...นิราศชมภู...ตอนระหว่างทาง

เจน_จัดให้

นิราศร้างห่างรักพักหัวใจ
เมื่อที่คิดที่ฝันช่างเกินใฝ่
จึงลาไกลไปภูดูสักที...

ใครต่อใครบอกเล่ามาเข้าหู
ที่บนภูอยู่อย่างไรไร้แสงสี
ทางกันดารอาหารกินแทบไม่มี
ลองทบทวนอีกทีก่อนจะไป

ด้วยหัวใจไร้แล้งอันแห้งผาก
แม้ตรากตรำลำบากสักแค่ไหน
คงไม่เหนื่อยกว่าวันนี้ที่ข้างใน
กับบางใครที่หัวใจแสนเย็นชา

พอได้ฤกษ์เบิกป่าลาเมืองกรุง
เมื่อแสงรุ่งเลื่อมระยับลับขอบฟ้า
จุดมุ่งหมายปลายทางที่นำพา
คือดอยสูงเทียมนภา...ท้าสอยดาว

ระหว่างทางวางเปล่าไม่เศร้าสร้อย
เพราะหัวใจดวงน้อยจะคอยก้าว
หวังอ้อมกอดพงไพรใช้แทนกาว
ผสานร้าวรอยรักที่หนักทรวง

ระยะทางรถวิ่งยิ่งห่างไกล.
ทุกความเจ็บได้ปล่อยไว้ตามทางหลวง
ทุกถ้อยคำสัญญาใดใครเคยลวง
ปลดทั้งปวงบ่วงรักเคยภักดี...

เมื่อมาถึงต้นทางวางข้าวของ
แล้วจับจองลูกหาบให้ทราบสี
แบ่งเป็นกลุ่มเป็นกองหลายนาที
จนเข้าที่จึงแยกย้ายเป็นรายคน

แอบมาวอร์มร่างกายคลายตื่นเต้น
เห็นยอดภูสูงเด่นก็สุขล้น
คงคุ้มค่าสมราคาที่มายล
มีทิวสนสวยสง่ายืนท้าทาย

ทั้งเดินเดินเหินคลานผ่านป่าชื้น
ทางก็ลื่นยืนยั้งจึงรั้งท้าย
ได้จับกบจับเขียดเบียดสบาย
ทั้งล้มล้ำคว่ำหงายเยื่อนย้ายตัว

ขณะนั้นมีหนึ่งชายสะพายเป้
คอยพยุงเมื่อยามเซเป๋ไปทั่ว
ให้ได้ยิ้มอิ่มใจไม่คิดกลัว
แม้ฟ้าหลัวมัวเทาไม่เหงาเลย

....ยังไม่ถึงภูเลย แต่หัวใจเฉยเมยไม่ได้แล้ว...
จะเป็นอย่างไรต่อไป....