15 กันยายน 2546 22:39 น.
เจรนัย
ตอนนี้ผมยืนอยู่นอกงานเลี้ยง
งานแสงเสียงตระการตาน่าตื่นเต้น
แต่เพราะใจเลยทำให้ต้องซ่อนเร้น
กลัวคนเห็นจึงนั่งเล่นกับดวงดาว
ไม่รู้จะอยู่ร่วมงานไปทำไม
แม้สนุกแต่หัวใจกับปวดร้าว
เพราะหลายคนต้องมาถามถึงข่าวคราว
ระหว่างเรากับเธอเป็นอย่างไร
ก็ไม่มีอะไรจะพูดอีก
อันความคิดนั้นเปลี่ยนกับแสนง่าย
เดี๋ยวก็รักเดี๋ยวเลิกเรื่องอะไร
มันยึดติดกันไม่ได้แล้วคนเรา
เห็นเธอเดินกับใครในวันนี้
อันชีวีก็มีแต่จะโง่เขลา
หลงรักใครไม่รักรักเธอเขา
หญิงสามเซ้าคนนี้ผมขอลา
วอนดวงดาราเป็นเพื่อนในคืนนี้
แม้ไม่มีใครเคียงข้างเหมือนดั่งว่า
แล้วพรุ่งนี้ไปเริ่มใหม่กับชีวา
วันเวลาช่วยพาสวัสดี
14 กันยายน 2546 19:32 น.
เจรนัย
บังเอิญผมแค่เดินผ่านมา
เห็นรั้วบ้านคุณหักคาเลยซ่อมให้
บังเอญเห็นแมวคุณหิวแทบขาดใจ
เลยซื้อนมกล่องรินให้มันได้กิน
บังเอิญผมเห็นกิ่งไม้ใกล้จะหัก
ผมอาสาไปหักไม่คิดสิน
บังเอิญเห็นผลไม้มันน่ากิน
จึงลองลิ้มซื้อฝากให้กับคุณ
เหตุบังเอิญนะบังเอิญไม่จงใจ
ผมไม่ใช่คนจัญไรทำใครยุ่ง
เหตุบังเอิญเท่านั้นที่บำรุง
เพราะบังเอิญรักคุณน่ะเรื่องจริง