ควงควงใหม่ให้ระกำ
แก่งพี่คอยคอยจนท้อตัดพ้อว่า
น้องลืมลาลาไกลไม่ถลำ
พี่หลงเชื่อเชื่อมิได้ในน้ำคำ
คนแก่งคอยคอยจนช้ำน้ำตานอง
16 เมษายน 2549 12:53 น.
เจลใส
สุริยาลาผ่านจากม่านฟ้า
หมู่เฮามาตั้งวงปลงสังขาร
พร้อมกับแกล้มแหนมเหล้าเหล่าวงศ์วาน
ซุมไทบ้านต่างสรวลเสและเฮฮา
เปิดเพลงฟังยังใช้ทรานซิสเตอร์
ลูกคอเพ้อฮัมเสียงตามประสา
มะเร๊กเป๊กโป๊กเคาะขวดดวดสุรา
สนทนาบอกกล่าวเรื่องราวตน
บ้างลำบากยากแค้นแสนจนยาก
ข้าวยัดปากหามิได้ใครจะสน
ก้อยกะปอมอ่อมเพลี้ยเมียไม่ทน
หนุ่มชุมชนคนเหงาจึงเศร้าใจ
สุริยันผันคล้อยลงลอยเลื่อน
จันทราเยือนเหมือนมิ่งมิตรสนิทใกล้
เริ่มดึกดื่นคืนหนาวอีกยาวไกล
นั่งร้องไห้ใต้ฟ้าเมาคาเคียว
อยากหลบหนีชีวิตหมดสิทธิ์เลือก
ดิ้นกระเสือกรนกระสนหวังคนเหลียว
แต่สุดท้ายกลับเปลี่ยวกายอยู่ดายเดียว
เพราะชาตินี้ได้ผูกเสี่ยวกับความจน
21 มีนาคม 2549 14:00 น.
เจลใส
ฉันเดินทางแรมรอนจนอ่อนล้า
หยาดน้ำตาพร่าพรายช่างคล้ายฝัน
สิ่งโหดร้ายรายล้อมพร้อมประชัน
สะกดกลั้นความหวั่นที่พรั่นพรึง
ล้มต้องลุกคลุกโคลนตะโกนกร้าว
แม้ปวดร้าวหนาวจิตไม่คิดถึง
เพราะมีรักเป็นจุดคอยฉุดดึง
เธอคือหนึ่งห้วงฤทัยที่ใฝ่ปอง
ด้วยหน้าที่มิละเลยคนเคยใกล้
จึงมอบใจให้เข้าเป็นเจ้าของ
ก่อนจากกันวันลามิกล้ามอง
แววตาฟ้องร้องร่ำก่อนย้ำเตือน
จะถือมั่นสัญญาว่าเคียงคู่
ขวัญเรณูหาใครเทียบเปรียบเสมือน
ความสัมพันธ์คงมิร้างหรือลางเลือน
ห่างสามเดือนจะเหมือนห่างเพียงสามวัน...
ไม่อยากจะยอมรับเลยว่า....
เป็นเวลาสามเดือนที่เราจะไม่ได้เจอหน้ากัน
เป็นเวลาสามเดือนที่เราจะได้คุยกันน้อยลง(เพราะค่าโทรศัพย์แพง)
แต่ก็เป็นเวลาสามเดือนที่จะพิสูจน์ว่า"ใจใครจะมั่นคงกว่ากัน"
2 กุมภาพันธ์ 2549 23:30 น.
เจลใส
เมื่อหัวใจไถ่ถามวิ่งตามรัก
จึงรู้จักสิ่งที่ได้ใฝ่ฝันหา
นั่นก็คือความผิดหวังและน้ำตา
เป็นร่องรอยบ่งชี้ว่าเราปราชัย
เมื่อหัวใจไร้แรงจะแข่งขัน
สองมือนั้นก็แสนสั่นด้วยหวั่นไหว
ส่วนสองขาปวดร้าวยามก้าวไป
ทางมิไกลแต่ถอดใจจะก้าวเดิน
เมื่อหัวใจไม่อาจคิดจะต่อสู้
ความหดหู่จู่โจมใส่อย่างไม่เขิน
กายสูญสิ้นอิสรภาพความเพลิดเพลิน
ถูกหมางเมินเกินจะให้ใครเยียวยา
หน้าส่วนตัว
2303
