31 มกราคม 2546 13:09 น.
เจนนี่
ชายหนุ่มเลิกงานและกลับเข้าบ้านช้า ด้วยความเหน็ดเหนื่อยอ่อนล้า
และพบว่าลูกชายวัย 5 ขวบรอคุณพ่ออยู่ที่หน้าประตู
ลูก "พ่อครับ พ่อผมมีคำถามถามพ่อข้อนึง"
พ่อ "ว่ามาสิลูก,อะไรเหรอ"
ลูก "พ่อทำงานได้เงินชั่วโมงละเท่าไหร่"
พ่อ "ไม่ใช่โกงการอะไรของลูกนี่, ทำไมถามอย่างนี้ล่ะ" พ่อตอบด้วยความโมโห
ลูก "ผมอยากรู้จริง ๆ โปรดบอกผมเถอะ พ่อทำงานได้เงินชั่วโมงละเท่าไหร่"
ลูกพูดร้องขอ
พ่อ "ถ้าจำเป็นจะต้องรู้ละก็ พ่อได้ชั่วโมงละ 20 เหรียญ"
ลูก "โอ.." ลูกอุทาน แล้วคอตก พูดกับพ่ออีกครั้ง
ลูก "พ่อครับ ผมอยากขอยืมเงิน 10เหรียญ"
พ่อกล่าวด้วยอารมณ์
พ่อ "นี่เป็นเหตุผลที่แกถาม เพื่อจะขอเงิน แล้วไปซื้อของเล่นโง่ ๆ
หรืออะไรที่ไม่เข้าท่าหรอกเหรอ รีบขึ้นไปนอนเลยนะแล้วลองคิดดูว่าแกน่ะ
เห็นแก่ตัวมาก ชั้นทำงานหนักหลาย ๆ ชั่วโมงทุกวัน และไม่มีเวลาสำหรับเรื่อง
เด็กๆ ไร้สาระอย่างนี้หรอก"
เด็กน้อยเงียบลง เดินไปที่ห้องแล้วปิดประตู ชายหนุ่มนั่งลงและยังโกรธอยู่
กับคำถามของลูกชาย เค้ากล้าที่จะถามคำถามนั้น เพื่อจะขอเงินได้อย่างไร
หลังจากนั้นเกือบชั่วโมงอารมณ์ชายหนุ่มก็เริ่มสงบลง และเริ่มคิดถึงสิ่งที่ทำ
ลงไปกับลูกชายตัวน้อย บางทีเขาอาจจำเป็นต้องใช้เงิน 10 เหรียญนั้นจริง ๆ
และลูกก็ไม่ได้ขอเงินเขาบ่อยนัก ชายหนุ่มจึงเดินขึ้นไปบนห้องแล้วเปิดประตู
พ่อ "หลับหรือยังลูก"
ลูก "ยังครับ"
พ่อ "พ่อมาคิดดู เมื่อกี้พ่ออาจทำรุนแรงกับลูกเกินไป
นานแล้วนะที่พ่อไม่ได้คลุกคลีกับลูก , เอ้า นี่เงิน 10 เหรียญที่ลูกขอ"
เด็กน้อยลุกขึ้นนั่ง
ลูก "ขอบคุณครับพ่อ"
ว่าแล้วก็ล้วงลงไปใต้หมอนหยิบเงินจำนวนหนึ่งออกมา แล้วนับช้า ๆ
ชายหนุ่มเห็นดังนั้นก็โกรธขึ้นอีกครั้ง
พ่อ "ก็มีเงินแล้วนี่ แล้วมาขออีกทำไม"
ลูก "เพราะผมมีไม่พอครับ แต่ตอนนี้ผมมีครบแล้ว
พ่อครับ ตอนนี้ผมมีเงินครบ 20 เหรียญแล้ว
ผมขอซื้อเวลาพ่อชั่วโมงนึง
....พรุ่งนี้พ่อกลับบ้านเร็ว ๆ นะครับ ผมอยากกินข้าวเย็นกับพ่อ ..."
--------------------------------------------------------------------------------
31 มกราคม 2546 11:32 น.
เจนนี่
ดินสอ...มักเขียนเล่าเรื่องราวทุกอย่างให้ยางลบรับรู้
ดินสอ...มักเขียนเล่าเรื่องราวของเพื่อนใหม่ ...ไม้บรรทัดให้ยางลบฟัง
ดินสอ...มักเขียนเล่าเรื่องราวความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อไม้บรรทัดให้ยางลบรู้
ยางลบ...มักลบเรื่องราวทุกอย่างที่ดินสอเขียน
ยางลบ...มักลบเรื่องราวของไม้บรรทัด
ยางลบ...มักลบความรู้สึกของดินสอที่มีต่อไม้บรรทัด
ไม้บรรทัด...มักขีดเส้นเรื่องราวทุกอย่าง
ไม้บรรทัด...มักขีดเสันเรื่องราวของดินสอที่ไม่เคยมียางลบ
ไม้บรรทัด...มักขีดเส้นเรื่องราวความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อดินสอ
ดินสอ-ยางลบ-ไม้บรรทัด...ลืม
ดินสอ...ลืมเล่าความรู้สึกของตัวเองให้ไม้บรรทัดฟัง
ไม้บรรทัด...ลืมขีดเส้นความรู้สึกขอตัวเองให้ดินสอได้รับรู้
ยางลบ...ลืม...ลืมที่จะลบความรู้สึกที่มีต่อดินสอ
...ยางลบ ไม่อยากลบความรู้สึกดีๆที่มีต่อดินสอ
ถึงแม้ว่า...ดินสอจะเขียนเรื่องราวทำร้ายความรู้สึกของยางลบ
ยางลบ..บอก ถ้าดินสอยังไม่ใช้วิธีระบายเรื่องราวทุกอย่างให้...ดำ
ยางลบก็ยังมีสิทธิ์ที่จะรักดินสออยู่...ใช่ไหม
31 มกราคม 2546 11:26 น.
เจนนี่
เงิน 10 บาท กับ หญิงชรา
คำว่า ทาน แปลว่า การให้ หลายคนคงเคยทำบุญมาแล้ว ส่วนใหญ่ขึ้นอยู่กับศรัทธาและเมตตาจากใจจริง ถึงแม้ว่าความตระหนี่จะสกัดกั้นการให้ทานได้ แต่ถ้ามีจิตเมตตาแท้จริงสิ่งใดก็มิอาจต้านทานได้
ดังเรื่องของ นภดล ที่จะกล่าวต่อไปนี้
วันนีง นภดลเห็นหญิงชราหลังค่อม สติมิสู้ดี ปกติแกจะเดินวนเวียนอยู่แถวนั้นและมาหยุดที่บ้านของนภดล และหยิบไม้กวาดมากวาดเศษขยะให้พ้นจากหน้าบ้าน แม้จะกวาดได้ไม่ดีนัก แต่ก็ทำให้นภดลเกิดความสงสารจึงให้เงินแก 10 บาท
หญิงชราก็มากวาดขยะทุกวัน นภดลก็ให้ทานแกวันละ 10 บาททุกวัน
1 สัปดาห์ต่อมา นภดลเริ่มอึดอัดและคิดว่า เราทำทานวันละ 10 บาท เดือนนึงก็ 300 บาท รายได้ของเราก็ไม่มากนัก เราควรเก็บไว้ใช้เองดีกว่า
นภดลตัดสินใจไม่ให้เงินหญิงชราอีกต่อไป ดังนั้นเมื่อถึงเวลาที่แกมารอรับก็ต้องพบกับความผิดหวัง เพราะนภดลหลบอยู่ในบ้าน แต่แกก็ยังเดินวนเวียนไปมา และมองหานภดลผู้ซึ่งคอยให้ทานแกวันละ 10 บาท
น่าคิดว่าหญิงชราหลังค่อมสติไม่ดี และมักพูดเลอะเลือนอยู่คนเดียว แต่กลับจำผู้ให้ทานได้อย่างแม่นยำ อาจเป็นเพราะ การให้ทานสามารถสร้างความประทับใจให้กับทุกคนได้แม้กระทั่งคนเสียสติ เพราะแม้แต่สัตว์เช่น สุนัข ยังสามารถจดจำผู้ที่เคยให้อาหารแก่มันเพียงครั้งเดียวได้
หญิงชรานั้นย่อมไม่เข้าใจว่า เหตุใดนภดลจึงไม่ยอมออกมาให้ทานแกเช่นเคย ดังนั้นแกจึงคอยต่อไปอย่างไม่ย่อท้อ ทางด้านนภดลเองคิดว่าถ้าทำเฉยแกก็คงจะไปเอง แต่ผ่านไปชั่วโมงเศษ แกก็ยังคอย
น่าคิดว่า ความอดทนของคนเสียสตินั้นมีมากกว่าคนปรกติ ฝ่ายหนึ่งรอคอยการให้ทาน 10 บาท อีกฝ่ายไม่ยอมให้ ก็ให้เกิดสภาพการณ์ประหลาดขึ้น ซึ่งเนื่องมาจากเงิน 10 บาท
เหตุเพราะนภดลตระหนี่ขึ้นในใจ จึงให้ทาน 10 บาท หรือ 1 บาทไม่ได้
เวลาผ่านไป นภดลเป็นฝ่ายกระสับกระส่ายเอง เมื่อเห็นแววตาแห่งความมุ่งหวังของหญิงชรา ทำให้เกิดความรู้สึกผิดในใจ และทบทวนการกระทำของตนใหม่
เรามีสิทธิ์ที่จะไม่ให้เงินแก แต่ทำให้คนสติไม่ดีผิดหวัง ถ้าคนสติดี คงไม่มารอรับเงินแค่ 10 บาทจากเราเป็นชั่วโมง เงิน 10 บาทที่ไม่เคยได้รับจากคนอื่นอาจมีค่ามากสำหรับแก บางทีแกอาจรอเงินไปซื้ออาหาร ป่านนี้แกคงหิวแย่ การไม่ให้แก่ผู้ที่สมควรให้ถือว่าเป็นบาปอย่างนึง มิน่าเราถึงร้อนใจเหลือเกิน
เมื่อมีจิตเมตตา เงิน 10 บาทหรือ 300 บาท ก็สามารถให้ทานได้โดยง่าย
นภดลเดินออกมาอย่างปลอดโปร่ง หญิงชรารี่เข้าหาอย่างดีใจ นภดลยื่นเงิน 10 บาทให้ แกจ้องเหรียญ 10 อย่างดีใจ แม้มันจะเล็กน้อยและไม่มีชีวิต แต่ก็เป็นที่ต้องการของคนเสียสติและปรกติ ฉุดกระชากความตระหนี่และเมตตาให้เกิดขึ้นในใจมนุษย์ได้ ความรู้สึกของนภดลที่มีต่อเงิน 10 บาทในขณะนี้ผิดไปจากเมื่อ 1 ชั่วโมงที่แล้ว
เงิน 10 บาท ให้ออกไปแล้ว ความตระหนี่ถูกแทงสลาย พริบตานั้นนภดลอาศัยเงิน 10 บาท ก็สามารถทะยานเข้าสู่หัวใจของการให้ทานได้โดยทันที เพราะการให้ประกอบด้วยความเมตตาในขณะนั้น
เมื่อความตระหนี่เกิดขึ้นย่อมเป็นทุกข์เพราะความหวงแหน แต่เมื่อเมตตาอุบัติ ก็ทำลายตระหนี่ลงได้ การให้กลับเป็นสุข
30 มกราคม 2546 20:00 น.
เจนนี่
กาแฟใส่เกลือ..... เขาเจอเธอในงานเลี้ยงแห่งนึง เธอดูโดดเด่นมาก และมีคนมากมายรุมล้อมเธอ ในขณะที่เขาดูเป็นผู้ชายธรรมดาคนนึง ไม่มีใครใส่ใจเขาเลย และหลังงานเลี้ยงเลิก เขาได้มีโอกาสชวนเธอไปทานกาแฟต่อ เธอประหลาดใจมาก แต่ท่าทีที่สุภาพของเขา ทำให้เธอตอบตกลง พวกเขานั่งในร้านกาแฟดีๆแห่งนึง เขาดูประหม่าจนพูดอะไรไม่ออก เธอรู้สึกอึดอัดมาก จนคิดในใจว่า ได้โปรดให้ฉันกลับบ้านเหอะ แต่ทันใดนั้น..... เขาถามบ๋อยว่า ขอเกลือป่นได้ไหม อยากเอามาใส่ในกาแฟ ทุกคนในร้านหันมาจ้องเขาด้วยความประหลาดใจ เขาอายจนต้องก้มหน้า แต่ก็ยังเติมเกลือลงในกาแฟ และก็ดื่มมันเสียด้วย ทำให้เธอต้องถามเขาอย่างอดไม่ได้ว่า ทำไมชอบกาแฟรสชาติแบบนี้ เขาตอบว่า เมื่อเขายังเด็ก บ้านเกิดเขาอยู่ริมทะเล เขาเป็นลูกน้ำเค็ม เล่นกับทะเลทุกวัน เคยชินกับรสเค็มของเกลือ เหมือนกับรสชาติของกาแฟเค็ม เพราะฉะนั้นเมื่อทุกครั้งที่เขาได้ลิ้มรสกาแฟเค็มๆ เขาก็จะคิดถึงวัยเด็ก คิดถึงบ้านเกิด เขาคิดถึงพ่อแม่ทียังอยู่ที่นั่น เขาเล่าไปก็น้ำตาไหลอาบแก้ม เธอรู้สึกสงสารเขาจับใจ นั่นเป็นความในใจลึกๆของเขา ผู้ชายคนไหนที่กล้าบอกว่าเขาคิดถึงบ้าน แสดงว่าเขาต้องรักครอบครัวอย่างมาก และมีความรับผิดชอบต่อครอบครัว ดังนั้นเธอก็เริ่มประทับใจในตัวเขา เริ่มชวนเขาคุย เล่าถึงบ้านเกิดของเธอบ้าง ชีวิตในวัยเด็ก ครอบครัวของเธอ เธอกับเขาคุยกันถูกคอมากขึ้นเรื่อยๆ และจากการเริ่มต้นที่ดี ทำให้เขากับเธอคืบหน้าความสัมพันธ์ต่อไป จนที่สุด เธอก็ค้นพบว่า เขาคือผู้ชายแบบที่เธอต้องการอย่างแท้จริง เขาใจกว้าง อ่อนโยน อบอุ่น และดูแลเป็นอย่างดี เขาเป็นผู้ชายที่สมบูรณ์แบบ แต่เธอเกือบจะมองข้ามเขาไป! ต้องขอบคุณกาแฟแก้วนั้น และชีวิตรักที่สวยงามเช่นนี้ ก็เหมือนดังเรื่องทั่วไป เมื่อเธอตกลงใจแต่งงานกับเขา และก็มีความสุขมาโดยตลอด.... โดยทุกๆครั้งที่เธอชงกาแฟให้กับเขา เธอต้องใส่เกลือลงไปในกาแฟให้ทุกครั้งไป เธอรู้ว่านี่เป็นกาแฟที่เขาชอบมากที่สุด หลังจากนั้นอีกสี่สิบปี เขาก็จากเธอไป ทิ้งจดหมายไว้ให้เธอฉบับนึง ข้างในมีใจความว่า ที่รัก อภัยให้ผมด้วย ที่ต้องโกหกคุณชั่วชีวิต มีเรื่องเดียวเท่านั้นที่ผมโกหกคุณ เรื่องกาแฟเค็มนั่น จำวันแรกที่เรามีนัดกันได้ไหม ผมประหม่ามากในตอนนั้น จริงๆแล้วผมต้องการน้ำตาล แต่ผมพูดผิดเป็นขอเกลือ ซึ่งมันยากที่จะกลับคำในตอนนั้น ผมจึงต้องปล่อยมันไป ซึ่งผมไม่คิดว่า นั่นจะทำให้เราได้เริ่มต้นการพูดคุยกัน ผมพยายามที่จะสารภาพกับคุณหลายต่อหลายครั้ง แต่ผมก็ไม่กล้าที่จะสารภาพออกไป ทำให้ผมสัญญากับตัวเองว่า จะไม่โกหกอะไรคุณอีกแม้แต่ครั้งเดียว ตอนนี้ผมจากไปแล้ว ผมไม่ต้องหวาดกลัวอะไรอีก ดังนั้นจึงเล่าความจริงในจดหมายฉบับนี้ แท้จริงแล้วผมไม่ได้ชอบทานกาแฟรสเค็มเลยแม้แต่น้อย มันรสชาติค่อนข้างแย่ทีเดียว แต่ว่าผมทานมันตลอดทั้งชีวิตตั้งแต่ได้รู้จักคุณ ผมไม่เคยนึกเสียใจในสิ่งที่ทำเพื่อคุณเลย การได้พบคุณเป็นความสุขอันยิ่งใหญ่ที่สุดตลอดชีวิตของผม ถ้าผมได้มีโอกาสมีชีวิตอีกครั้ง ผมก็ยังอยากจะได้พบคุณ และมีคุณเป็นภรรยาผมอีกครั้งเช่นกัน แม้ว่าผมจะต้องดื่มกาแฟรสเค็มอีกตลอดชีวิตก็ตาม! น้ำตาของเธอหยดใส่กระดาษจดหมายจนเปียกชุ่ม และหลังจากนั้น หากมีใครถามเธอ กาแฟรสเติมเกลือรสชาติเป็นเช่นไร เธอก็จะตอบเสมอว่า " มันหวาน "
หน้าส่วนตัว
2533
