...ลมทะเล...

เจน_จัดให้

ลมทะเล  เห่ไกว  ใจดวงน้อย
เหมือนจะคอย  ปลอบขวัญ  คราหวั่นไหว
ทั้งเกลียวคลื่น  ซัดซาด  กวาดทุกข์ไป
เหล่าเม็ดทราย  คอยซึมซับ  รับน้ำตา
 
.............................
 
ความรู้สึก  ลึกล่วง  สู่ห้วงเหงา
หวังทะเล  ช่วยบรรเทา  ความเหว่ว้า
จึงหอบใจ  มานั่งพัก  สักเวลา
ด้วยอ่อนล้า  กว่าจะฝืน  ยืนต่อไป
 
.............................
 
ปล่อยความคิด  เงียบเงียบ  เลียบชายน้ำ
จนใกล้ค่ำ  ย่ำเย็น  เห็นดาวใส
สุกสกาว  ราวแก้ว  ที่แววไว
แต่หัวใจ ฉันหมองหม่น จนมืดมัว
 
.............................
 
ปล่อยเรื่องราว เลื่อนไหล ไม่หวนกลับ
แล้วเปลี่ยนปรับ  ความคิด พินิจทั่ว
สิ่งไหนกัน พันหัวใจ ให้หวาดกลัว
คอยเร่งรัว จนสับสน วนวุ่นวาย
 
............................
 
เพียงเพราะใจ ฝากไว้ ให้บางคน
เค้าจากไป  ใจต้องทน เมื่อห่างหาย
เหมือนผูกรัก  กับข้อเท้า  เขาก้าวกราย
ใจก็เจ็บ  แทบสลาย  ตายทั้งเป็น
 
............................
 
จึงปลดปล่อย เงื่อนนี้ ที่ผูกไว้
กับข้อเท้า  ของบางใคร ไร้ซ่อนเร้น
ทุกสิ่งอย่าง  วางจัด อย่างชัดเจน
คงต้องเป็น  ตามกฏ  ลดอัตตา
 
............................
 
...เมื่อจะไป  ก็ต้องไป  ไม่อาจยื้อ
ในสองมือ  ไม่อาจถือ  ฟ้าทั้งฟ้า
เมื่อมีพบ  ก็มีพราก  และจากลา
ธรรมดา  ธรรมดา  ในสามัญ...
 
.............................
 
เพื่อนมันว่า...เวลารักใคร อย่าเอาหัวใจไปผูกกับข้อเท้าเค้าไว้ เพราะเมื่อเค้าก้าวเดินจากไปเราย่อมเจ็บได้เสมอๆ...