1 พฤศจิกายน 2556 22:33 น.
เจน_จัดให้
พริบ พริบ ระยิบไหว
อยู่ ไกล ไกล ที่ตรงนั้น
เรียงประดับ กับดวงจันทร์
เคียงข้างกัน ทุกราตรี
ยามแรม ช่างแจ่มจ้า
แต่งแต้มฟ้า เป็นราศี
รูปร่าง ต่างต่างมี
ลองมองซิ ช่างน่าดู
นั่นดาวนายพรานไง
เข็มขัดใหญ่ใส่สวยหรู
หมาน้อยคอยเคียงคู่
หมาใหญ่อยู่ใกล้ใกล้กัน
ฟ้ามืดจึงเห็นดาว
ที่สกาวอยู่ตรงนั้น
อุปสรรคมีขวางกั้น
ความใฝ่ฝันจึงเปล่งประกาย...
... แม้อยู่คนละหนแห่ง แต่แสงแห่งดาวก็ทำให้เรามองสิ่งเดียวกัน ...
25 มีนาคม 2556 19:50 น.
เจน_จัดให้
เมื่อคิมหันต์ ผันผ่านมา เวลานี้
ความชุ่มชื้น ที่เคยมี ก็เหือดหาย
แม้ลมพัด มาเบาเบา เข้าข้างกาย
ก็ไม่คลาย ความรุ่มร้อน ผ่อนให้เย็น
ลองมองไป บนถนน คนเคยผ่าน
ไม่ช้านาน ก็ปรากฏ สิ่งเคยเห็น
เหมือนสายน้ำ ทาบบนทาง อย่างเคยเป็น
ช่างซ่อนเร้น ลวงดวงตา น่าตื่นใจ
แสงสะท้อน ย้อนขยับ พยับแดด
เป็นแสงแสด ที่แผดกล้า ยามฟ้าใส
อันความงาม ตามที่เห็น ใช่เป็นไป
สายน้ำใหญ่ ไม่เคยมี ที่ตรงนั้น
เปรียบตัวตน ของคนเรา ก็เท่านี้
เพียงธาตุสี่ มาผสม บ่มสร้างสรรค์
ก่อเป็นกาย ได้ตั้งอยู่ ผ่านวารวัน
แล้วแปรผัน พลันสลาย ดั่งสายลม
ทั้งสุขทุกข์ ที่รุกโรม โหมชีวิต
คือความคิด เพียงเท่านั้น พาขื่นขม
เมื่อผ่านมา แค่ผ่านไป ในอารมณ์
อย่าตรอมตรม จมจับเจ่า ให้เศร้าเลย
ปล.ดีจ้าทุกท่าน ไม่ได้เข้าบ้านกลอนมานานมากกก หวังว่าพี่ๆ น้องๆ ทุกท่านจะสบายดีนะคะ วันนี้ตั้งใจกลับมาสานต่อให้ครบ 200 บทอ่าจ้า มันไม่ง่ายเลยจริงๆ แต่จะพยายามทำตามความตั้งใจนี้ให้สำเร็จ หุหุ ฝากด้วยนะคะ
18 พฤศจิกายน 2552 22:59 น.
เจน_จัดให้
ในรอยจำย้ำเตือนไม่เลือนลบ
ภาพยามพบสบตาเมื่อคราใกล้
ยังติดตามยามเหงายามเศร้าใจ
รักห่างไกลเกินกล้าคว้ามาครอง
จะกี่หนาวกี่คราวร้อนยังนอนเพ้อ
ยังมีเธอในฝันคล้ายจับต้อง...
เหมือนรอยอุ่นคุ้นเคยเกยประคอง
แขนเคยคล้องรองรับประทับกาย
มือเคยกุมอุ้มออมถนอมรัก
ใจเคยภักดิ์จากนี้กลับหนีหาย
เหลือเพียงความเปล่าเปลี่ยวและเดียวดาย
เมื่อทุกสิ่งกลับกลายคล้ายหมอกควัน
มิเคยมีเคยเป็นเช่นเก่าก่อน
ไร้รสคำคอยป้อนอ้อนอิ่มฝัน
มีเพียงเสียงสะอื้นในคืนวัน
เป็นเพื่อนกันปันเศร้าอย่างเข้าใจ.
.................................................
ปล. อืม..เรื่องราวของบางใครก็เป็น
แรงบันดาลใจได้เหมือนกัน
ขอบคุณพี่ชายอีกแล้ววว.หุหุ
ทำไงจะเศร้าได้แบบพี่มั่งเนี่ย...
ก็ดีใจหากจะได้รับฟังความทุกข์ที่มีบ้าง
แบ่งมาบ้างก็ได้อย่าหวงนักเลย
เดี๋ยวจาแก่เร็วเน้อออ...นี่
ก็นำกันเกินไปแล้วน๊ะ 555+
13 กรกฎาคม 2556 21:54 น.
เจน_จัดให้
นิราศร้างห่างรักพักหัวใจ
เมื่อที่คิดที่ฝันช่างเกินใฝ่
จึงลาไกลไปภูดูสักที...
ใครต่อใครบอกเล่ามาเข้าหู
ที่บนภูอยู่อย่างไรไร้แสงสี
ทางกันดารอาหารกินแทบไม่มี
ลองทบทวนอีกทีก่อนจะไป
ด้วยหัวใจไร้แล้งอันแห้งผาก
แม้ตรากตรำลำบากสักแค่ไหน
คงไม่เหนื่อยกว่าวันนี้ที่ข้างใน
กับบางใครที่หัวใจแสนเย็นชา
พอได้ฤกษ์เบิกป่าลาเมืองกรุง
เมื่อแสงรุ่งเลื่อมระยับลับขอบฟ้า
จุดมุ่งหมายปลายทางที่นำพา
คือดอยสูงเทียมนภา...ท้าสอยดาว
ระหว่างทางวางเปล่าไม่เศร้าสร้อย
เพราะหัวใจดวงน้อยจะคอยก้าว
หวังอ้อมกอดพงไพรใช้แทนกาว
ผสานร้าวรอยรักที่หนักทรวง
ระยะทางรถวิ่งยิ่งห่างไกล.
ทุกความเจ็บได้ปล่อยไว้ตามทางหลวง
ทุกถ้อยคำสัญญาใดใครเคยลวง
ปลดทั้งปวงบ่วงรักเคยภักดี...
เมื่อมาถึงต้นทางวางข้าวของ
แล้วจับจองลูกหาบให้ทราบสี
แบ่งเป็นกลุ่มเป็นกองหลายนาที
จนเข้าที่จึงแยกย้ายเป็นรายคน
แอบมาวอร์มร่างกายคลายตื่นเต้น
เห็นยอดภูสูงเด่นก็สุขล้น
คงคุ้มค่าสมราคาที่มายล
มีทิวสนสวยสง่ายืนท้าทาย
ทั้งเดินเดินเหินคลานผ่านป่าชื้น
ทางก็ลื่นยืนยั้งจึงรั้งท้าย
ได้จับกบจับเขียดเบียดสบาย
ทั้งล้มล้ำคว่ำหงายเยื่อนย้ายตัว
ขณะนั้นมีหนึ่งชายสะพายเป้
คอยพยุงเมื่อยามเซเป๋ไปทั่ว
ให้ได้ยิ้มอิ่มใจไม่คิดกลัว
แม้ฟ้าหลัวมัวเทาไม่เหงาเลย
....ยังไม่ถึงภูเลย แต่หัวใจเฉยเมยไม่ได้แล้ว...
จะเป็นอย่างไรต่อไป....
4 สิงหาคม 2552 13:01 น.
เจน_จัดให้
เหมือนม่านฝนโปรยปรายระบายกั้น
ดั่งดวงจันทร์ในหมู่เมฆเล่นซ่อนหา
แม้ใกล้กัน--แค่นี้ที่ปลายตา
เหมือนหัวใจยังค้นหา...ว่าผู้ใด
ใครคนหนึ่งซึ่งแบ่งปันฝันแสนสวย
แม้ยามเจ็บยามป่วยช่วยสร่างไข้
ใครคนหนึ่งซึ่งคอยรักคอยห่วงใย
แม้ห่างไกลยังพาใจไปดูแล...
จากเนินนานผ่านมากว่าได้คิด
มีแต่เธอ...ฟ้าลิขิตไม่ผิดแน่
ในทุกเมื่อยามใดใจอ่อนแอ
แม้พ่ายแพ้...มีแต่เธอ...เสมอมา
เป็นดั่งเพื่อน ดั่งพี่ที่แสนดี
ทุกนาทียังคอยให้คำปรึกษา
แม้ยามใดทุกข์ซ้ำร่ำน้ำตา
ไหล่พี่ยายังได้ซบพบอุ่นใจ
ณ ที่เก่าเคยเคียงเพียงพี่น้อง
มาวันนี้ใจทั้งสองได้คล้องใกล้
ณ ที่นี้นาทีนี้...ตลอดไป
จะมีกันดั่งฝันใฝ่รวมใจเดียว
...........................................
บางสิ่งที่เราได้รับรู้ ได้เห็นจนชินตา จนกลายเป็นสิ่งที่ธรรมดา
แต่ทว่า ด้วยความธรรมดานี่เอง ที่ทำให้เราเข้าใจ คำว่ารักแท้
Calendar
Lovers
5 คน เลิฟเจน_จัดให้
หน้าส่วนตัว
1805
