8 พฤศจิกายน 2545 18:56 น.
เจรนัย
นาฬิกาบอกเวลาตีสองกว่า
เลยเวลานัดมาเท่าไหร่นี่
โธ่...ไม่น่ามามีงานก่อนจบปี
เลยไม่มีเครื่องลงที่เมืองไทย
อยู่แสนไกลใจน้องร้องหาพี่
สัญญาที่พี่ให้น้องจำได้
พอมีเที่ยวบินกลับก็รีบไป
ใจนั้นไปถึงก่อนแล้วนะใจ
แล้วก็มาเกิดเหตุไม่คาดฝัน
เครื่องบินนั้นเฉี่ยวเขาเป็นแผลใหญ่
เครื่องตกลงตกลงไม่ห่างไกล
ข่าวออกไปว่าไร้ผู้รอดชีวิต
8 พฤศจิกายน 2545 18:30 น.
เจรนัย
นั่งชิงช้าตากลมชมดอกไม้
ที่แย้มบานอวดกายน่าอิจฉา
ที่ตรงนี้ตัวพี่มีสัญญา
ว่าจะแกว่งชิงช้าให้กับเธอ
สองปีกว่าเวลาไม่ใช่น้อย
ทนรอคอยศึกษาไม่กล้าเผลอ
สาวนักเรียนอังกฤษสิทธิ์อย่างเธอ
ถ้าพี่เผลอชอบเธอได้ไหมกัน
นั่งแกว่งไกว่ชิงช้ามานานแล้ว
เธอไม่มาที่นี่แล้วหรือไงนั้น
เธอคงลืมสัญญาที่รำพัน
โธ่...ชิงช้าสงสารมันอดแกว่งไกว่