29 ตุลาคม 2549 08:52 น.
เจน_จัดให้
ในวันที่อากาศแสนสดใส
เหมือนกับใจข้างในของฉันนี้
ได้แอบคิดถึงเธอ...คนดี
ไม่รู้ว่าเธอจะมีฉันบ้างไหมสักนาทีในหัวใจ
..........
ได้ฟังเพลง....ซึ้ง ซึ้ง
ยิ่งทำให้คิดถึงคำออดอ้อนที่ทำให้หวั่นไหว
อยากรู้จังตอนนี้เธอกำลังทำอะไร
แล้วได้ฝันถึงฉันบ้างไหมในวันวาน
...........
......เพลงมันซึ้งอ่ะ ไม่รู้มีใครจำได้เป่า หุหุ........
28 ตุลาคม 2549 20:48 น.
เจน_จัดให้
คนดีที่โลกรอ....หมอโฮจุน
ผู้เกื้อหนุนชาวบ้านมานานหนักหนา
ยอมละสุขเพื่อรักษา..และเยียวยา
ผู้ยากไร้ด้วยเมตตาน่าชื่นชม
..........
แม้ชีวิตต้องประสบพบเรื่องร้าย
ไม่หวั่นไหวยังคงเป็นหมอด้วยใจไม่ขื่นขม
ขอเพียงคนไข้ไร้ความทุกข์ระทม
ช่างเหมาะสมเป็นปฐมแพทย์...แห่งโลกา
..........
จะขอนำเรื่องราวชีวิตหมอ
มาสานต่อชีวิตจริงให้มีคุณค่า
จะเอื้อเฟื้อต่อเพื่อนมนุษย์ในทุกครา
ทั้งชีวาขอปรารถนาตั้งหน้าทำความดี...
........แด่หมอโฮจุนคนดี๊ดี........หุหุ
28 ตุลาคม 2549 13:11 น.
เจน_จัดให้
แดดยามเช้ายามแรกเข้าฤดูหนาว
อบอุ่นราวกอดคนรักเป็นหนักหนา
สายลมอ่อนอ้อนพริ้วละลิ่วมา
โชยกลิ่นพฤกษาป่านานาพันธุ์
.........
ขอเหยียบย่ำดินดำด้วยเท้าเปล่า
แล้วเดินก้าวสู่อ้อมอกของไพรสันต์
เสียงนกร้องก้องรับสลับกัน
เหมือนเสียงนั้นกล่าวต้อนรับด้วยความยินดี
..........
ธรรมชาติให้โอกาสเรา...เสมอ
แต่เรากลับพลั้งเผลอทำลายเช่นทุกวันนี้
ไม่เคยสนใจในความเสื่อมโทรมที่มี
ไม่ใยดีทรัพยากรล้ำค่าน่าเศร้าใจ
.........
จะได้ชื่นชมลมหนาวอีก...สักกี่ครั้ง
จะได้ฟังเสียงนกร้องอีกนานไหม
จะได้ชื่นชมธรรมชาติงาม...อีกนานสักปานใด
ในเมื่อใจคนไม่คิดค้นจะดูแล...อย่างแท้จริง
28 ตุลาคม 2549 09:11 น.
เจน_จัดให้
ยู้ฮู ยู้ฮู..... พี่อยู่ไหน
ไปแอบทำไมออกมาเดี๋ยวนี้
มาให้น้องแกล้งซะดีดี
ดูซิ ดูซี่ ทำเป็นเมิน
.............
พี่จ๋า.....พี่ที่น่ารัก
นี่แค่ทักแต่ทำไมต้องทำเขิน
อ้าวนั่น...ว่าแล้วก็ลุกเดิน
สงสัยน้องจะกวนเกินเลยรำคาญ
.............
พี่จ๋า..พี่....เราก็มีอยู่แค่นี้
ก็แค่อยากมีวันเวลาที่สนุกสนาน
อยากมีพี่ให้กวนใจไปนานนาน
โปรดสงสาร...น้องสาวตัวน้อยตาดำดำ
..............
ที่กวนใจใช่ว่าแกล้งเสแสร้งเล่น
ที่ทำไปนั้นเป็น...เพราะคิดถึง
ที่ทำไปใช่อยากจะดื้อดึง
เพราะรักจึงกล้ากวนควรเข้าใจ.....
.............อิอิ กวนวันละนิดจิตแจ่มใสน๊ะ อย่าถือสานะจ๊ะ...............
27 ตุลาคม 2549 08:55 น.
เจน_จัดให้
ด้วยห่างไกลทำให้ใจเราเหินห่าง
ด้วยห่างไกลจึงอ้างว้างอยู่เสมอ
ด้วยห่างไกลจึงไม่อาจได้พบเจอ
ด้วยห่างไกลจึงพร่ำเพ้อเพียงลำพัง
........
ด้วยความเหงาความเป็นเราเริ่มลดน้อย
ด้วยใจต้องเฝ้าคอยอย่างไร้หวัง
ด้วยใจหมดเรี่ยวแรงและกำลัง
ด้วยไม่อาจฝากฝังรักปักใจเธอ
.........
ด้วยไม่เคยรับรู้เรื่องราวความเป็นไป
จึงไม่เคยเข้าใจรักที่เธอเสนอ
ด้วยไม่เคยได้สัมผัสรักแท้จากใจเธอ
ว่ามากมายล้นเอ่อสักเพียงใด
.........
****ด้วยหลายเหตุปัจจัยทำให้เราไม่เข้าใจกัน ****
Calendar
Lovers
5 คน เลิฟเจน_จัดให้
หน้าส่วนตัว
953
